15.9.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
“καὶ εἶπαν· δεῦτε οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πόλιν καὶ πύργον, οὗ ἔσται ἡ κεφαλὴ ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα πρὸ τοῦ διασπαρῆναι ἡμᾶς ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς”.
(“Και είπαν· ελάτε να οικοδομήσουμε για τον εαυτό μας μία πόλη και ένα πύργο, του οποίου η κορυφή θα φθάνει ως τον ουρανό, κι έτσι θα αφήσουμε όνομα, προτού να διασκορπισθούμε στο πρόσωπο όλης της γης”.)
(Γένεσις: 11,4)
“Βαβέλ” στα εβραϊκά σημαίνει “σύγχυση”· είναι μία πρώιμη αλληγορία της πολυεθνικής-πολυφυλετικής κοινωνίας, που από την κεντρική Ασία των προϊστορικών χρόνων “μεταφυτεύτηκε” στον σύγχρονο πολιτισμό μας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, χιλιάδες χρόνια μετά, το ανακάτεμα και το μπέρδεμα που προξένησε η παγκοσμιοποίηση αντανακλάται στην ασυνεννοησία και την αβεβαιότητα των ημερών μας. Το όραμα του νέου, ενοποιημένου κόσμου κοντεύει να καταντήσει πλανητική τραγωδία με απρόβλεπτες διαστάσεις...
Σύμφωνα με τον θρύλο της Παλαιάς Διαθήκης, όπως καταγράφεται στο κεφάλαιο 11 του βιβλίου “Γένεσις”, κάποτε ο βασιλιάς Νιμρόδ αποφάσισε να χτίσει έναν πύργο στη Βαβυλωνία τόσο ψηλό, που όμοιός του δεν είχε υπάρξει ξανά ποτέ· ο πύργος αυτός θα έφτανε μέχρι τον ουρανό! Ο βασιλιάς είχε καταντήσει τόσο πολύ αλαζόνας από τα πλούτη και τη δόξα του, που με τον πύργο αυτό θέλησε να φανεί αντάξιος του Θεού... Μάζεψε λοιπόν εκατομμύρια σκλάβους για εργάτες, αλλά και τους καλύτερους αρχιτέκτονες της εποχής, και βάλθηκε να υλοποιήσει το σχέδιό του.
Παρ' όλα αυτά, το μεγαλεπήβολο έργο είχε εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες: οι τεράστιες ποσότητες υλικών που απαιτούνταν για την κατασκευή του πύργου εξαφάνισαν σιγά-σιγά τα γύρω δάση, ενώ εξάντλησαν επίσης τα διαθέσιμα ορυκτά (πέτρες, μάρμαρο, σίδερο κτλ.). Επιπροσθέτως, στέρεψαν και τα νερά των τεσσάρων ποταμών από τις πηγές του Τίγρη και του Ευφράτη, αφού το νερό χρειαζόταν για την πρόοδο του έργου και την τροφοδοσία των εργαζομένων. Μ' αυτά και μ' αυτά, το κλίμα της περιοχής άλλαξε επικίνδυνα, συγκομιδές ολόκληρες αφανίστηκαν, όπως επίσης εξαφανίστηκαν και τα ενδημικά είδη πανίδας της Βαβυλωνίας που κατανάλωναν οι εκατομμύρια σκλάβοι.
Τελικό αποτέλεσμα: η κατάρρευση του πύργου, λόγω των προβλημάτων που είχαν προκύψει και της ασυνεννοησίας (σύγχυσης) που επικρατούσε μεταξύ εργαζομένων που ανήκαν σε 70 διαφορετικές εθνότητες και μιλούσαν γλώσσες άγνωστες ο ένας στον άλλον. Το όραμα του βασιλιά Νιμρόδ, να αγγίξει τον Θεό, δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα...
Ποιο είναι το δίδαγμα της πανάρχαιας αλληγορίας; Ότι η αλαζονεία έναντι του Υπέρτατου Όντος είναι αδιέξοδη, αφού ποτέ κανείς δεν δύναται να φθάσει τον Θεό, όπως βεβαίως είναι και πέρα για πέρα μάταιη. Επίσης, ότι η πολυφυλετική κοινωνία -”πολυπολιτισμική”, όπως θα λέγαμε σήμερα- οδηγεί τελικά σε αδιέξοδα, απ' τη στιγμή που συνιστά παραβίαση της ανθρώπινης φύσης· πώς γίνεται να συνυπάρξουν επί μακρόν εθνότητες και θρησκεύματα που ελάχιστη σχέση έχουν το ένα με το άλλο;
Όπως ο παλαιός πύργος της Βαβέλ κατέρρευσε, έτσι ακριβώς είναι καταδικασμένος να καταρρεύσει και ο νέος πύργος της Βαβέλ που νοητικά κατασκευάζεται στο παγκόσμιο παρασκήνιο. Ίσως βέβαια το όνειρο της παγκοσμιοποίησης, με την Πανθρησκεία και μία ενιαία πλανητική διακυβέρνηση να δεσπόζουν στις ζωές μας, κάποτε να λάβει σάρκα και οστά. Ίσως τα επόμενα χρόνια, ως επακόλουθο μίας γενικής καταστροφής χωρίς προηγούμενο, η ανθρωπότητα θα αναγκαστεί να αποδεχτεί έναν παγκόσμιο κυβερνήτη ως “μεσσία”. Όπως όμως μάς φανερώνουν αρχαία κείμενα (κλασικό παράδειγμα η Αποκάλυψη του Ιωάννη), οι μέρες της κυριαρχίας της υπερ-κυβέρνησης αυτής θα είναι κολοβές· ο καινούριος πύργος της Βαβέλ θα έχει αναπόφευκτα την τύχη του προτύπου του...