17.1.2016
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Το τρίτομο έργο «Χωρίς τίτλο» του βασιλέως Κωνσταντίνου
Ως γνωστόν, κυκλοφόρησε πρόσφατα (σε τρεις συνεχόμενες Κυριακές), μαζί με την εφημερίδα «Το Βήμα», το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Βασιλέως Κωνσταντίνου, που τιτλοφορείται «Χωρίς τίτλο». Πρόκειται ομολογουμένως για μία καλαίσθητη έκδοση, ιδιαίτερα προσεγμένη από πλευράς παρουσίασης (και γι’ αυτό αξίζει συγχαρητηρίων ο κ. Γεώργιος Μαλούχος, που έδωσε την αρωγή του προς τον Κωνσταντίνο για τη συγγραφή του εν λόγω έργου), με αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία, πολλές φορές και «πικάντικα», αλλά και παραπολιτικά κτλ. Είναι μία εργασία, η οποία προστίθεται πλάι σε εκείνες άλλων Βασιλέων που εκδόθηκαν κατά το παρελθόν, όπως π.χ. πρόσφατα (2014) του πρώην Βασιλέως και πρωθυπουργού της Βουλγαρίας Συμεών, αλλά και εκείνη της Βασίλισσας Φρειδειρίκης, μητέρας του Κωνσταντίνου, που είχε κυκλοφορήσει παλαιότερα με τίτλο «Μέτρο κατανοήσεως».
Διαβάσαμε το αυτοβιογραφικό έργο του Βασιλέως Κωνσταντίνου. Σίγουρα σ’ αυτό μπορεί να βρει κανείς καινούρια και άγνωστα σ’ αυτόν στοιχεία, όπως για παράδειγμα από την προσωπική ζωή των μελών της βασιλικής οικογένειας. Όμως σε γενικές γραμμές οι απόψεις του Βασιλέως σχετικά με τα ευρύτερα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, που εκτίθενται στους τρεις τόμους της αυτοβιογραφίας του, είναι εκείνες που εξέφρασε δημόσια και κατά το παρελθόν. Συνεπώς, δεν υπάρχει κάποια έκπληξη ή αιφνιδιασμός από πλευράς του σε ό,τι αφορά τα κρίσιμα γεγονότα της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας και του κόσμου όλου.
Προξενεί πάντως εντύπωση (που αξίζει μία «πένα» σαν τη δική μας να την καταγράψει) η προσπάθεια του Βασιλέως Κωνσταντίνου να «αποτινάξει» από πάνω του κάθε «ρετσινιά» σχέσεων δικών του ή των προγόνων του με αυταρχικές ιδέες και απόψεις, ακραίους κύκλους της Δεξιάς, «φασιστικές» επιρροές κτλ. Σεβόμαστε βαθύτατα τον Κωνσταντίνο και ο ίδιος το γνωρίζει. Ας μας επιτραπεί όμως να πούμε εδώ, ως μοναδικό «αιχμηρό» σχόλιό μας προς το τρίτομο βιβλίο του, ότι πεποίθησή μας είναι πως ο Βασιλεύς έδωσε υπέρ του δέοντος -αν μπορούμε να το πούμε έτσι- «εξετάσεις προοδευτικότητας» στις σελίδες αυτού του έργου! Σε σημείο μάλιστα που να μπορεί κάποιος να τον αποκαλέσει ακόμη και… «Βασιλιά της Αριστεράς»!!! Αυτό, επειδή είναι πολλές οι φορές που στους τρεις αυτούς τόμους ο Βασιλέας Κωνσταντίνος εκφράζεται ανοιχτά με κολακευτικά λόγια για πολιτικά πρόσωπα της Αριστεράς ή της «δημοκρατικής παράταξης», ενώ αντίθετα αφήνει όλα του τα «βέλη» για τους πολιτικούς της άλλης πλευράς…
Κατά την άποψή μας κάτι τέτοιο δεν χρειαζόταν, ούτως ή άλλως. Διότι η ιστορία εκείνων των γεγονότων έχει, σε γενικές γραμμές, ήδη γραφθεί. Ο καθένας μπορεί να μελετήσει αντικειμενικά τα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν από κάθε «γωνιά» του πολιτικού μας φάσματος και να εξάγει ανεπηρέαστα τα συμπεράσματά του (όπως π.χ. ο γράφων, που στη βιβλιοθήκη του έχει έργα από την άκρα Αριστερά έως και την άκρα Δεξιά). Κατά συνέπεια, η συχνή αναφορά του Βασιλέως Κωνσταντίνου στην «προοδευτικότητα» του ιδίου και της βασιλικής οικογένειας ήταν μάλλον περιττή.
Κατά τα άλλα, ανακεφαλαιώνοντας για το πολύτιμο αυτό ιστορικό έργο, αξίζει να πούμε ότι είναι μία όντως ανεκτίμητη ιστορική πηγή, εφόσον προέρχεται από έναν εκ των κεντρικών πρωταγωνιστών της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Σωστά αναφέρει στο σημείωμά του, που παρατίθεται στις αρχές του πρώτου τόμου της τριλογίας, ο κ. Σταύρος Ψυχάρης: «Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπροστά μας ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος ιστορικό κείμενο». Για να συμπληρώσει λίγο πιο κάτω: «Μέσω της προσφοράς αυτής του Κωνσταντίνου στη μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, η Βιβλιοθήκη Λαμπράκη αποκτά έτσι ένα ακόμη ντοκουμέντο, βασικό εργαλείο για τον ιστορικό του μέλλοντος».
Τι σηματοδοτεί όμως το τρίτομο έργο του Κωνσταντίνου «Χωρίς τίτλο» για τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας; Όπως έχουμε εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια επισημάνει, η μείζον οικονομική, κοινωνική, πολιτική κτλ. κρίση στην Ελλάδα θα απολήξει όχι απλώς με νέα ανείπωτη εθνική τραγωδία (αυτό πλέον όλο και περισσότεροι αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται), αλλά και με αναπόφευκτη κατάρρευση του παρόντος πολιτικού σκηνικού: με αλλαγή καθεστώτος! Η Ελλάδα της Νέας Εποχής ΔΕΝ θα είναι η Ελλάδα που γνωρίσαμε στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, αλλά θα είναι μία Ελλάδα της μεταπολιτικής σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία…
Ήδη από τις 6 Μαΐου του 2011 είχαμε βγάλει, σε πρωτοσέλιδο μάλιστα δημοσίευμά μας, ολόκληρο το ΣΧΕΔΙΟ αλλαγής καθεστώτος στην Ελλάδα. Κάτι τέτοιο εκείνο τον καιρό αποτελούσε τόλμημα, διότι ο ελληνικός λαός πίστευε ακόμη ότι η κρίση στην οποία εισήλθαμε το 2009 θα ήταν «παροδικού» χαρακτήρα και ότι, αργά ή γρήγορα, ο μέσος Έλληνας θα επανερχόταν στον πρότερο τρόπο ζωής του (ευδαιμονισμός, υπερκαταναλωτισμός, άκρατος δανεισμός κτλ.). Σήμερα βέβαια κάτι τέτοιο ελάχιστοι πια το πιστεύουν, αφού η χώρα μας μόλις τώρα εισέρχεται σε συνθήκες Υπερμνημονίου και, όπως έχουμε αναλύσει σε άλλα κείμενά μας, το 2016 θα είναι η πραγματική αφετηρία της Κρίσης για τους Έλληνες. Ό,τι βίωσε ο ελληνικός λαός την προηγούμενη εξαετία δεν ήταν παρά το «πρελούδιο» του απίστευτου δράματος που έρχεται…
Πάνω σε όλα αυτά υπάρχουν επί μέρους σχεδιασμοί, τους οποίους εκπονούν και επεξεργάζονται οι «σκιές» που βρίσκονται στο παρασκήνιο, πίσω από τις πολιτικές φιγούρες που μπορεί και διακρίνει ο απλός άνθρωπος της καθημερινότητας. Ένας βασικός σχεδιασμός είναι και ο σχεδιασμός του «αόρατου» επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα. Έχουμε ασφαλώς τονίσει κατά το παρελθόν, σε άρθρα και αναλύσεις μας, ότι ο Τσίπρας δεν είναι καθόλου τυχαίος! Ήδη μέχρι στιγμής «έφαγε» όλα τα σπουδαία πρόσωπα της Αριστεράς, όπως π.χ. τον Αλέκο Αλαβάνο, τον Φώτη Κουβέλη, ενώ έβγαλε «βίαια» από τη βουλή, έστω και με την εκλογική νοθεία της 20ής Σεπτεμβρίου 2015, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και την ομάδα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Όλα αυτά τον καθιστούν την κυρίαρχη μορφή της σύγχρονης ελληνικής Αριστεράς, πόσο μάλλον που ο ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα κατόρθωσε να «απορροφήσει» την εκλογική δύναμη του ΠΑΣΟΚ, το οποίο συρρικνώθηκε…
Πρόσφατα ο υπουργός δικαιοσύνης («καραμανλικός» ο ίδιος), Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, απεκάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα… «εθνάρχη», βάζοντάς τον δίπλα στον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Ο Παπαγγελόπουλος δεν είναι καθόλου τυχαίο πρόσωπο: το καλοκαίρι του 2009 η τότε κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή έδιωξε τον διοικητή της ΕΥΠ Ιωάννη Κοραντή (μετέπειτα βουλευτή του ΛΑΟΣ) και στη θέση του τοποθέτησε τον Παπαγγελόπουλο. «Εθνάρχης» λοιπόν ο Τσίπρας, με την έννοια ότι είναι η μορφή εκείνη που διέλυσε τη Μεταπολίτευση του 1974, όπως ο Βενιζέλος ταυτίστηκε με την «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» (βλ. Μικρασιατική καταστροφή) και ο Καραμανλής με την πτώση της «χούντας» και την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» (βλ. τραγωδία της Κύπρου). Σημαδιακό: ο Τσίπρας γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1974, ΑΚΡΙΒΩΣ τις ημέρες που στην Ελλάδα γινόταν η Μεταπολίτευση!...
Ένας άλλος στενός συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή, ο δημοσιογράφος και πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Θόδωρος Ρουσόπουλος, είπε επίσης για τον Τσίπρα: «Ηγέτης επιπέδου Ανδρέα Παπανδρέου ο Αλέξης Τσίπρας»! Τι συμβαίνει λοιπόν; Είναι στη μέση και η πρόταση, πριν από μήνες, του Τσίπρα για την προεδροποίηση του Προκόπη Παυλόπουλου, επίσης γνωστού «καραμανλικού»… Υπάρχει λοιπόν σε εξέλιξη ένα ΣΧΕΔΙΟ, που θα μπορούσαμε συμβατικά να το ονομάσουμε «σχέδιο Καραμανλή-Τσίπρα». Και ότι όπως ακριβώς κάποτε ο θείος του Κώστα Καραμανλή, ο «εθνάρχης», σιγόνταρε τον Ανδρέα Παπανδρέου (φέρνοντάς τον στην Ελλάδα το 1959 και παντοδύναμο στην εξουσία το 1981), έτσι τώρα και ο ανιψιός φροντίζει να κάνει τα πάντα προκειμένου να ενδυναμώσει τον Αλέξη Τσίπρα!...
Και πού αποσκοπεί το «σχέδιο Καραμανλή-Τσίπρα»; Μα, στην αλλαγή καθεστώτος (ή πολιτεύματος), που λέγαμε εδώ και χρόνια μέσα από τα κείμενά μας! Ιδού ο σχεδιασμός, στα διάφορα στάδιά του: α) οικουμενική κυβέρνηση, είτε πριν είτε μετά από πρόωρες εκλογές, β) αλλαγή του Συντάγματος, με θέσπιση νέου (και όχι απλώς αναθεωρημένου) Συντάγματος, γ) συνταγματική διάταξη, η οποία να προβλέπει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απ’ ευθείας από τον λαό, με εκλογές ανά πενταετία, δ) ενίσχυση των εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας, κατά το αμερικανικό, το ρωσικό ή το γαλλικό μοντέλο, σε βάρος βεβαίως του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης και της βουλής, ε) αλλαγή του πολιτεύματος από προεδρευόμενη σε… προεδρική δημοκρατία!
Η απάντηση στην αυτοβιογραφία του Βασιλέως Κωνσταντίνου!
Η τρίτομη αυτοβιογραφία του Βασιλιά ήταν λογικό να προκαλέσει αρκετό θόρυβο (η εφημερίδα που την διένειμε αύξησε τις τρεις συνεχόμενες Κυριακές προσφοράς του έργου αισθητά τις πωλήσεις της!). Πολλά και διάφορα ειπώθηκαν πάνω στην εργασία αυτή του Κωνσταντίνου, που αποτελεί φυσικά μία πρωτότυπη ιστορική πηγή για τον ερευνητή του μέλλοντος. Ιδιαίτερα επισημάνθηκε η σύμπτωση (;) έκδοσης του βιβλίου (και ουσιαστικά, της επαναφοράς του Βασιλέως Κωνσταντίνου στην επικαιρότητα) με τα εσωκομματικά δρώμενα, την ίδια περίοδο, στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Προέκυψαν λοιπόν κάποια εύλογα ερωτήματα. Όπως, για παράδειγμα, εάν ο Κωνσταντίνος προετοιμάζει αργά αλλά σταθερά τον δρόμο για την είσοδο κάποιου εκ των παιδιών του (ακούγεται το όνομα του πρίγκιπα Νικολάου) στην ενεργό ελληνική πολιτική. Μερικοί πήγαν ακόμα παραπέρα και έκαναν λόγο για ένα νέο, «φιλοβασιλικό», κόμμα στον χώρο της ευρύτερης Κεντροδεξιάς, το οποίο θα στηρίζει ο Κωνσταντίνος κι η οικογένειά του. Άλλοι πάλι… μίλησαν ακόμη και για επικείμενη αλλαγή πολιτεύματος στην Ελλάδα! Όπως και να έχει, το θέμα είναι ότι η αυτοβιογραφία του Κωνσταντίνου προκάλεσε κάποιου είδους αναστάτωση στο «ρευστό» ελληνικό πολιτικό τοπίο, πόσο μάλλον που το πολιτικάντικο σύστημα των γραικύλων της Μεταπολίτευσης έχει προ πολλού ξοφλήσει…
Μέχρι στιγμής, η μόνη έγγραφη (υπό μορφήν βιβλίου) απάντηση στα όσα αναφέρει ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος στο έργο του είναι το σύγγραμμα του εξαιρετικού ιστορικού ερευνητή Μάνου Ν. Χατζηδάκη, με τίτλο «Βασιλεύς Κωνσταντίνος: Όσα «είπε» και όσα… δεν είπε». Πρόκειται για μία απάντηση του γνωστού πατριώτη ιστορικού στην τρίτομη αυτοβιογραφία του Κωνσταντίνου. Κυκλοφορεί δε, από τις πολύ καλές εκδόσεις «Πελασγός» του Ιωάννη Χρ. Γιαννάκενα.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Μάνου Χατζηδάκη αντιγράφουμε τα εξής πολύ χαρακτηριστικά:
«Η τρίτομη αυτοβιογραφία «Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ» μας «είπε» πολλά. Πόσα από αυτά ανταποκρίνονται στην αλήθεια; Και πόσα… δεν μας είπε; Στο παρόν έργο αποκαλύπτεται για πρώτη φορά η ΑΛΗΘΕΙΑ για όλα:
- Ποιος ο λόγος της συγκρούσεως του Στέμματος με τον Αλ. Παπάγο, του «διορισμού» του Κων. Καραμανλή, της συγκρούσεως και με αυτόν και της ανόδου του Γ. Παπανδρέου;
- Ποια η πραγματική διάστασις των γεγονότων 1964-1967 και της συγκρούσεως με τον Γ. Παπανδρέου;
- Ποιος ο πραγματικός ρόλος του Κωνσταντίνου στο σχέδιο ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ; Και τι ζητούσε από τον Σταθμάρχη της CIA στις 28/1/1967 και από τον πρέσβη των ΗΠΑ Τάλμποτ στις 29/3/1967;
- Ποια είναι η αληθινή αιτία που εναντιώθηκε στην 21η Απριλίου; Τι συνέβη με την άγνωστη απόπειρα κινήματος στις 28 Οκτωβρίου 1967; Και ποιος ήταν ο ρόλος του στην «προβοκάτσια» της Κοφίνου τον Νοέμβριο του 1967;
- Τι έλεγε το απόρρητο «Σχέδιο Ενεργείας» της 13ης Δεκεμβρίου 1967; Ποιοι οι πραγματικοί σκοποί της; Και πώς εξελίχθηκε το βασιλικό κίνημα λεπτό προς λεπτό;
- Πότε έγιναν οι 4 απόρρητες συναντήσεις του με τον Οδ. Αγγελή; Τι είπαν πραγματικά με τον Στ. Παττακό το 1969; Γιατί αποκρύπτει τις συναντήσεις του με τον Χ. Χατζηγιάννη, τον Κ. Βοβολίνη, τον Μ. Ρουφογάλη, τον Π. Πιπινέλη, τον Κ. Ασλανίδη και τον Σάββα Κωνσταντόπουλο;
- Τι πρότεινε στον πρέσβη των ΗΠΑ H. Tasca το 1971 και ποιους όρους επιστροφής του έθετε στον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Σπ. Άγκνιου στην Περσέπολι; Ποια ήταν η δράσις του στο εξωτερικό;
- Ποιος ήταν ο πραγματικός ρόλος του στο «κίνημα του Ναυτικού»; Και γιατί ο Γ. Παπαδόπουλος έπειτα από 6 χρόνια προσπαθειών, οδηγήθηκε στην πολιτειακή μεταβολή της 1ης Ιουνίου 1973;
Αυτά είναι μερικά μόνον από τα ερωτήματα που απαντώνται στο παρόν έργο»…
Πράγματι, όπως βλέπουμε και στα ως άνω αναγραφόμενα στο βιβλίο του κ. Χατζηδάκη, ένα πλήθος πολύ κρίσιμων ερωτημάτων εξετάζονται στο εν λόγω έργο του. Μάλιστα, θα λέγαμε, στα περισσότερα από αυτά οι απαντήσεις του Βασιλέως Κωνσταντίνου -στο δικό του βιβλίο- δημιουργούν μάλλον ακόμη περισσότερα ερωτηματικά για τον αναγνώστη, αλλά και για τον ερευνητή. Ο Μάνος Χατζηδάκης, με ύφος επικριτικό κατά του έργου του Βασιλέως, αλλά μέσα από ιστορικές πηγές διερευνά τους λόγους για τους οποίους η βασιλεία στην Ελλάδα ενήργησε όπως ενήργησε σε κρίσιμες ιστορικές καμπές του έθνους, αλλά και τις αιτίες που οδήγησαν τον Βασιλιά Κωνσταντίνο να αναφέρει μείζονα ιστορικά γεγονότα υπό το πρίσμα που τελικώς τα ανέφερε στην αυτοβιογραφία του.
Μία πολύ σημαντική ιστορική στιγμή είναι η σύγκρουση του Βασιλέως με την επανάσταση της 21ης Απριλίου, καθώς και η κατάργηση της βασιλευομένης Δημοκρατίας το 1973 από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Σ’ αυτό ειδικά το ζήτημα οι απόψεις του Μάνου Χατζηδάκη έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα ισχυρίζεται ο Κωνσταντίνος στο δικό του έργο. Π.χ. ενώ ο Κωνσταντίνος γράφει ότι οι Απριλιανοί ευθύνονται για την κατάργηση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, αλλά και για την υπονόμευση του Θρόνου, ο κ. Χατζηδάκης θεωρεί ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έκανε τα πάντα προκειμένου να παραμείνει η βασιλευόμενη Δημοκρατία στην Ελλάδα (την οποία και κατήργησε μόνο όταν εξαντλήθηκαν πλέον οι προσπάθειές του)…
Πρέπει πάντως εδώ να επισημάνουμε ότι ο Μάνος Χατζηδάκης πολύ ορθά αναφέρει ότι το δημοψήφισμα που διενήργησε ο Παπαδόπουλος το 1973 δεν μπορεί να ήταν κάλπικο, εφόσον το αποτέλεσμά του ήταν ουσιαστικά το ίδιο με εκείνο του δημοψηφίσματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Δεκέμβριος 1974). Ενώ στο πρώτο το 78% ψήφισε κατά της βασιλείας και υπέρ της προεδρευομένης Δημοκρατίας, στο δεύτερο το ποσοστό αυτό ήταν 69%, συνεπώς περίπου το ίδιο.
Από τον επίλογο του κ. Χατζηδάκη στο άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του αντιγράφουμε το κάτωθι απόσπασμα:
«Η συνεργασία Βασιλέως-Γ. Παπαδοπούλου θα είχε κυριολεκτικά αλλάξη την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος! Και τούτο διότι:
- Εάν ο Κωνσταντίνος στήριζε τον Γ. Παπαδόπουλο (όπως ο Γεώργιος Β΄ στήριξε τον Ιωάννη Μεταξά), κανείς δεν θα τολμούσε να τους αντιπολιτευθή. Βασιλεύς και Πρωθυπουργός θα συμφωνούσαν από κοινού σε χρονοδιάγραμμα πολιτικοποιήσεως εντός του 1970 ή το πολύ του 1972.
- Εάν ο Γ. Παπαδόπουλος διέθετε την στήριξι του Βασιλέως, κανένας Δ. Ιωαννίδης δεν θα είχε τολμήσει να τον ανατρέψη. Η 25η Νοεμβρίου, η εισβολή στην Κύπρο και η «μεταπολίτευση» θα είχαν αποτραπή.
- Όπως πολύ ορθά γράφει ο Γ.Α. Λεονταρίτης:
«Εάν ο Βασιλεύς και ο Παπαδόπουλος είχαν κατορθώσει να συνεργασθούν, ούτε ο πρώτος θα είχε εξορισθεί, ούτε ο δεύτερος θα είχε φυλακιστεί».
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος γνώριζε ότι είχε την ανάγκη του Βασιλέως. Δυστυχώς όμως ο Κωνσταντίνος δεν κατάλαβε πόσο είχε την ανάγκη του Παπαδόπουλου».
Comments