11.11.2012
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Στο ιστορικό-πολιτικό γίγνεσθαι παρατηρείται διαρκώς η ίδια επαναλαμβανόμενη κυκλική κίνηση, που διαγράφει μία αέναη τροχιά σχήματος σπιράλ. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό παρατηρείται και στην οικονομία, όπου ο σχετικός κύκλος περιλαμβάνει κατά σειρά τις εξής φάσεις: Άνοδος-Κρίση-Κάθοδος-Ανάρρωση. Και έπειτα ξανά την επανάληψη του ίδιου κύκλου... Η φάση ανόδου αντιστοιχεί στην άνθηση της κοινωνίας (κράτους, οικονομίας, χώρας εν γένει κτλ.). Η φάση κρίσης ακολουθεί πάντα τη φάση ανόδου και ξεκινά αμέσως με το που η κατάσταση φτάνει στο αποκορύφωμά της. Η φάση καθόδου σηματοδοτεί την ύφεση της κοινωνικής (και όχι μόνο) πραγματικότητας, με σαφή πτωτική πορεία. Τέλος, η φάση ανάρρωσης έρχεται με το που τα πράγματα φτάσουν στο λεγόμενο σημείο-μηδέν (πυθμένας), έπειτα από την οποία ακολουθεί και πάλι σιγά-σιγά η ανοδική τάση.
Οι παραπάνω ιστορικοί κύκλοι είναι αιώνιοι και υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε, όσο τουλάχιστον η ανθρωπότητα διαγράφει τη δική της ιδιαίτερη τροχιά πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Είναι δε, αναπόφευκτη η εναλλαγή των φάσεων, επειδή δεν θα ήταν διόλου λογικό με τα ανθρώπινα μέτρα μία φάση να μην περατώνεται ποτέ και να συνεχίζεται στο διηνεκές. Π.χ. η φάση ανόδου είναι νομοτελειακό κάποτε να σταματήσει – μέσω της εμφάνισης της κρίσης – και να αρχίσει η πορεία της πτώσης (φάση καθόδου). Αλλά το ίδιο και η κάθοδος, συνεπάγεται ότι επέρχεται αργότερα – σε κάποιο χρονικό σημείο – η ανάρρωση και η εκ νέου ανοδική πορεία. Και αυτό παρατηρείται πάντοτε, μέσα σε μια νοητή όμως ιστορική «σπείρα», που όλο και κλείνει, καθώς κυλάει ο διαστημικός χρόνος προς τη στιγμή της κατάρρευσής του (το αντίθετο της Μεγάλης Έκρηξης, που οι κοσμολόγοι αποκαλούν Μεγάλη Σύνθλιψη).
Κάνουμε αναφορά στις παραπάνω αντιστοιχίες, ακριβώς επειδή υφίσταται τον τελευταίο καιρό ο έντονος προβληματισμός για το πού ακριβώς (σε ποιο χωροχρονικό σημείο της εξελικτικής του διαδικασίας) βρίσκεται το ιδιαίτερο ελληνικό γίγνεσθαι. Αλλά και γενικότερα το ευρωπαϊκό, όπως και το παγκόσμιο.
Εδώ θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει κάποιου είδους διαχωρισμός: ο πλανήτης θα πρέπει μεν να βλέπεται ως μία ολότητα, αλλά εντός των συνολικών (παγκόσμιων) διεργασιών υπάρχουν μία σειρά τοπικών ιδιαιτεροτήτων, που θα πρέπει να βλέπονται ταυτόχρονα ξέχωρα, αλλά και ως μέρους του όλου. Αυτές δε οι κατά τόπους πραγματικότητες διαμορφώνουν την κοινή συνιστώσα για όλον τον πλανήτη και, ως εκ τούτου, προκαθορίζουν και την πορεία του. Έτσι, π.χ. σήμερα άλλη είναι η «στενή» πορεία του δυτικού κόσμου (σαφώς πτωτική) και άλλη, ανοδική, είναι εκείνη του κόσμου της Ανατολής. Επειδή όμως ο πλανήτης ως σύνολο δομήθηκε στη σύγχρονή του διάσταση πάνω στο δυτικό πρότυπο ανάπτυξης (δηλ. πάνω στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής) είναι εμφανές ότι ο όλεθρος της Δύσης θα συμπαρασύρει στον «Άδη» και ολόκληρη την ανθρωπότητα! Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι η καπιταλιστική Δύση – ως το πλέον προηγμένο «κόλπο» του ίδιου του Σατανά – κατόρθωσε να «μολύνει» παρασιτικά ακόμα και πατροπαράδοτες ανατολικές κοινωνίες, όπως π.χ. εκείνη της Κίνας ή της Ινδίας...
Έχουμε λοιπόν τον διαφαινόμενο βέβαιο θάνατο του δυτικού πολιτισμού, αλλά αυτό θα γίνει με τη μέθοδο του «καμικάζι»! Δηλ. η Δύση – με επίκεντρο βασικά τις ΗΠΑ – δεν θα διστάσει να καταστρέψει τον πλανήτη, π.χ. μέσω θερμοπυρηνικής έκρηξης ευρείας μορφής, ρίχνοντας μάλιστα και ολόκληρο τον γαλαξία μας μέσα σε μαύρη τρύπα, λόγω του ότι μία ανατίναξη της Γης θα δημιουργούσε κενό χώρου και ανισορροπία στο ηλιακό μας σύστημα και όχι μόνο... Αλλά ακόμα και να μην φτάσουμε ποτέ στο τόσο απαισιόδοξο σενάριο του ατομικού ολοκαυτώματος, και πάλι η δυτική καρκινοειδής γάγγραινα του κυνηγιού του κέρδους, που διαλύει την ανθρώπινη προσωπικότητα, είναι πλέον πασιφανές ότι έχει εξαπλωθεί σε κάθε σχεδόν γωνιά του κόσμου μας. Άπω Ανατολή, Ινδική Χερσόνησος, Λατινική Αμερική, ακόμα και Υποσαχάρια Αφρική ζουν πια και αυτές στον ιλιγγιώδη ρυθμό της καπιταλιστικής τρέλας! Κάθε ρομαντισμός των άλλοτε εξωτικών αυτών περιοχών έχει δυστυχώς καταπνιγεί από τη σαπίλα της επιδιωκόμενης αύξησης κεφαλαίου και της προοπτικής ολοένα και μεγαλύτερης επίτευξης υπεραξίας...
Αυτή είναι η δραματική όντως εικόνα του κόσμου σήμερα. Ένα απόλυτο αδιέξοδο. Υπό αυτές τις συνθήκες γεννιέται το ερώτημα της τούδε και στο εξής εξελικτικής πορείας του ανθρώπινου γένους. Δύο αντιφατικές μεταξύ τους πραγματικότητες ξεπηδούν: από τη μια η τάση μιας παγκοσμιοποιημένης κοινότητας υπό μία ενιαία διακυβέρνηση. Από την άλλη ξεπηδούν τοπικές αντιδράσεις, με βάση τον εθνικισμό των λαών, που η πλανητική ελίτ του συστήματος αποκαλεί ως «τρομοκρατία». Είναι δύο συγκρουσιακές μεταξύ τους πραγματικότητες-πιθανά ενδεχόμενα και έρχονται σε παράλληλη ανάπτυξη με την επερχόμενη πλανητική σύγκρουση (αναπόφευκτη πλέον), στρατιωτικού χαρακτήρα, ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ευρασιατικό Άξονα. Αυτό το τελευταίο αποκτά νομοτελειακά χαρακτηριστικά, ακριβώς λόγω της οικονομικής «ασφυξίας» της δυτικής οικονομίας και της αντίστοιχης άνθησης των οικονομιών των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού και του Τρίτου Κόσμου.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, η Ελλάδα. Ένας μικρόκοσμος δηλ. – ως καθαρά γεωγραφικό μήκος και πλάτος – που έχει όμως τεράστια σημασία για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Δεν είναι άλλωστε καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι ακριβώς από την Ελλάδα ξεκίνησε η παγκόσμια κρίση χρέους και εδώ εξακολουθεί να βρίσκεται το επίκεντρο των γεγονότων. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή λειτουργεί ως ένα είδος παγκόσμιου «μοχλού», γύρω από τον οποίο κινούνται τα πάντα! Και γι’ αυτό εξάλλου ο ελληνικός λαός ζει τα γεγονότα με δραματικό πράγματι τρόπο, ενώ ολόκληρη η υφήλιος παρακολουθεί με απίστευτη αγωνία τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα... Είναι πια «ηλίου φαεινότερο» ότι ένας φοβερός μυστικός πόλεμος διαδραματίζεται αυτή την ώρα στον κόσμο, με άξονα τις ελληνικές εξελίξεις. Θα λέγαμε μάλιστα ότι το πλανητικό δράμα ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ αρχίζει! Συνεπώς τώρα ξεκινάει η καθοδική τάση, η φάση της ύφεσης, η πτώση προς τον βυθό του παγκόσμιου «ωκεανού»...
Στο βραχύ κείμενό του «Θέσεις για τον Φόϋερμπαχ» (που προσαρτήθηκε στο τέλος του βιβλίου του Φρίντριχ Ένγκελς «Ο Λουδοβίκος Φόϋερμπαχ και το τέλος της γερμανικής κλασικής φιλοσοφίας»), ο Καρλ Μαρξ σημείωσε και τα εξής σημαντικά: «Η κοινωνική ζωή είναι στην ουσία της πραχτική. Όλα τα μυστήρια, που παρασέρνουν τη θεωρία προς το μυστικισμό, βρίσκουν τη λογική τους λύση στην ανθρώπινη πράξη και στην κατανόηση αυτής της πράξης. Το ανώτατο σημείο που φτάνει ο εποπτικός υλισμός, δηλαδή ο υλισμός που δεν αντιλαμβάνεται τον αισθητό κόσμο σαν πραχτική δράση, είναι η εποπτεία των ξεχωριστών ατόμων μέσα στην «κοινωνία των πολιτών». Η άποψη του παλιού υλισμού είναι η κοινωνία «των πολιτών». Η άποψη του καινούργιου υλισμού είναι η ανθρώπινη κοινωνία, ή κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα. Οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε».
Στη φυσική το σώμα που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση είναι αδύνατον να σταματήσει την πορεία του, έως ότου βρεθεί στο έσχατο σημείο του πάτου. Αυτή η καθοδική πορεία, που είναι χωροχρονικά πιο γρήγορη από την ανοδική, ξεκινάει τώρα για τον γεννήτορα του συμπαντικού πολιτισμού, δηλ. τον ελληνισμό. Θα είναι αναπόφευκτη αμέσως μετά την πτώση της καταστροφικής εξουσίας που προέκυψε στην Ελλάδα μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012. Μια πτώση που έρχεται πολύ σύντομα. Εδώ λοιπόν αποκτούν νόημα τα παραπάνω γραφόμενα του Μαρξ: το πώς δηλ. θα αλλάξουμε – και όχι απλά να ερμηνεύσουμε – τη γύρω μας πραγματικότητα (εθνική, κοινωνική, οικονομική κτλ.).
Από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η ελεύθερη πτώση του ελληνισμού, με μια σειρά αρνητικών συμβάντων που θα πληγώσουν σκληρά το έθνος και τον λαό, είναι επίσης νομοτελειακή – ως μεταφυσική ανάγκη – η εμφάνιση Εκείνου που Πρέπει. Της κινητήριας δηλ. δύναμης, η οποία θα δώσει ξανά έμπνευση στην πατρίδα και θα σώσει τελικά τον ελληνισμό από τον διαφαινόμενο όλεθρο, στον οποίο τον οδηγούν οι εθνοπροδότες της μεταπολιτευτικής «δημοκρατίας» μέσω γενοκτονίας και βιολογικής εξαφάνισης.
Επειδή δε, το έθνος αναμένει με μεγάλη αγωνία το Μεγάλο Γεγονός, που θα επανεκκινήσει την ιστορία και θα σημάνει τη στιγμή της εθνικής ανάκαμψης, προκύπτει αμείλικτο το ερώτημα: αν θα πρέπει να προκληθεί τεχνηέντως, προκειμένου να σημειωθεί η επανέναρξη της ιστορικής διαδικασίας! Άλλωστε αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι αφενός υπό ξένη κατοχή και αφετέρου επικρατεί πλήρως η ανομία και η διάλυση των πάντων... Είναι, συνεπώς, αναγκαίο το δημιουργικό χάος. Έπειτα από το οποίο θα φανεί η μορφή Εκείνου που Πρέπει, ο οποίος θα πει: «Δεν αναγνωρίζω κανέναν ανθρώπινο νόμο, διότι ΕΓΩ είμαι ο Νόμος»!...