Απρίλιος 2012
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Η πατριωτική δράση των Ελλήνων “πρακτόρων”
Ένα θέμα που συνεχίζει εδώ και αρκετά χρόνια να «σιγοκαίει» μέσα στις συνειδήσεις και τις καρδιές των πραγματικών Ελλήνων είναι το μείζον ζήτημα των 1.619 αγνοουμένων της τραγωδίας του 1974 στην Κύπρο. Για το θέμα ετούτο, που επί σειρά ετών αποτελούσε «αγκάθι» στην ομαλή ανάπτυξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων και εμπόδιζε κάθε προοπτική εξυγίανσής τους, έχουν σίγουρα ειπωθεί και γραφτεί πάρα πολλά. Όμως το αίνιγμα συνεχίζει ακόμα και στις ημέρες μας, σχεδόν 38 χρόνια μετά την καταστροφή της Κύπρου και τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, να συντηρείται και να παραμένει άλυτο το κεντρικό ανθρωπιστικό ερώτημα: τι απέγιναν άραγε αυτοί οι άνθρωποι-αιχμάλωτοι πολέμου;
Επιβάλλεται, επομένως, να ανοίξουμε εκ νέου το θέμα αυτό, αφενός για να επανεκκινήσουμε τις διαδικασίες οριστικής του επίλυσης (στο πλαίσιο εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών διαφορών και γεωπολιτικής ανάπλασης της περιοχής μας), αφετέρου δε, για λόγους συμβολικούς: λόγω του ότι φέτος καταρρέει πια οριστικά στην πατρίδα μας η νοοτροπία της Μεταπολίτευσης του 1974 και η πολιτική μας ζωή περνάει πια σε άλλη, ύστερη, φάση ανάπτυξής της και, κατά συνέπεια, οφείλουμε να «κλείσουμε» αυτόν τον κύκλο με τη δημόσια ανάδειξη της τραγωδίας αυτών των ανθρώπων λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο εκείνο το καταραμένο καλοκαίρι...
Εδώ πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε και μια σύντομη αναφορά στο εξής. Ότι είναι ανεπίτρεπτο, ανήθικο και αντιδημοκρατικό επί τόσα χρόνια μερικοί δήθεν «προοδευτικοί» (αλλά με άλματα προς τα πίσω!) να εξαπολύουν επιθέσεις κατά των ελληνικών αρμοδίων υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας, λησμονώντας επιλεκτικά εντελώς τον πατριωτικό ρόλο των λοιδορούμενων ως «πρακτόρων» σε θέματα υψίστης εθνικής σημασίας! Αυτοί οι τελευταίοι είναι άνθρωποι που ριψοκινδύνευσαν και τη ζωή τους την ίδια για την Ελλάδα, όντας μάλιστα επί σειρά ετών – και παραπάνω χρονικό διάστημα απ’ όσο κανονικά θα έπρεπε! – μέσα στην «καρδιά» της Τουρκίας, μόνο και μόνο για να βρουν πολύτιμα στοιχεία και να βοηθήσουν την ύψιστη αυτή ελληνική υπόθεση...
Κεντρικό πρόσωπο στην όλη υπόθεση των αγνοουμένων της Κύπρου υπήρξε μια θρυλική μορφή του Ελληνικού Στρατού και της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ο στρατηγός (ε.α.) Βασίλης Γιαννόπουλος. Η δράση του Γιαννόπουλου στην Τουρκία έχει εδώ και κάποια χρόνια γίνει και δημοσίως γνωστή, μάλιστα δε στο αξιόλογο βιβλίο του δημοσιογράφου Πέτρου Κασιμάτη, “Δεκατρία περιστέρια”, αναφέρονται, μεταξύ άλλων, και τα παρακάτω πολύ ενδεικτικά:
«Ο Γιαννόπουλος και άλλοι αξιωματικοί συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται στην Τουρκία. Ο Γιαννόπουλος, για παράδειγμα, κυκλοφορεί με το κάλυμμα του ιχθυέμπορου, είναι πια ένας Τούρκος ψαράς, τα χαρακτηριστικά του βοηθούν πολύ, έχει μουστάκι, είναι μελαχρινός, μιλάει τα τουρκικά σαν τη μητρική του γλώσσα με στόχο να βυθιστεί μες στη νοοτροπία της Ανατολής, στα μυστήρια των ανατολιτών, στις συνήθειές τους. Ζει για δύο χρόνια στην Τουρκία, ζει με τους κατοίκους, συναλλάσσεται, μιλάει μαζί τους, βυθίζει την ύπαρξή του μες στο υγρό διάλυμα της κουλτούρας τους. Ακούει, πληροφορείται ότι σε συγκεκριμένο στρατόπεδο, σε συγκεκριμένο κτιριακό συγκρότημα στο Μπολού, βρίσκονται αιχμάλωτοι. Του το επιβεβαιώνουν και περίοικοι. Του λένε ότι εκεί ακούνε φωνές στα ελληνικά. Συνομιλίες. Σ’ αυτό τον απέναντι του Αιγαίου πολιτισμό. Ανατριχιάζει ο Έλληνας μέσα του, και πολύ σύντομα το διαπιστώνει κι ο ίδιος»...
Το παραπάνω απόσπασμα (με το πολύ ωραίο λογοτεχνικό στυλ του κ. Κασιμάτη, που είναι επίσης και ποιητής) δείχνει το πόσο μεγάλη υπήρξε η εθνική συμβολή του Βασίλη Γιαννόπουλου, κάτι που καταρρίπτει τη γελοία θεωρία περί δήθεν «χαρτογιακάδων των μυστικών υπηρεσιών». Απλά εδώ να υπενθυμίσουμε, στα πλαίσια της εκ νέου ανάδειξης του όλου ζητήματος που επιχειρούμε από σήμερα, ότι ο στρατηγός Γιαννόπουλος έκανε πράγματι πολύ σπουδαία δουλειά πάνω στο θέμα των αγνοουμένων της Κύπρου, αλλά – παρά τη μετέπειτα ενασχόλησή του με την πολιτική – ΠΟΤΕ (και προς τιμήν του) δεν το χρησιμοποίησε για ψηφοθηρικούς ή άλλους πολιτικάντικους σκοπούς!
Όπως όμως γράψαμε και στην αρχή: το ζήτημα εξακολουθεί να «σιγοκαίει»... Ποια η τελική τύχη αυτών των ανθρώπων; Είναι γνωστή η προκλητική πράγματι φράση του τότε πρωθυπουργού της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ (τον Ιανουάριο του 1988 στο Νταβός της Ελβετίας), όταν απευθυνόμενος στον ομόλογό του της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου – στη συνάντηση των δύο πρωθυπουργών – είχε πει: «Γιατί να τους κρατάω και να τους θρέφω»; Υπονοώντας βεβαίως ότι οι αγνοούμενοι της Κύπρου είχαν εκτελεστεί από τον τουρκικό στρατό ήδη από τη δεκαετία του 1970.
Σύμφωνα μάλιστα με δική μας «πηγή», αυτό συνέβη εν έτει 1977, όταν με απόφαση της τότε κυβέρνησης της Άγκυρας οι Έλληνες και Κύπριοι αγνοούμενοι εκτελέστηκαν ένας προς έναν μέσα σε τουρκικά δάση. Τι ακριβώς είχε συμβεί; Άφηναν ελεύθερο έναν αγνοούμενο μέσα στο δάσος και από πίσω του εξαπέλυαν Τούρκους κομάντος (οπλισμένους σαν αστακούς) για να τον κυνηγούν, μέχρι να τον ανεύρουν και να τον σκοτώσουν! Με αυτόν τον τρόπο οι τουρκικές ειδικές δυνάμεις εκπαιδεύονταν κυριολεκτικά με ζωντανούς στόχους...
Άλλη πάλι αξιόπιστη πληροφορία θέλει τους αγνοούμενους της Κύπρου (ή έστω ένα μέρος αυτών) να έχουν σταλεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο Αφγανιστάν, όπου τους εκτέλεσαν επίσης οι ακραίοι ισλαμιστές «Ταλιμπάν». Την απόφαση αυτή την είχε λάβει η τουρκική χούντα του στρατηγού Εβρέν, οι δε άτυχοι Έλληνες είχαν σταλεί εκεί ως «εκπαιδευτές» (έτσι ονομάζονται στην ιδιότυπη γλώσσα του ανταρτοπόλεμου τα «πρόβατα προς σφαγή»...), δηλ. ως κρατούμενοι που θα «πουλούσαν το τομάρι τους» για την εκπαίδευση των εξτρεμιστών ανταρτών της ερήμου!...
Ζουν άραγε κάποιοι από τους αγνοούμενους της Κύπρου;
Ο αριθμός των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας του 1974 είναι εξαιρετικά μεγάλος (1.619 άτομα), πλην όμως στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έγινε από ελληνικής πλευράς η θρυλική επιχείρηση διάσωσης της ΕΥΠ 13 αγνοουμένων, η οποία και έκτοτε έμεινε γνωστή στον κόσμο των υπηρεσιών πληροφοριών ως «13 περιστέρια». Στην ως άνω επιχείρηση, που διεξήχθη μέσα σε συνθήκες απίστευτου θρίλερ, συνέβησαν πραγματικά «σημεία και τέρατα», με ηρωικές ενέργειες αυτοθυσίας των «κακών Ελλήνων πρακτόρων» (όπως τους αποκαλούν οι θολοκουλτουριάρηδες), και μάλιστα υπήρξαν και παράπλευρες απώλειες.
Στο έργο του υπογράφοντος αυτό το κείμενο, “Ελλάδα άκρως απόρρητο” (εκδ. “Ελληνική Άνοδος”, 2009) υπογραμμίζαμε για το κρίσιμο θέμα των αγνοουμένων της Κύπρου και τα εξής ενδιαφέροντα, που φανερώνουν μία σημαντική διάσταση του όλου ζητήματος:
«Σύμφωνα με ένα πανάρχαιο τουρκικό έθιμο, οι ρίζες του οποίου εντοπίζονται στις πρώτες τουρκικές ορδές της Κεντρικής Ασίας, οι συλληφθέντες των πολεμικών αναμετρήσεων «απολαμβάνουν» ειδική μεταχείριση. Ο αιχμάλωτος πολέμου θεωρείται σκλάβος των Τούρκων, των οποίων οφείλει να εκτελεί χωρίς αντιρρήσεις κάθε επιθυμία. Πρόκειται φυσικά για επιβίωση μιας συνήθειας, που κρύβει μέσα της υπολλείματα από την εποχή του τοτεμισμού, και που εξηγείται από την ανάγκη που είχαν οι πρώτοι Τούρκοι «χαν» να εκμεταλλεύονται αριθμητικά κάθε εχθρό που είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια τους. Είναι δηλαδή μια πρώιμη μορφή των σύγχρονων επιχειρήσεων ελέγχου του νου, μιας και ο αιχμάλωτος περνούσε από διαδικασία «πλύσης εγκεφάλου», προκειμένου το συντομότερο δυνατό να απορροφηθεί από τον τουρκικό πολεμικό σχεδιασμό. Μια άλλη σκληρή συνήθεια, που χάνεται στα βάθη του χρόνου, επιβάλλει το βιασμό του κατασκόπου που έχει συλληφθεί...
Σύμφωνα με μια ερμηνεία ενός εδαφίου του Κορανίου, τουλάχιστον το 1/3 των αγνοουμένων αναγκάστηκαν να αλλαξοπιστήσουν, ώστε να υπηρετούν πιστά τον Αλλάχ! Οι συγκεκριμένοι αιχμάλωτοι «τούρκεψαν», αφού πρώτα πέρασαν από πολύχρονη και κοπιαστική διαδικασία εξισλαμισμού και τελικά παντρεύτηκαν μωαμεθανές... Με αλλαγμένα ονόματα, Τούρκοι πια κανονικοί, οι Έλληνες αυτοί σύντομα ξέχασαν την καταγωγή τους και όλα όσα είχαν συμβεί στην Κύπρο»...
Τα παραπάνω είναι όντως ανατριχιαστικά. Πρόκειται για μία «απόκρυφη» παράμετρο του θέματος των αγνοουμένων του 1974, η οποία εντούτοις δεν έχει αναλυθεί όσο θα έπρεπε από ελληνικής πλευράς, ακριβώς διότι ελάχιστοι είναι οι Έλληνες αρμόδιοι που έχουν εντρυφήσει στα μυστικά της τουρκικής Ανατολής. Και βέβαια από μόνα τους τα παραπάνω αλλάζουν εντελώς τα δεδομένα σε ό,τι σχετίζεται με το όλο θέμα, εφόσον τούτο σημαίνει ότι μεγάλο μέρος των επιζώντων αιχμαλώτων του πολέμου του 1974 (το ένα τρίτο αυτών, δηλ. πάνω από 500 άτομα!) μετατράπηκε σε πιστούς Τούρκους, δηλ. «γενίτσαρους», με μίσος κατά του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης. Με ό,τι μπορεί κάτι τέτοιο να συνεπάγεται, εφόσον υπάρχει η πληροφορία πως μερικοί τουλάχιστον εξ αυτών των Νεότουρκων (και πρώην Ελλήνων της Κύπρου) συμμετείχαν τρόπον τινά σε διάφορους ανθελληνικούς σχεδιασμούς...
Εδώ πρέπει απαραίτητα να κάνουμε μία σημείωση. Ότι η μετάλλαξη μιας ανθρώπινης προσωπικότητας από μια ταυτότητα σε κάποια άλλη μπορεί να επιτευχθεί μέσω ειδικών προγραμμάτων των μυστικών υπηρεσιών, που καλούνται «ριζική αλλαγή μεταβλητών προσωπικών δεδομένων» και αφορούν άκρως απόρρητους προγραμματισμούς από τα «άδυτα των αδύτων» του κόσμου του παρασκηνίου. Αυτό επιτυγχάνεται, συν τω χρόνω, μέσα από μια «ειδική θεραπεία εγκεφάλου» (έτσι την ονομάζουν!), δηλ. μέσα από την εξάσκηση πάνω στο συγκεκριμένο πρόσωπο-στόχο μεθόδων “mind control” («ελέγχου του νου»), ώσπου στο τέλος ο άνθρωπος αυτός βγαίνει από τα εν λόγω εργαστήρια-κλινικές... «ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»! Με άλλο όνομα, πρόσωπο, χαρακτήρα, ψυχοσύνθεση, συνήθειες κτλ. Φυσικά στη διαδικασία ετούτη γίνεται ευρεία χρήση και τεχνητών εμφυτευμάτων, όπως και βαρύτατων φαρμάκων, ισχυρότατων ήχων και έντονων χρωμάτων που οδηγούν σε προσωρινή έλλειψη προσανατολισμού κτλ.
Και μέσα σ' όλα αυτά, προβάλλει και πάλι το ερώτημα: τι απέγιναν τελικά οι αγνοούμενοι της Κυπριακής τραγωδίας; Ζουν άραγε (ένα μικρό τους έστω μέρος) ακόμα, τόσα χρόνια μετά την καταστροφή; Στην προηγούμενη ενότητα, κάναμε λόγο για κάποιες καταγεγραμμένες ιστορίες. Αμέσως πιο κάτω θα αναφερθούμε σε δύο ακόμα πληροφορίες, που μας έρχονται από το «αόρατο μέτωπο» του παγκοσμίου παρασκηνιακού πολέμου.
Η πρώτη, ευρύτατα διαδεδομένη ήδη από τη δεκαετία του 1990, κάνει λόγο για την απόπειρα απελευθέρωσης των «13 περιστεριών» από το στρατόπεδο-φυλακή του Μπολού. Αυτή οργανώθηκε από τους πατριώτες της ΕΥΠ, αλλά – όπως αναφέρεται και στο έργο του κ. Πέτρου Κασιμάτη «Δεκατρία περιστέρια» – και με τη συνδρομή της... ισραηλινής Μοσάντ! Όμως, αν δει κάποιος το θέμα σε μεγαλύτερο βάθος, ετούτο δεν είναι και τόσο παράδοξο, εφόσον οι υπηρεσίες πληροφοριών και τα σώματα ασφαλείας του Ισραήλ θεωρούνται από τα πλέον άρτια εκπαιδευμένα και αποτελεσματικά παγκοσμίως, κάτι βέβαια που έχει να κάνει και με την άσχημη μοίρα του κράτους αυτού να περιτριγυρίζεται από παντού από εχθρούς του εξτρεμιστικού Ισλάμ...
Τι συνέβη όμως τότε; Είχε τελικά η αποστολή διάσωσης αυτών των δυστυχισμένων Ελλήνων άδοξο φινάλε και μάλιστα και με... νεκρούς, όπως ειπώθηκε; Ή μήπως το αποτέλεσμα ήταν τελικά «γλυκόπικρο», με μια προσωρινή δηλ. απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων και μέχρι την επίτευξη μιας μυστικής διακρατικής συμφωνίας με διάφορα ανταλλάγματα;
Η άλλη πληροφορία, αρκετά νεώτερη, την οποία όμως και πρέπει επίσης να παραθέσουμε, έκανε λόγο για τα εξής. Ότι κορυφαία υπερδύναμη του πλανήτη είχε ενδιαφερθεί για το θέμα, τόσο για λόγους γεωπολιτικού «διεμβολισμού» της Τουρκίας όσο και για να προσεταιριστεί την Ελλάδα στο πλαίσιο χάραξης ευρύτερων συμμαχιών της στην περιοχή μας. Αυτή η υπερδύναμη, που επίσης διαθέτει ισχυρή υπηρεσία ασφαλείας και πληροφοριών, παρείχε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα πλήρη στοιχεία στην ελληνική πλευρά για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι επιζώντες αγνοούμενοι της Κυπριακής τραγωδίας του 1974.
Έγινε συγκεκριμένα αναφορά στο ότι πράγματι ζουν κάποιοι από αυτούς (διότι είναι σίγουρο ότι δεν είχαν όλοι τους κοινή τύχη), από τους πιο νέους σε ηλικία – μεταξύ τους και ένα πεντάχρονο τον καιρό της εισβολής του «Αττίλα» παιδί – και μερικοί από αυτούς περιμένουν ακόμα τον «αέρα της λευτεριάς». Άλλοι όμως συγχωνεύθηκαν με την τουρκική πραγματικότητα και παραμένουν σήμερα ζωντανοί μεν, αλλά – και αφού είχαν περάσει πολύ καιρό στα μπουντρούμια και τα καταναγκαστικά έργα – έχουν αποδεχτεί πλήρως τη νέα τους προσωπικότητα. Άρα, και σε αυτή την αναφορά της ξένης υπηρεσίας πληροφοριών γίνεται λόγος για «τουρκοποίηση»-«ισλαμοποίηση» μέρους τουλάχιστον των αγνοουμένων της Κύπρου... Και διερωτάται κανείς: τυχαίο;
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Στην έρευνα για τους αγνοούμενους της Κύπρου… η ΜΙΤ εκτέλεσε δύο Έλληνες πράκτορες το 1990!
38 ολόκληρα χρόνια ο βάρβαρος «Αττίλας» κατέχει τη μισή σχεδόν Μεγαλόνησο κι όμως, παρά τη βαναυσότητα, παρά τα δεκάδες ψηφίσματα των διεθνών οργανισμών, παρά τη συνεχιζόμενη στρατιωτική κατοχή, οι Γραικύλοι που κυβερνούν σε Αθήνα και Λευκωσία εξακολουθούν να κάνουν… «διάλογο» με τον κατακτητή! Το ίδιο κι οι ανεγκέφαλοι Ευρωπαίοι: ενώ οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις κατέχουν στρατιωτικά έδαφος της Ε.Ε., οι Βρυξέλλες κάνουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία! Είναι πραγματικά να τρελαίνεται κανείς, αφενός με την εθνοπροδοσία των πολιτικάντηδων στην Ελλάδα και αφετέρου με την ανοησία των Ευρωπαίων χαρτογιακάδων…
Στην Ελλάδα και την πολιτική της σκηνή, πλην ελαχίστων φωνών στο παρελθόν (όπως ο Νίκος Ψαρουδάκης, ο Γιάννης Ζίγδης και ο Κώστας Κάππος) ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι πολιτικάντηδες ΔΕΝ άνοιξαν τον φάκελο της Κύπρου, για να δούμε ποιος ευθύνεται για την εθνική τραγωδία του 1974! Φυσικά, εάν για την τραγωδία εκείνη ευθύνονταν οι «κακοί χουντικοί», ο φάκελος του Κυπριακού θα είχε ανοίξει ήδη από τη δεκαετία του 1970.
Σε ό,τι αφορά τους 1.619 ανθρώπους που χάθηκαν στην κόλαση της εισβολής του 1974 -τους αγνοουμένους της Κύπρου-, επί σειρά πολλών ετών το θέμα παραμένει εκκρεμές και ανοιχτό. Βέβαια, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, μέσω ανάλυσης DNA οστών που βρέθηκαν στα κατεχόμενα, ταυτοποιήθηκαν τα πρόσωπα αγνοουμένων και επιβεβαιώθηκε ο θάνατός τους. Είναι όμως εξίσου βέβαιο ότι πάρα πολλοί εκ των 1.619 αυτών ανθρώπων αιχμαλωτίσθηκαν από τον εχθρό και έκτοτε η μοίρα τους αγνοείται…
Στις προηγούμενες ενότητες, αναφερθήκαμε στη δράση πατριωτών της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), που στο παρελθόν πραγματοποίησαν έρευνες για το θέμα των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας. Διερευνώντας, λοιπόν, εδώ και καιρό το θέμα (που αγγίζει εθνικές και ευρύτερες ανθρωπιστικές διαστάσεις), μάθαμε μερικά πολύ σημαντικά πράγματα γύρω από κάποιες κρίσιμες παραμέτρους του. Πράγματα συγκλονιστικά και σοκαριστικά.
Ιδού λοιπόν μία ανατριχιαστική πληροφορία που υπέπεσε στην αντίληψή μας... Ως γνωστόν, με αιχμή του δόρατος και πολιορκητικό κριό τον αξιωματικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων (σε αποστολή της ΕΥΠ) Βασίλη Γιαννόπουλο, έλαβαν χώρα στο παρελθόν επιχειρήσεις ανίχνευσης ή ακόμη και διάσωσης-απεγκλωβισμού διασωθέντων ομήρων της Κύπρου. Πράγματι, η έρευνα του Γιαννόπουλου και άλλων άξιων Ελλήνων αξιωματικών και κατασκόπων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ της Κύπρου και ότι μερικοί εξ αυτών κρατούνταν στο μεγάλο στρατιωτικό συγκρότημα-στρατόπεδο («κολαστήριο») του Μπολού της Τουρκίας.
Σύμφωνα με όσα θρυλούνται, ο Βασίλης Γιαννόπουλος έφθασε στο Μπολού, μπήκε μέσα και… μίλησε με τρεις από τους αγνοούμενους της Κύπρου, ένας εκ των οποίων ο Έλληνας αντισυνταγματάρχης Παύλος Κουρούπης, που υπηρετούσε το 1974 στην Κύπρο (οι άλλοι δύο ήταν Κύπριοι). Φυσικά ο Γιαννόπουλος δεν μπορούσε τότε να πράξει κάτι από μόνος του, υποσχέθηκε όμως να μην αφήσει τους αγνοουμένους αυτούς στην άσχημη μοίρα που τους είχε βρει· συνολικά επρόκειτο για 13 Έλληνες και Κυπρίους αγνοουμένους του 1974 (γι’ αυτό και η κωδική ονομασία της επιχείρησης της ΕΥΠ, «13 περιστέρια»), τους οποίους η ελληνική ΕΥΠ, με την αρωγή της ισραηλινής MOSSAD, επρόκειτο να προσπαθήσει να απελευθερώσει από τα τουρκικά δεσμωτήρια σωμάτων και ψυχών… [όλα αυτά τα αναφέραμε και στις προηγούμενες ενότητες, αναφέρονται δε και στο προαναφερθέν έργο του Πέτρου Κασιμάτη]
Όμως… ατυχία ή ΠΡΟΔΟΣΙΑ έμελλε να χαλάσει το φιλόδοξο σχέδιο του μεγάλου πατριώτη Γιαννόπουλου και της ΕΥΠ! Και από εδώ και πέρα αρχίζει το «σκοτάδι» της όλης ιστορίας. Να λοιπόν τι μάθαμε ΜΕΣΑ από το βαθύ παρασκήνιο: Ότι, στη διάρκεια και το πλαίσιο της επιχείρησης απελευθέρωσης των αγνοουμένων αυτών, δύο Έλληνες αξιωματικοί εγκλωβίστηκαν μέσα σε ανελκυστήρα από πράκτορες της αντίπαλης τουρκικής υπηρεσίας (ΜΙΤ) και εκτελέστηκαν εν ψυχρώ με αυτόματα όπλα!!! Το τραγικό αυτό περιστατικό συνέβη το 1990, αλλά λόγω της τότε τεταμένης και ρευστής πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα τηρήθηκε σιγή ιχθύος από την Αθήνα, πάντοτε στον βωμό της «ελληνοτουρκικής φιλίας»…
Παραθέτουμε αυτό που ακούσαμε/μάθαμε από την άριστη «πηγή» μας, χωρίς σχολιασμό από την πλευρά μας… Να λοιπόν τι περίπου συνέβη. Οι δύο Έλληνες αξιωματικοί λειτουργούσαν φυσικά υπό κάλυψη στη γειτονική χώρα (κάτω από εντελώς άλλη ιδιότητα). Κάποιος όμως τους «κάρφωσε» ή κάτι τέλος πάντων συνέβη -από λάθος δικό τους ή και από σύμπτωση- και η πραγματική τους ταυτότητα αποκαλύφθηκε στην άλλη πλευρά. Τότε, τους στήθηκε παγίδα. Κλήθηκαν να βρουν κάποιον (δήθεν) «πληροφοριοδότη» σε ένα κτίριο της Κωνσταντινούπολης και έκλεισαν μαζί του ραντεβού. Επρόκειτο για τέχνασμα της ΜΙΤ. Όταν μπήκαν λοιπόν στο κτίριο και έκλεισαν πίσω τους την πόρτα του ασανσέρ, κάποιο χέρι πάτησε τον διακόπτη του ανελκυστήρα· σε λίγα δευτερόλεπτα ο αποκρουστικός ήχος των αυτομάτων «γέμισε» τη νεκρική σιωπή που επικρατούσε…