24.1.2017
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ο 20ός αιώνας ήταν ένας ταραγμένος αιώνας για τον ελληνισμό, από στρατιωτική οπτική γωνία. Πολεμικές αναμετρήσεις και ταραχές, ειδικά κατά το πρώτο ήμισυ του αιώνα αυτού, ταλαιπώρησαν την πατρίδα. Εχθροί εξωτερικοί, ειδικά από τον βαλκανικό περίγυρο, αλλά και κίνδυνοι εσωτερικοί (βλ. συμμοριτοπόλεμος 1946-49), υπονόμευσαν την ομαλή πορεία της πατρίδας μας στο πλαίσιο του πολιτισμένου κόσμου. Ο ταραγμένος ελληνικός 20ός αιώνας ξεκίνησε με τον Μακεδονικό αγώνα, για να συνεχίσει με τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, τη Μικρασιατική εκστρατεία, τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, τον συμμοριτοπόλεμο, αλλά και την Κυπριακή τραγωδία του ’74…
Στα πεδία των μαχών, αλλά και στους στρατηγικούς χάρτες «επί τάπητος», διακρίθηκαν Έλληνες άνδρες γενναίοι. Άνδρες, των οποίων τα στήθη κοσμούν όχι μόνο τα παράσημα ανδρείας που δικαίως έλαβαν, αλλά και τραύματα από τα εχθρικά βόλια. Όλα αυτά αποτελούν τίτλους τιμής για τους ήρωες αυτούς, χωρίς τη θυσία και τον αγώνα των οποίων Ελλάς σήμερα ίσως δεν υπήρχε ή ίσως να ήταν μικρότερη και ασθενέστερη. Και πάντως, εάν υπήρχαν περισσότεροι από αυτούς τους άνδρες, η πατρίδα μας σήμερα θα συμπεριλάμβανε στην επικράτειά της και πολλές από τις χαμένες πατρίδες του ελληνισμού, τις προδομένες τις περισσότερες φορές από τις πολιτικάντικες ολιγωρίες και δειλίες…
Ένας από τους άνδρες, οι οποίοι διακρίθηκαν στον πολεμικό 20ό αιώνα και τίμησαν τη στολή του Έλληνος αξιωματικού, είναι ο αείμνηστος Παναγιώτης Σκαλούμπακας (1918-2010). Είναι από τις μορφές εκείνες που, σε διαφορετικές μεταξύ τους φάσεις και συνθήκες, δόξασαν όσο ελάχιστοι τα γαλόνια που δικαίως έφεραν στις στολές τους! Η διαχρονική τους πορεία, το έργο και η στάση ζωής τους, πάντοτε υπέρ των ιδανικών του έθνους και των συμφερόντων της πατρίδας, αποδεικνύει του λόγου αυτού το αληθές.
Ο Παναγιώτης Σκαλούμπακας γεννήθηκε στην Επισκοπή Τεγέας Τριπόλεως το έτος 1918. Υιός πολυμελούς αγροτικής οικογένειας «δημοκρατικών» πεποιθήσεων της εποχής εκείνης (που εκφραζόταν από τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπαναστασίου, σημαντικό Έλληνα πατριώτη και συγγραφέα της διατριβής «Ο εθνικισμός»), με άλλα τέσσερα αδέλφια, εκ των οποίων τα τρία μεγαλύτερα και το ένα μικρότερό του.
Εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου απεφοίτησε εν έτει 1938 και έλαβε μέρος με αυτοθυσία στο αλβανικό Έπος του 1940, τότε που τα στρατευμένα ελληνικά νιάτα έγραψαν νέες λαμπρές σελίδες δόξης για τη λευτεριά και την τιμή αυτού του τόπου. Χαρακτηρίστηκε, ορθώς, ως «φλογερός πατριώτης», διότι ως νεαρός τότε ανθυπολοχαγός -μόλις 22 ετών- πολέμησε με αυταπάρνηση και περίσσεια γενναιότητα στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, τιμηθείς μάλιστα με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας!
Μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον γερμανικό ζυγό, στις 4 Αυγούστου 1946 επελέγη ως διοικητής του 4ου Λόχου Σκαπανέων υπό το Γ' Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη, σαν ικανός, αυστηρός και φανατικός πατριώτης… Στον 4ο Λόχο Σκαπανέων, ο οποίος επέτυχε εντυπωσιακά αποτελέσματα (ανένηψαν εκατοντάδες οπλίτες) υπήχθησαν οι τρεις άλλοι Λόχοι Σκαπανέων του Γ' Σ.Σ. (λόγω μη αποδόσεως...), και ακολούθως οργανώθηκε το Γ' Τάγμα Σκαπανέων με διοικητή τον ίδιο.
Το Γ' Τάγμα συνέχισε με τις επιτυχείς μεθόδους του την επαινετή απόδοση, ώσπου στις 14 Ιουνίου του 1947 μετεστάθμευσε στη Μακρόνησο υπό την Β-XI Δ/νση του ΓΕΣ και συνέχισε την εθνική διαπαιδαγώγηση των οπλιτών του (και όχι τη σημερινή ψευτοπροοδευτική θολοκουλτούρα των πάσης φύσεως διεθνιστών και απάτριδων, κομμουνιστών ή νεοφιλελεύθερων), με διοικητή τον ίδιο.
Η ίδρυση του Οργανισμού Αναμορφώσεως Μακρονήσου ψηφίστηκε ομόφωνα και με ενθουσιασμό από όλα τα κόμματα της τότε βουλής, κάτι που καταρρίπτει τις κατά καιρούς μαρξιστικές μπουρδολογίες! Ενδεικτικό του κλίματος της εποχής είναι και το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» της 6ης Δεκεμβρίου 1947, από όπου και το κάτωθι ενδεικτικό απόσπασμα: «...Ημείς ουδέποτε είπαμεν ότι οι αποδεδειγμένως κομμουνισταί δεν πρέπει να στέλλωνται εις την Μακρόνησον. Είπαμε απλώς ότι δεν πρέπει να στερούνται του δικαιώματος να πολεμήσουν δια την πατρίδα των». Το γιατί αυτό έπρεπε να γίνει, δηλαδή να πείθονται οι κρατούμενοι ότι επαναστάτησαν κατά της νόμιμα εκλεγμένης ελληνικής κυβερνήσεως και να επανεντάσσονται στον Ελληνικό Στρατό, είναι προφανές.
Όπως ανέφερε σε κάποια συνέντευξη του, εκείνη την περίοδο το ελληνικό έθνος πολεμούσε για την εδαφική ακεραιότητα του και την ελευθερία του εναντίον του σταλινικού ολοκληρωτισμού και φυσικά δεν μπορούσε να έχει φαινόμενα ανταρσίας, όπως σημειώθηκαν προγενέστερα στη Μέση Ανατολή. Όμως, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο συγκατηγορούμενος του Νίκου Μπελογιάννη, Τάκης Λαζαρίδης (συγγραφέας του θρυλικού βιβλίου «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»), σε επιστολή του στον Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή την περιβόητη φιέστα του 2003 στην Μακρόνησο: «…Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες του εμφυλίου, αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητες του. Και οι μεγάλοι ένοχοι, Μίκη, είμαστε εμείς».
Η Μακρόνησος λοιπόν δημιουργήθηκε για έναν σημαντικότατο εθνικό σκοπό: να ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΕΙ στον εθνικό στρατό οπλίτες με κομμουνιστικό μητρώο, μέλη ή παρασυρμένους από το ΚΚΕ, το οποίο (να μην λησμονούμε) έπαιρνε τότε εντολές απευθείας από την κομμουνιστική Μόσχα! Ήταν σε εξέλιξη ο συμμοριτοπόλεμος και στα τάγματα της Μακρονήσου ανένηψαν χιλιάδες οπλίτες, οι οποίοι πολέμησαν και συνέβαλαν στη νίκη του Ελληνικού Στρατού και της δημοκρατικής νομιμότητος και της εδαφικής ακεραιότητος της πατρίδας…
Ο Παναγιώτης Σκαλούμπακας συκοφαντήθηκε, ακόμη και μετά θάνατον, επειδή απλώς… επιτέλεσε το ιερό του χρέος προς την πατρίδα! Πράγματι, κατά καιρούς εμφανιζόμενα προκλητικά δημοσιεύματα, χωρίς στοιχεία και ονόματα, στο ανώνυμο διαδίκτυο από αντεθνικές «προοδευτικές» ιστοσελίδες, ανέφεραν αισχρότατα ψεύδη που προσπαθούσαν να αμαυρώσουν τη μνήμη του στρατηγού… Τον αποκάλεσαν, κατά την πάγια άνανδρη τακτική τους… «εκτελεστή», «βασανιστή» και άλλα ανάλογα, που στερούνται κάθε ηθικής βάσης και κάθε λογικής! Διότι ο στρατηγός Σκαλούμπακας, σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες σοβαρών προσώπων (και όχι «άπλυτων» της άκρας Αριστεράς) ούτε βασανιστής ποτέ του υπήρξε, ούτε έβαζε άλλους να βασανίζουν (αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοιες ενέργειες σε οργανωμένες και πειθαρχημένες στρατιωτικές μονάδες!). Αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά τη δειλία και το αντεθνικό μένος των αριστεριστών και άλλων τέτοιων κοινωνικών σκουπιδιών: με τη δύναμη που τους έδωσε ο «εθνάρχης» Καραμανλής το 1974, φόρεσαν «κουκούλες» και τρομοκρατούν εδώ και δεκαετίες τον ελληνικό λαό, ενώ παράλληλα ξεπουλούν την Ελλάδα στους εχθρούς της…
Όλες οι μαρτυρίες που έχουμε για τον στρατηγό Σκαλούμπακα, αντίθετα, κάνουν λόγο πως έκανε ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ σε εκείνες τις δραματικές εποχές για τον ελληνισμό και την έκανε μάλιστα με αυταπάρνηση και επιτυχία. Από τους ανανήψαντες δημιουργήθηκαν τάγματα, τα οποία υπήρξαν περισσότερο προσηλωμένα στον εθνικό σκοπό και τα οποία πολέμησαν τους ξενοκίνητους αντάρτες πάνω στον Γράμμο και νίκησαν! Αυτά βέβαια τα αποκρύπτουν οι «ιστορικοί» όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά και της Ψευτοδεξιάς, δηλ. της ενοχικής ΝΔ, που έχει δώσει «γην και ύδωρ» στους εχθρούς της πατρίδας μας…
Όπως λέει εύστοχα και ο υιός του, Χρήστος Σκαλούμπακας: «Θα εξυπηρετούσε βέβαια το ΚΚΕ ο πατέρας μου να είχε βασανίσει και να είχε σκοτώσει, αλλά… τους έκανε κάτι πολύ πιο «καταστροφικό»: Λόγω του ΑΚΕΡΑΙΟΥ χαρακτήρα του, της ΑΓΑΠΗΣ του προς την Πατρίδα, των ΓΝΩΣΕΩΝ και των ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ του, είχε επιτύχει την μεταστροφή του 90% των παρασυρμένων παιδιών από την μάστιγα του κομμουνισμού. Στις εκατοντάδες επιστολές που του έστειλαν στρατιώτες που υπηρέτησαν υπό τας διαταγάς του στην Μακρόνησο -και τις οποίες άφησε παρακαταθήκη για ιστορική αξιοποίησή τους- αποκαλύπτεται το πόσο ευτυχείς υπήρξαν αυτοί που τον γνώρισαν, αναγνωρίζοντας όχι μόνο την καθοριστική του συμβολή στην εθνική ανάνηψή τους αλλά και την πατρική του στοργή και φροντίδα και ευγνωμονούντες αναφωνούν: «Σας ευχαριστούμε που υπήρξατε!».
Χαρακτηριστικό για τα παραπάνω είναι το γεγονός ότι την εποχή εκείνη, κάποιο φεγγάρι, το ΚΚΕ είχε κυκλοφορήσει φυλλάδια με προπαγανδιστικό υλικό, όπου αναφέρονταν πέντε ονόματα ανθρώπων, που το «κόμμα του λαού» είχε «επικηρύξει». Ήταν: ο Βασιλέας Παύλος, ο πρωθυπουργός Σοφούλης, ο στρατάρχης Παπάγος, ο τότε υπουργός εσωτερικών και ο λοχαγός, τότε, Παναγιώτης Σκαλούμπακας!
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1948 ο Π. Σκαλούμπακας μετατέθηκε από τη Μακρόνησο σε μάχιμη μονάδα. Στις αρχές του 1959, ως αντισυνταγματάρχης, εκτός των στρατιωτικών του γνώσεων, ασχολήθηκε και με συγγραφικό έργο, γράφοντας τρία πολύτιμα βιβλία με αναμφισβήτητα ντοκουμέντα για τον κομμουνισμό, την ιστορία του και τις τακτικές του στην Ελλάδα και διεθνώς, τα οποία και δίδαξε ως καθηγητής κοινωνιολογίας στη Διοικούσα της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων το έτος 1959-60. Τα βιβλία αυτά είναι τα εξής: «Κομμουνιστική πραγματικότης», «Ο διεθνής κομμουνισμός» και «Κομμουνισμός εν Ελλάδι». Ήταν η εποχή που η Ελλάδα που τόσα είχε τραβήξει από τις πολεμικές περιπέτειες έδινε μεγάλη μάχη για να παραμείνει στο στρατόπεδο του ελεύθερου κόσμου και να μην υποπέσει στην τυραννία του ερυθρού ολοκληρωτισμού… Μία μάχη που τελικώς την κέρδισε, ακριβώς επειδή υπήρχαν άξιοι και γενναίοι Έλληνες, όπως ο Π. Σκαλούμπακας, να δώσουν τα πάντα για την ελευθερία αυτού του τόπου!
Ο Παναγιώτης Σκαλούμπακας, ως διοικητής διαφόρων μονάδων (στην Αθήνα, τη Λάρισα, την Καρδίτσα, τη Θεσσαλονίκη, την Πρέβεζα, τα Χανιά κτλ.) δεν έπαυσε να υπηρετεί με αυτοθυσία την πατρίδα, να κάνει ομιλίες εθνικού περιεχομένου, αλλά και να ενδιαφέρεται για κάθε έναν από τους υφισταμένους του χωριστά, ενώ ήταν παράλληλα ένας κοινωνικός, χιουμορίστας, άνθρωπος του κόσμου που πάντοτε συμμετείχε στις χαρές της ζωής…
Τον Δεκέμβριο του 1966 προήχθη σε ταξίαρχο, αλλά τον Φεβρουάριο του 1969, παρά το νεαρό της ηλικίας του, αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του υποστρατήγου, σε ηλικία μόλις 51 ετών! Γιατί άραγε; Όπως πολύ εύστοχα έχει σημειώσει κάποιος: «Φαίνεται, οι δημιουργικοί και πνευματικοί άνθρωποι μας περισσεύουν σε τούτο εδώ τον τόπο»… Παρ’ όλα αυτά, η στρατιωτική ηγεσία, αναγνωρίζοντας την προσφορά του, τον είχε πάντα μεταξύ των πρώτων καλεσμένων σε εθνικές επετείους κτλ.
Ήταν 5 Ιανουαρίου του 2010, παραμονή Θεοφανείων, όταν ο στρατηγός Παναγιώτης Σκαλούμπακας έφυγε ήσυχα από τη ζωή, πλήρης ημερών, σε ηλικία 92 ετών. Η νεκρώσιμη ακολουθία και η κηδεία είχαν ό,τι του άξιζε: τέσσερις επικήδειους (από το φρουραρχείο της Στρατιάς, την Ένωση Αποστράτων, έναν φίλο δημοσιογράφο-καθηγητή και από τα παιδιά του και τα ανίψια του), στεφάνια από τον αρχηγό ΓΕΣ Φραγκούλη Φράγκο και τον διοικητή της Στρατιάς και τιμητικές βολές κατά την ταφή από συνοδευτικό στρατιωτικό άγημα στο νεκροταφείο…