18.3.2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Τον Σολομών Πασί, εβραϊκής καταγωγής πρώην υπουργό εξωτερικών της Βουλγαρίας (2001-2005) επί κυβέρνησης του πρώην βασιλιά της χώρας Συμεών Σαξκομπουργκότσκι, τον είχαμε πρώτοι και μόνοι παρουσιάσει στον ελληνικό Τύπο πριν από τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Ήδη από την άνοιξη του 2011 σημειώσαμε τον σημαντικό του ρόλο στις εξελίξεις που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στην περιοχή μας, με επίκεντρο τις δραματικές αλλαγές στην ανατολική Μεσόγειο. Παρατηρήσαμε τις σχέσεις του με την περιβόητη υπερ-στοά (“στοά των στοών”) Μπένε Μπερίτ και παραθέσαμε το πρόγραμμά του για μια μελλοντική “τριχοτομημένη” Ρωσία, το οποίο “περιέργως” συμπίπτει με το σχέδιο του Πολωνοαμερικανού αναλυτή της CIA Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι.
Ο Σολομών Πασί είχε ιδρύσει στη Βουλγαρία την “Ατλαντική Λέσχη” το 1990, στα 34 χρόνια του, και ενώ υπήρχε ακόμη το Σύμφωνο της Βαρσοβίας! Οι περισσότεροι τον κατηγόρησαν ευθέως για άνθρωπο των ΗΠΑ. Όμως κάποιοι (ελάχιστοι) είδαν στον γιο του πανεπιστημιακού καθηγητή φιλοσοφίας Ισαάκ Πασί κάτι εντελώς διαφορετικό: έναν πράκτορα της σοβιετικής KGB, της “γενιάς” Αντρόποφ, που έβγαλε μεταξύ άλλων και τον ίδιο τον σημερινό πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν... Δεν χρειάζεται στο παρόν να προσθέσουμε περισσότερα. Ακολουθούν, για πρώτη φορά στον παγκόσμιο Τύπο, ερωτήσεις προς τον Σολομών Πασί και απαντήσεις του σχετικά με τα γεγονότα στην Ουκρανία και το μέλλον της Ρωσίας του Πούτιν...
ΕΡ.: Ποια είναι η εκτίμησή σας σχετικά με την κατάσταση στην Ευρώπη και την Ουκρανία ύστερα από την ουσιαστική προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας στη Ρωσία;
ΑΠ.: Δεν είναι ούτε η αρχή, αλλά ούτε και το τέλος του νέου κύματος επεκτατισμού της Ρωσίας του Πούτιν! Είναι παράλληλα μία ακόμη δοκιμασία που υφίσταται η Δύση από τον Πούτιν, πριν αυτός να συνεχίσει να προσαρτεί στη Ρωσία και άλλα εδάφη!... Μετά την Αμπχαζία και τη Νότια Οσσετία που η Ρωσία προσάρτησε το 2008, ακολούθησε η Κριμαία το 2014 ως “φυσιολογική” κλιμάκωση των διεκδικήσεων του Πούτιν. Με τη “λογική” αυτή το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι π.χ. η “ντε γιούρε” προσάρτηση της Υπερδνειστερίας από τη Μολδαβία, της Ανατολικής Ουκρανίας, αλλά και άλλων περιοχών... Των νήσων Κουρίλες που ανήκαν στην Ιαπωνία, αλλά και ολόκληρου του Βόρειου Πόλου που θα είναι το επιστέγασμα μιας νέας ρωσικής αυτοκρατορίας! Για τη Λευκορωσία δεν χρειάζεται να κάνουμε μνεία, αφού την έχει ήδη “καταλάβει” ο Λουκασένκο για λογαριασμό του Πούτιν... Με δυο λόγια, με την προσάρτηση της Κριμαίας η Ρωσία δημιούργησε ένα βολικό για την ίδια “προηγούμενο” προκειμένου να “επιλύσει” προς όφελός της και το θέμα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, όταν το εκτιμήσει η ίδια κάποτε στο μέλλον.
ΕΡ.: Κάποιοι διεθνείς αναλυτές συγκρίνουν ευθέως τον Πούτιν με τον Χίτλερ και τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα με εκείνες που επικρατούσαν πριν από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο! Κατά πόσο οι φιλοδοξίες του Πούτιν να καταλαμβάνει διαρκώς όλο και περισσότερα εδάφη μοιάζουν με εκείνες που είχε ο Χίτλερ κάποτε;
ΑΠ.: Δεν μπορεί να γίνει άμεσος παραλληλισμός του Χίτλερ με τον Πούτιν, εφόσον τόσο οι εποχές όσο και τα έργα τους δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Ο Χίτλερ ήταν η προσωποποίηση του Απόλυτου Κακού, ενώ ο Πούτιν έχει πολλά πρόσωπα... Όμως αναμφίβολα μεταξύ τους υπάρχουν πολλές ομοιότητες! Και πρώτα απ' όλα η παθητικότητα με την οποία η Δύση αντιμετώπισε κάποτε τις επεκτατικές ορέξεις του Χίτλερ είναι ίδια με την παθητικότητα που επιδεικνύει σήμερα και έναντι των κατακτητικών διαθέσεων του Πούτιν. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ δείχνουν μία φοβική υπομονετικότητα στις ενέργειες του Πούτιν, κάτι που φανερώνει ότι δεν πήραν κανένα δίδαγμα από όσα συνέβησαν τη δεκαετία του 1930, όταν πίστευαν λανθασμένα ότι κάθε επόμενη επεκτατική κίνηση του Χίτλερ θα είναι κι η τελευταία. Όμως η λογική τόσο του κατακτητή Χίτλερ τότε όσο και του κατακτητή Πούτιν σήμερα είναι διαφορετική από αυτή που νομίζουν οι Δυτικοί: κάθε επόμενη επεκτατική τους κίνηση οδηγεί σε αμέσως επόμενη κ.ο.κ.! Εάν η Δύση δεν το κατανοήσει αυτό, δεν θα μπορέσει να σταματήσει ποτέ την εξάπλωση της Ρωσίας του Πούτιν!...
ΕΡ.: Μήπως όμως και η Ουκρανία προκάλεσε τον Βλαντίμιρ Πούτιν, όπως το είχε κάνει την τετραετία 2004-2008 και η Γεωργία του Σαακασβίλι;
ΑΠ.: Η τότε κυβέρνηση της Γεωργίας, όπως και πέρσι η νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας έδωσαν μόνο αφορμή, η οποία όμως δεν μπορεί να δικαιολογήσει σε καμία περίπτωση τη ρωσική επιθετικότητα! Όμως άλλο πράγμα είναι η Γεωργία και άλλο η Ουκρανία. Και είναι μεγάλο λάθος της Δύσης που παρομοιάζει τις δύο περιπτώσεις. Η Ουκρανία, αντίθετα απ' τη Γεωργία, ουσιαστικά δεν έχει κοινή εθνική εξωτερική πολιτική! Τη μια φορά είναι ουδέτερη, την άλλη προσεγγίζει το ΝΑΤΟ, την τρίτη πάει με τη Ρωσία... Π.χ. κάποτε ζήτησε σχεδόν ταυτόχρονα την τελωνειακή της ένωση αφενός με τη Ρωσία και αφετέρου με την Ευρώπη! Είναι μία “σχιζοφρενική” στάση... Βάλτε μέσα και αυτό το παράξενο “κοκτέιλ” φιλελεύθερων και ναζιστών που δημιουργήθηκε και καταλαβαίνετε πόσο ομιχλώδης είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Ουκρανία.
ΕΡ.: Γιατί η Δύση είναι τόσο φοβική στις αντιδράσεις της έναντι της Ρωσίας;
ΑΠ.: Η Δύση έχει τεράστια οικονομικά συμφέροντα με τη Ρωσία, τα οποία δεν θέλει να τα θέσει σε κίνδυνο! Ειδικά χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία. Επιπλέον, η Δύση στο σύνολό της έχει σήμερα έλλειμμα ηγετών που να επεξεργαστούν και να εφαρμόσουν απέναντι στη Ρωσία μία ενιαία πολιτική. Π.χ. το ΝΑΤΟ δεν φάνηκε πολύ τολμηρό στην περίπτωση της Γεωργίας, όταν φοβήθηκε την αντίδραση της Ρωσίας και τελικά δεν προχώρησε στην ένταξη της Γεωργίας στους κόλπους του...
ΕΡ.: Η Ρωσία έχει ηγέτη;
ΑΠ.: Όχι απλώς έχει ηγέτη, αλλά κάτι παραπάνω... Έχει ιδιοκτήτη! Κι αυτός είναι πολύ πιο δυνατός από οποιονδήποτε σημερινό Δυτικό ηγέτη. Στη Δύση σήμερα λείπουν μορφές όπως ο Ρέιγκαν, η Θάτσερ, ο Κολ, ο Μιτεράν... Εάν η Δύση ήταν ενιαία, με μία κοινή πολιτική, θα ήταν παντοδύναμη! Όμως, αλίμονο, δεν είναι...
ΕΡ.: Ποια είναι τα σημαντικότερα λάθη της Δύσης ως προς τη Ρωσία;
ΑΠ.: Το πρώτο είναι η έλλειψη κοινής πολιτικής έναντι της Ρωσίας. Ενεργειακής, αμυντικής, εμπορικής, αξιακής πολιτικής... Ο Πούτιν κερδίζει συνεχώς (έστω και προσωρινά), επειδή γνωρίζει επακριβώς τι θέλει. Αντίθετα η Δύση χάνει, διότι δεν ξέρει τι θέλει και πώς θα το αποκτήσει... Το άλλο λάθος είναι ότι η Δύση δεν προσέγγισε την Κίνα, έτσι ώστε να “σπάσει” το μονοπώλιο που έχει σήμερα η Ρωσία στις σχέσεις της με την Κίνα. Π.χ. θα έπρεπε εδώ και χρόνια να υπάρξουν ειδικές σχέσεις ΝΑΤΟ-Κίνας. Ίσως τότε να μην είχαμε οδηγηθεί στη σημερινή ουκρανική κρίση...
ΕΡ.: Πολλοί πιστεύουν ότι η Κριμαία θα παραμείνει ρωσική όσο ο Πούτιν είναι στην εξουσία. Τι θα γίνει όμως όταν μια μέρα ο Πούτιν δεν είναι πια στον “θρόνο” του;
ΑΠ.: Η Σοβιετική Ένωση υπήρξε 70 ολόκληρα χρόνια. Και μόνο ύστερα από 7 δεκαετίες λανθασμένης διακυβέρνησης κατέρρευσε σχεδόν αμέσως με το που έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Και κατέρρευσε, επειδή ήταν φορτωμένη με εσωτερικές και εξωτερικές εντάσεις, το βάρος των οποίων τελικά δεν άντεξε... Ο Πούτιν τώρα έχει κερδίσει εξαιρετική δημοφιλία στο εσωτερικό της Ρωσίας, αλλά αυτό το κατάφερε προκαλώντας πλήθος εντάσεων, που σιγά-σιγά επιβαρύνουν τη Ρωσία. Της δημιουργούν αφόρητο βάρος. Συμβαίνει δηλαδή αυτό που συνέβαινε κάποτε με τη Σοβιετική Ένωση. Όσο λοιπόν περισσότερες εντάσεις προκαλεί η Ρωσία, τόσο πιο πολύ επιβαρύνεται με αφόρητο βάρος και τόσο πιο επίπονη και ισχυρή θα είναι μία μελλοντική της κατάρρευση, όταν η εποχή του Πούτιν αναπόφευκτα τελειώσει!...
ΕΡ.: Όσα συμβαίνουν την περίοδο 2014-2015 στην Κριμαία αποτελούν μήπως αντανάκλαση των όσων συνέβησαν στο Κοσσυφοπέδιο την περίοδο 1998-1999;
ΑΠ.: Εάν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι και οι δύο αυτές περιοχές αρχίζουν από το γράμμα “Κ”... καμία σχέση δεν έχει η μία περίπτωση με την άλλη! Στο Κοσσυφοπέδιο είχαμε μία εθνική μειονότητα, η οποία υφίστατο από σειρά ετών γενοκτονία και καταπίεση από έναν παρανοϊκό δικτάτορα που προκάλεσε με την πολιτική του τη διάσπαση μιας χώρας και εμφυλίους πολέμους. Στην Κριμαία, αντίθετα, δεν είχαμε τίποτα τέτοιο. Η επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο το 1999 έγινε έπειτα από διεθνή συμφωνία του με την ΕΕ και υποστηρίχτηκε από δεκάδες κράτη απ' όλο τον κόσμο. Αντίθετα η επέμβαση της Ρωσίας στην Κριμαία το 2014 αποτέλεσε μία εντελώς μονομερή της ενέργεια: χωρίς να έχει τη σύμφωνη γνώμη των διεθνών οργανισμών ή άλλων χωρών διεξήγαγε “δημοψήφισμα” σε ξένο έδαφος με στόχο να προσαρτήσει την περιοχή!... Η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου υπήρξε αποτέλεσμα της διάσπασης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και συνέβη σχεδόν 10 χρόνια μετά τη νατοϊκή επέμβαση του 1999 και ύστερα από την ειρηνική ανεξαρτητοποίηση του Μαυροβουνίου. Αντίθετα η Ρωσία αφαίρεσε την Κριμαία από την ανεξάρτητη Ουκρανία, με τη μέθοδο του “αστραπιαίου πολέμου”, αν και είχε αποδεχτεί ότι πρόκειται για ουκρανικό έδαφος με τη συνθήκη του 1994... Με δυο λόγια, αυτό που έκανε η Ρωσία είναι απαράδεκτο να συμβαίνει στον 21ο αιώνα! Αλίμονο αν αρχίζει ο καθένας να αλλάζει με τη βία τα σύνορα στην Ευρώπη, όπως γινόταν στο παρελθόν... Εάν πάντως θέλουμε να βρούμε μια ιστορική αντιστοιχία της περίπτωσης της Κριμαίας, εκείνη που μου έρχεται αμέσως στον νου είναι η προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930 που άνοιξε τον δρόμο για τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.