8.10.2011
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Πέθανε την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011, σε ηλικία 86 ετών στα Τίρανα, ο πρώην κομμουνιστής ηγέτης της Αλβανίας, Ραμίζ Αλία. Ο Αλία διαδέχτηκε στην αλβανική εξουσία τον επί δεκαετίες κυβερνήτη της χώρας και αποκαλούμενο απ’ τους ξένους ως «τύραννο», Ενβέρ Χότζα, όταν ο τελευταίος ξεψύχησε τον Απρίλιο του 1985. Παρέμεινε πρόεδρος έως την άνοιξη του 1992, όταν η ανθελληνική δεξιά αντιπολίτευση της χώρας νίκησε στις εκλογές. Τότε ο Αλία παραιτήθηκε από το αξίωμά του... Παρ’ όλα αυτά η ιστορία θα γράψει ότι υπήρξε ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της «χώρας των αετών» (νίκησε στις πρώτες ελεύθερες εκλογές, το 1991)! Ήταν με δυο λόγια μια μορφή που σημάδεψε την Αλβανία και τα Βαλκάνια στα τέλη του 20ού αιώνα.
Αντίθετα από τον Ενβέρ Χότζα, που προσπαθούσε επίμονα να κρατήσει την πατρίδα του «αμόλυντη» από τον καπιταλισμό και γι’ αυτό την είχε «θεόκλειστη» από παντού, ο Αλία ήταν ο πρώτος που την «άνοιξε» κάπως προς τον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης, ήταν εκείνος που εισήγαγε στην Αλβανία «καινά δαιμόνια» (νέες θεωρήσεις κτλ.), άγνωστα εντελώς μέχρι τότε στη χώρα αυτή. Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε τον Αλία θα πούμε πως σίγουρα δεν ήταν σε καμία περίπτωση το ίδιο αδίστακτος και «σκληροπυρηνικός» όπως ο προκάτοχός του, γι’ αυτό και η ιστορία στο μέλλον, ενώ θα θυμάται με βεβαιότητα τον Χότζα, αυτόν μάλλον θα τον λησμονήσει...
Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις την εποχή που ανέλαβε ο Αλία την αλβανική αρχή ήταν ακόμα τεταμμένες, εξαιτίας της «εμπόλεμης κατάστασης» που ίσχυε ακόμα ανάμεσα στις δύο όμορες χώρες. Την κατάσταση αυτή την διατηρούσε επίτηδες η ελληνική πλευρά, διότι ήθελε έτσι να δείξει την τεράστια αδικία που διαπράχθηκε έναντι του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, όταν το 1946 στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η νοτιοαλβανική επικράτεια δεν κατοχυρώθηκε στη νικήτρια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου Ελλάδα, αλλά στην... ηττημένη Αλβανία! Κι αυτό έγινε εξαιτίας της αρνησικυρίας (βέτο) που έθεσε τότε οργισμένος ο Σοβιετικός ηγέτης Στάλιν, που ορκίστηκε η Βόρεια Ήπειρος να μην ενσωματωθεί ποτέ στην Ελλάδα (ως πάγια γεωπολιτική θέση της εχθρικής προς την Ελλάδα ρωσικής εξωτερικής πολιτικής...).
Τελικά η «κατάρα» του Στάλιν έπιασε! Η Βόρεια Ήπειρος χάθηκε και επίσημα για τον ελληνισμό, όταν ένα όργανο των ρωσικών συμφερόντων στην Ελλάδα πήρε το 1981 την εξουσία και είχε ως βασικό του στόχο την «απεμπλοκή» της χώρας μας από το δυτικό μπλοκ και τη σταδιακή ενσωμάτωσή του στην Ανατολή! Επρόκειτο για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος το 1987 προέβη στην άρση του «εμπολέμου» ανάμεσα σε Ελλάδα και Αλβανία κι έτσι «και με τη βούλα του νόμου» η ίδια η Ελλάδα παρέδωσε τις επίμαχες περιοχές της νότιας Αλβανίας στα Τίρανα... Παρά την οργή της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του δυναμικού μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανού κατά του πρωθυπουργού Παπανδρέου και του υπουργού εξωτερικών Κάρολου Παπούλια, εν τέλει η Βόρεια Ήπειρος σταδιακά αφελληνίστηκε και κύκλοι του πλανητικού ελληνισμού την θεωρούν πια «χαμένη υπόθεση» για την πατρίδα...
Η ενέργεια των Παπανδρέου-Παπούλια για άρση του «εμπολέμου» βελτίωσε θεαματικά τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, αφού ο Ραμίζ Αλία ικανοποιήθηκε από τη στάση των Ελλήνων, που έβαζε οριστική «ταφόπλακα» σε κάθε μελλοντική ελληνική διεκδίκηση της βορειοηπειρωτικής γης! Έτσι, ανταπέδωσε την παραπάνω πράξη των κυβερνώντων του ΠΑΣΟΚ με φιλελληνικές δηλώσεις σε διεθνές επίπεδο, αλλά και – υποτίθεται – με βελτίωση της θέσης της ελληνικής μειονότητας. Είναι πάντως γεγονός αναμφίβολο ότι η παραδοσιακή καχυποψία των Αλβανών έναντι της Ελλάδας έπαψε πια να υφίσταται, αμέσως μετά την άρση της «εμπόλεμης» κατάστασης. Όπως προηγουμένως ο Χότζα, έτσι και ο Αλία (ως διεθνιστής) «τσάκισε» κάθε πιθανό αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό και απαγόρευσε ρητά τις εκδηλώσεις των Τσάμηδων και κάθε είδους κουβέντα για εδαφικές ή περιουσιακές διεκδικήσεις της Αλβανίας έναντι της χώρας μας. Η εθνικιστική έξαρση μιας μερίδας Αλβανών, που ονειρεύονται τη Μεγάλη Αλβανία που θα φτάνει ως την... Πρέβεζα και την Ηγουμενίτσα, ξεκίνησε μόνο όταν την εξουσία στα Τίρανα κατέλαβε ο Σαλί Μπερίσα, που τον είχε χρηματοδοτήσει ανοήτως η ελληνική Νέα Δημοκρατία!...
Στα τέλη του 1989 ο Αλία επέτρεψε στους Έλληνες της Αλβανίας να εγκαταλείψουν μαζικά τις πατρογονικές τους εστίες και να μεταναστεύσουν στον ελλαδικό χώρο. Ακολούθησαν οι «καθαρόαιμοι» Αλβανοί κι έτσι η Ελλάδα γέμισε από Αλβανούς υπηκόους (ελληνόφωνους και μη), που άλλαξαν άρδην την ελληνική κοινωνία μέσω της αθρόας μετανάστευσης. Τότε ο υπουργός εξωτερικών της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, Αντώνης Σαμαράς, ευχήθηκε «γρήγορα να χτυπήσουν οι καμπάνες στη Βόρεια Ήπειρο»! Του απάντησε όχι ο Αλία, αλλά ο... Κάρολος Παπούλιας (αναπληρωτής υπουργός εθνικής άμυνας στην ίδια κυβέρνηση), που επιτέθηκε στον Σαμαρά, κατηγορώντας όλους αυτούς τους πατριδοκάπηλους «που θυμήθηκαν όψιμα το βορειοηπειρωτικό»!!! Δεν πίστευαν στα μάτια τους στα Τίρανα οι Αλβανοί, βλέποντας ότι στην Ελλάδα μέσα στην ίδια την κυβέρνηση «αλληλοτρώγονται» και καμία κοινή γραμμή έναντι των υπόδουλων Ελλήνων δεν υφίσταται!...
Τελικά η ιστορία δικαίωσε τον Κάρολο Παπούλια, άνθρωπο με βαθύτατες ιστορικές γνώσεις και εξαιρετικό χειριστή των ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής. Μειλίχιος, μιλάει εξαιρετικά λίγο (αντίθετα από πολλούς «φαφλατάδες» πολιτικάντηδες), αν και γνωρίζει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για διάφορα θέματα του διεθνούς παρασκηνίου. Βέβαια, δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον χαρακτηρίζουν «σκοτεινή» και «μυστικοπαθή» προσωπικότητα, που – ακριβώς λόγω της παρασκηνιακής του ισχύος – ανήλθε τελικά στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα... Δυστυχώς, εκείνος που ευθύνεται για τον οριστικό ξεριζωμό του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος κάλεσε τους Βορειοηπειρώτες στην Ελλάδα και «άδειασε» σε μεγάλο βαθμό την άλλοτε ελληνική επαρχία από το ελληνικό στοιχείο... Με τον τρόπο αυτό η Βόρεια Ήπειρος αλβανοποιήθηκε εντελώς και σήμερα κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί η περιοχή αυτή να επανέλθει κάποια ημέρα στην εδαφική κυριότητα της Ελλάδας ή έστω να αποκτήσει αυτονομία εντός των ορίων του αλβανικού κράτους...
Η ιστορία λοιπόν θα γράψει ότι επί ημερών Ραμίζ Αλία χάθηκε πια οριστικά ο ελληνικός χαρακτήρας του νοτιοαλβανικού χώρου! Πρώτα, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρε την «εμπόλεμη κατάσταση» κι έτσι έχασε η Ελλάδα κάθε νομική δυνατότητα να διεκδικήσει στο μέλλον τα εν λόγω εδάφη κι έπειτα ο Αντώνης Σαμαράς «άνοιξε» ανεξέλεγκτα τα σύνορα στην Κακαβιά, «εκκενώνοντας» τη Βόρεια Ήπειρο από ελληνικό έμψυχο υλικό... Παρακάτω αποκαλύπτουμε τι συνέβη το 1984, όταν στα Τίρανα μετέβη ο Έλληνας («ελαστικής» εθνικής συνείδησης) κομμουνιστής Μανώλης Γλέζος και συναντήθηκε με τον ίδιο τον Ραμίζ Αλία! Η συνάντηση εκείνη έχει, όπως θα δούμε, διαχρονική αξία με σημαντικές πλανητικές συνέπειες, αφού αφορά την πιθανή μελλοντική «ανάπλαση» της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης-Ανατολικής Μεσογείου...
Ο Γλέζος, μεγάλος αγωνιστής της ιδέας της άμεσης δημοκρατίας και διφορούμενη μορφή της ελληνικής Αριστεράς, μετέβη στα Τίρανα τον Νοέμβριο του 1984, μεταφέροντας μήνυμα του Ανδρέα Παπανδρέου στους Αλβανούς κομμουνιστές που ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ θαύμαζε (ως γνωστό είχε αποκαλέσει την Αλβανία του Χότζα... «κράτος-μοντέλο»!). Το μήνυμα που ο Γλέζος μετέφερε στον Αλία αφορούσε ακριβώς τη δημιουργία κοινού γεωπολιτικού ελληνοαλβανικού χώρου, μέσω της άρσης των «εμποδίων» που αποτελούσαν τροχοπέδη στην ανάπτυξη των σχέσεων των δύο λαών. Τα «εμπόδια» ήταν βέβαια το «εμπόλεμο» και η ελληνική μειονότητα στον αλβανικό Νότο! Τελικά, η Ελλάδα ήρε αμφότερα τα «εμπόδια» και η Αλβανία θα μπορούσε πλέον να ενταχθεί σε μία ευρύτερη συνομοσπονδιακού τύπου πραγματικότητα στην περιοχή, με τη συμμετοχή και του Ισραήλ, με επίκεντρο το Αιγαίο και την ελληνοτουρκική ένωση...