3.1.2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Κυρίαρχο στο εβραϊκό ζήτημα είναι το ερώτημα: υφίσταται ένας, ενιαίος και αδιάσπαστος, εβραϊσμός; Ή μήπως ο εβραϊσμός διαχωρίζεται κι αυτός σε (υπο)ομάδες και (υπο)σύνολα; Πρόκειται για έναν βασικό προβληματισμό για κάθε μελετητή του εβραϊκού ζητήματος, κυρίως στις ιδιάζουσες σημερινές συνθήκες (παγκοσμιοποίηση, Νέα Εποχή, εισαγωγή της ανθρωπότητας στα νέα δεδομένα κτλ.). Κι αυτό, επειδή έχουμε συνηθίσει από τους περιβόητους “αντισημίτες” ο εβραϊσμός στο σύνολό του να αντιμετωπίζεται ως μία ενότητα, ως μία “συμπαγής και αδιαίρετη απειλή” για τον υπόλοιπο κόσμο, ειδικότερα δε για τον θεωρούμενο ως βασικό του αντίπαλο: τον ελληνισμό...
Βέβαια, το ζήτημα των σχέσεων ελληνισμού-εβραϊσμού είναι άλλης ποιότητας και χρειάζεται ειδική αναφορά και μελέτη. Έχουμε παλαιότερα ασχοληθεί με το θέμα αυτό εν μέρει, αναλύοντας τις ομοιότητες ελληνικής και εβραϊκής γλώσσας (αλφάβητο, ετυμολογία των λέξεων κτλ.), όπως εξάλλου τις είχε θέσει και ο Εβραίος καθηγητής Γιόζεφ Γιαχούντα στο κλασικό του και εξαιρετικά σπάνιο έργο του “Hebrew is Greek” (“Τα εβραϊκά είναι ελληνικά”)... Στο παρόν άρθρο μας όμως το θέμα μας είναι: υπάρχει ενότητα του πλανητικού εβραϊσμού και, εάν όχι, ποιες είναι οι βασικές “αντιμαχόμενες” συνιστώσες του;
Έδαφος κερδίζει τα τελευταία χρόνια η θεώρηση ότι στο παγκόσμιο σκηνικό δεσπόζουν δύο βασικά εκδοχές του εβραϊσμού, άλλοτε αλληλοσυμπληρούμενες και άλλοτε αντίπαλες μεταξύ τους: οι Σιωνιστές και οι Χαζάροι. Τους πρώτους ταυτίζουν με τους Εβραίους της Δύσης, ενώ τους δεύτερους με τους Εβραίους της Ανατολής. Χονδρικά τουλάχιστον, οι Σιωνιστές είναι οι Εβραίοι καπιταλιστές που κυβερνούν τον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, οι δε Χαζάροι είναι οι “μυστηριώδεις” Εβραίοι της μυστικιστικής Ανατολής που βρίσκονται πίσω από την τάση της τελευταίας να κυριαρχήσει στον πλανήτη, επιβάλλοντας ένα νέο πολιτικό και οικονομικό σύστημα αξιών...
Ο σιωνισμός είναι ο εβραϊκός παραδοσιακός εθνικισμός. Στην ήπια μορφή του, το όραμα των Εβραίων πατριωτών υπήρξε η επιστροφή της διασποράς (ή μέρους της) στα πατροπαράδοτα εδάφη της γης Χαναάν, δηλ. της γης της “επαγγελίας” από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης. Επί σειρά αιώνων (χιλιετιών!) οι ανά τον πλανήτη σκορπισμένοι Εβραίοι έλεγαν κάθε νέα γι' αυτούς χρονιά την ευχή: “Του χρόνου στην Ιερουσαλήμ”! Υπονοώντας ότι πρέπει να επανιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ με πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα... Και πράγματι, αμέσως μετά τη λήξη του αιματηρού Β΄ παγκοσμίου πολέμου, εν έτει 1948, οι Εβραίοι απέκτησαν το δικό τους κράτος στη γη της Παλαιστίνης: το κράτος του Ισραήλ.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του σιωνισμού. Ο σκληροπυρηνικός σιωνισμός, ο οποίος πρεσβεύει ότι το εβραϊκό όραμα αιώνων δεν πρέπει να περιορίζεται απλώς και μόνο στη δημιουργία ενός σχετικά μικρού κράτους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά να επεκτείνει την εβραϊκή ισχύ περαιτέρω, ακόμη... και σε ολόκληρο τον πλανήτη! Το ζήτημα αυτό τέθηκε ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο του πολιτικού σιωνισμού της εβραϊκής διασποράς, και συγκεκριμένα τόσο στο έργο του Τόμας Χερτσλ (ηγέτη τότε του διεθνούς σιωνιστικού κινήματος) “Το εβραϊκό κράτος” όσο και στο περίφημο σιωνιστικό συνέδριο της Βασιλείας στην Ελβετία. Αμφότερα τα παραπάνω συνέβησαν το έτος 1896 και μάλιστα υπάρχει η άποψη ότι τα “σκοτεινά” Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών δεν είναι παρά τα πρακτικά του ως άνω σιωνιστικού συνεδρίου...
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο σιωνισμός, ως εθνικιστική ιδεολογία του εβραϊσμού, λαμβάνει και πιο ακραία μορφή, που ξεκινάει από τον άμεσο ισραηλινό επεκτατισμό σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο. Ήδη το 1967, με τον πόλεμο των “έξι ημερών”, το Ισραήλ κατέλαβε και την Ιερουσαλήμ, την οποία αργότερα ανακήρυξε και ως πρωτεύουσά του (κάτι που δεν αποδέχεται ο αραβικός κόσμος). Όμως ένας μελλοντικός ισραηλινός επεκτατισμός θα μπορούσε να περιλαμβάνει, στο πλαίσιο του “Μεγάλου Ισραήλ”, ακόμη και την Κύπρο, τα Δωδεκάνησα ή την Κρήτη! Η πλέον επιθετική μορφή του σιωνισμού βέβαια είναι η παγκόσμια κυριαρχία, που σε μερικούς φανατικούς Εβραίους φτάνει ως το όνειρο της “εβραϊκής παγκοσμιοποίησης” με τον μελλοντικό “Μεσσία” των Εβραίων να διοικεί την ανθρωπότητα (αυτόν που η χριστιανική Εκκλησία αποκαλεί ως “Αντίχριστο”)...
Τι σχέση με όλα τα παραπάνω μπορούν να έχουν οι Χαζάροι; Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, από ποιο σημείο και ύστερα η ιστορική τους πορεία “τέμνεται” με εκείνη του υπόλοιπου εβραϊσμού; Πράγματι, ο “αινιγματικός” λαός των Χαζάρων, η λεγόμενη και “13η φυλή του Ισραήλ”, ανθρωπολογικά αποτελούν ένα μείγμα ταταρομογγολικών και σλαβικών φύλων. Γνωστό είναι το μεσαιωνικό βασίλειο των Χαζάρων (κατά κάποιους επρόκειτο για αυτοκρατορία), του οποίου ηγείτο ο φέρων τον τίτλο “χαν”, όπως δηλ. συνέβαινε σε όλους τους μογγολογενείς λαούς. Όμως από ένα σημείο και έπειτα οι Χαζάροι απέβαλλαν την παλαιότερη σαμανική θρησκεία τους, που ως επίκεντρό της είχε τον θεό Ήλιο-Τένγκρι, και προσηλυτίσθηκαν μαζικά στον ιουδαϊσμό.
Ο λόγος για τον οποίο οι Χαζάροι εξιουδαΐσθηκαν ήταν καθαρά πολιτικός. Ευρισκόμενοι στο μέσον των θρησκευτικών αντιπαλοτήτων Χριστιανισμού και Ισλάμ η ηγεσία τους επέλεξε περί τα τέλη του 8ου αιώνα μ.Χ. να ασπαστεί πρώτα η χαζαρική ελίτ και έπειτα και ο λαός τον εβραϊσμό ως επίσημη κρατική θρησκεία. Μάλιστα υπήρχε ο θρύλος ότι το βασίλειο των Χαζάρων είχε ιδρυθεί στην αποκαλυπτική γη των “Γωγ και Μαγώγ”, άρα αυτοί ήταν ο “εκλεκτός λαός του Θεού”, οι “περιούσιοι”! Αργότερα, τη λατρεία αυτή και τα δρώμενά της τα μετέφεραν στην Ανατολική Ευρώπη, όπου τους βρίσκουμε ως “Ασκεναζίμ” ή “Εσκενάζι”.
Όταν το 1948 επανιδρύθηκε το Ισραήλ στη γη της Παλαιστίνης στα ιερά εβραϊκά χώματα έσπευσαν δύο βασικά πληθυσμιακές ομάδες: οι Σεφαρδίτες, που προέρχονταν από τον κόσμο της Δύσης (“Σεφαράδ” στα εβραϊκά είναι η Ισπανία) και οι προαναφερθέντες Ασκεναζίτες, που στα εβραϊκά είναι οι Ανατολίτες, λόγω του ότι προήλθαν ακριβώς από την Ανατολική Ευρώπη. Ένα νέο μεγάλο κύμα Ασκεναζιτών κατέκλυσε το Ισραήλ μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, γι' αυτό και σήμερα η δεύτερη ομιλούμενη γλώσσα στο κράτος αυτό δεν είναι πια τα αραβικά, αλλά... τα ρωσικά!
Βλέπουμε λοιπόν την ύπαρξη δύο διαφορετικών μεταξύ τους εβραϊκών πραγματικοτήτων. Η πρώτη, αυτή των ιστορικών Σεφαρδιτών, ασπάστηκε την πολιτική ιδεολογία του σιωνισμού στις χώρες της Δύσης, είτε στην ήπια είτε στις σκληρότερες μορφές της. Όσο για τη δεύτερη, μυστήριο καλύπτει την όλη παρασκηνιακή της δράση και τους στόχους της. Σύμφωνα με την Απόκρυφη Γεωπολιτική και τις ερμηνείες της, πίσω από τους Χαζάρους (υπό τη μορφή των σημερινών τους απογόνων, των Ασκεναζιτών) δεν βρίσκεται παρά το... Κόκκινο Ιερατείο της Μόσχας! Η μυστική δηλ. εταιρεία, η οποία και χαράζει ουσιαστικά από το βαθύ παρασκήνιο την πλανητική πολιτική της “ρωσικής αρκούδας”.
Εάν είναι όντως έτσι, τότε πρέπει να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος προσωπικοτήτων, όπως π.χ. του Τζορτζ Σόρος ή του Χένρι Κίσιντζερ (ως γνωστόν οι δυο τους είχαν έρθει σε φοβερή μεταξύ τους σύγκρουση προ μερικών ετών). Ακόμη και της οικογένειας Κλίντον, που μέσω της Χίλαρι θεωρείται ότι προέρχεται από τους Χαζάρους και υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Μήπως και η τωρινή υφεσιακή πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα, που ευνοεί τη Ρωσία σε κάθε μεγάλη πλανητική αντιπαράθεση (δείχνοντας μία συνεχόμενη αμερικανική υποχωρητικότητα), είναι τελικά κατ' εντολή του Κόκκινου Ιερατείου; Μία θετική απάντηση θα μας έλυνε πολλά ερωτήματα σχετικά με τη διείσδυση των Χαζάρων στις ίδιες τις ΗΠΑ, που πολύ πιθανόν να κρίνει τη μελλοντική αντιπαράθεσή τους με τη Ρωσία προς όφελος της τελευταίας!...