10.8.2012
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ζούμε σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών και επίπονης μετάβασης προς το Καινούριο που ανατέλλει: προς τη Νέα Εποχή, που όμως ΔΕΝ θα είναι η Νέα Τάξη Πραγμάτων που ονειρεύονται οι εξουσιαστές και οι διεθνείς τοκογλύφοι! Αλλά θα είναι μία Νέα Εποχή, στην οποία θα επικρατήσουν τα ιδανικά της σωστής παγκοσμιοποίησης (της Οικουμενικότητας του Θείου Λόγου και όχι του οικουμενισμού των «αγορών») και των πανανθρώπινων αξιών του ελληνικού – συμπαντικής φύσης – πολιτισμού, που είναι ουσιαστικά ο μοναδικός πάνω στον πλανήτη: όλοι οι υπόλοιποι, με εξαίρεση ίσως τον κινεζικό, δεν είναι παρά υποσύνολά του! Όσο λοιπόν σημειώνεται η πάροδος του χρόνου, τόσο και εξαλείφεται σιγά σιγά το «παλιό» και αναδύεται το Καινούριο...
Όμως οι παλιές σκοτεινές δυνάμεις αντιδρούν. Ελεγχόμενες πλήρως από τον «βασιλιά» τους, τον Σατανά, δεν μπορούν να αποδεχτούν το τέλος της επίγειας κυριαρχίας τους. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο αντιδρούν έντονα και σπασμωδικά σε κάθε προσπάθεια ανάδειξης θεμάτων και προβληματισμών που λειτουργούν υποβοηθητικά σ’ αυτή τη φάση μετάβασης προς τη Νέα Εποχή. Τα τυφλά όργανα του Σατανά δεν επιθυμούν βεβαίως να ακούγεται τίποτα που να είναι ψυχωφελές και θετικό, σε συνθήκες μάλιστα μείζονος πλανητικής κρίσης. Οδηγός τους το απύθμενο μίσος κατά των εχθρών τους, γι’ αυτό και το πνευματικό δηλητήριο που εξαπολύουν λίγο προ του τέλους τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον «καταραμένο όφι» που σπαρταράει στο έδαφος!...
Εμάς τα κείμενά μας που αφορούν στην ανάδειξη των παραδόσεών μας από τη σφαίρα τόσο της αρχαιότητας όσο και της πίστης, το έχουμε ξαναγράψει, ότι εντάσσονται ακριβώς σ’ αυτό το πλαίσιο της χωροχρονικής μετάβασης του πλανήτη. Διότι πολύ απλά θεωρούμε ότι πρέπει επιτέλους κάποιες αλήθειες να ειπωθούν και να πάψουμε να ζούμε μες στο πνευματικό σκότος, στο οποίο μας θέλει ο Σατανάς για να πλανέψει έστω και την ύστατη στιγμή την ανθρωπότητα! Κι όμως τους νεοεποχίτες σατανιστές τους ενόχλησαν ΣΦΟΔΡΑ τα κείμενά μας αυτά και εν γένει η προσπάθειά μας!... Και στρέφονται εναντίον μας, εξαπολύοντας (οι δύστυχοι!) κατάρες κατά ημών στις δαιμονικές τους συναθροίσεις, με την (φρούδα) ελπίδα ότι... όλο και κάτι κακό θα μας συμβεί και θα σταματήσει η πένα μας να προβάλλει τα ζητήματα αυτά, που τόσο τους ενοχλούν! Μάταιος ο κόπος τους: δεν θα τα καταφέρουν! Και πάλι το Φως θα νικήσει το Σκοτάδι!
Το ξαναγράψαμε: οι νεκροί κοιμούνται, δεν πεθαίνουν! Η πνευματική τους μορφή δε, αποκρυσταλλώνεται σε πολύ αραιότερο σώμα από ό,τι είναι το συμπυκνωμένο της ύλης πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη. Πριν από την Ανάστασή τους την ημέρα της Κρίσης, μερικοί εξ αυτών εμφανίζονται σε εμάς, με τη μορφή οραμάτων, είτε για να μας προειδοποιήσουν για ορισμένα πράγματα, είτε για να μας συμβουλέψουν κτλ.
Να τώρα τι συνέβη και πάλι με τον Γέροντα Παΐσιο, αυτή την τεράστια προσωπικότητα της Ελληνορθοδοξίας. Παρουσιάζουμε λοιπόν εδώ μία προδημοσίευση ενός κειμένου που θα δημοσιευτεί στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2012 του πολύ καλού ορθοδόξου και αντιαιρετικού περιοδικού «Διάλογος». Το εν λόγω κείμενο δείχνει ένα ακόμα θαύμα που πραγματοποίησε πρόσφατα ο Γέροντας Παΐσιος, που είναι ακόμα ΕΔΩ! Ακολουθεί το σχετικό κείμενο, που κρίναμε ότι έπρεπε να δημοσιευτεί εδώ προς ενημέρωση της κοινής γνώμης (για την αναπαραγωγή του από εμάς, υπάρχει ενυπόγραφη άδεια του εκδότη του εν λόγω εξαιρετικού εντύπου):
«Πριν μερικές εβδομάδες ακόμα ένα σύγχρονο θαύμα του γέροντος Παϊσίου έλαβε χώvρα σε ένα μικρό χωριό των Σερρών. Το περιέγραψε στον υποδιάκονο Αμφιλόχιο, του Ιερού Καθεδρικού Ναού των Ταξιαρχών Σερρών, ο βιώσας το θαύμα Παντελής Κ.
Ο Παντελής, 18 ετών, νέος χρήστης ναρκωτικών ουσιών, είχε ένα τρομερό ατύχημα με το μηχανάκι του λίγο πιο έξω από το χωριο του με αποτέλεσμα να τραμαυτιστεί σοβαρά στο κεφάλι και να πάθει εγκεφαλική διάσειση. Πιθανότατα ήταν υπό την επίρροια ουσιών γιατί παρόλο που ήταν σε προγράμματα αποτοξίνωσης, το δαιμόνιο αυτό της ηρωίνης δεν έλεγε να βγει από μέσα του. Μπήκε εσπευμένα στην μονάδα εντατικής θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Οι γιατροί τον είχαν σε καταστολή και μετά και από ενδονοσοκομειακή μόλυνση ήταν σε κώμα με τελική γνωμάτευση ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Οι γιατροί, μην έχοντας άλλα μέσα στη διάθεσή τους, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν στην χαροκαμένη μητέρα του ότι είναι στα χέρια του Θεού.
Η ημερομηνία της τελικής γνωμάτευσης για εγκεφαλικό θάνατο ήταν η 13η Ιουλίου. Σε 1 ημέρα ο γιος της θα έκλεινε τα 18 του χρόνια, και αντί να μπει στην ενήλικη ζωή, τον έβλεπε στο κρεβάτι να παλεύει, όχι για τον γνωστό αγώνα κατά της μάστιγας των ναρκωτικών, αλλά τελείως άμεσα για την επιβίωσή του. Η αξιαγάπητη κυρία Αναστασία δεν το έβαλε κάτω. Με την προτροπή του Άγιου πνευματικού της, παππούλη Αθανάσιου, πήρε το ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη την επόμενη ημέρα και κατευθύνθηκε προς την ιερά μονή ΑΓ.ΙΩΑΝΝΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ-ΣΟΥΡΩΤΗ. Γνώριζε για το μεγαλείο του γέροντα Παϊσίου, δεν γνώριζε όμως ότι εκείνη την ημέρα, 14 Ιουλίου, συμπληρωνόντουσαν 18 χρόνια από την κοίμηση του γέροντα.
Όταν έφτασε και είδε τη λαοσύναξη απόρησε, αλλά όταν της είπαν οτι ο γέροντας πέθανε την ίδια μέρα που γέννησε τον μονάκριβο γιο της κόντεψε να λιποθυμήσει. Ένιωσε κατι που δεν μπορεί ακόμα να περιγράψει. Μια ένωση με το θείο, την αύρα του γέροντα και γενικά ότι κάτι καλό θα βγει.
Παρόλη την κρισιμότητα της κατάστασης του γιού της, δεν το χρησιμοποίησε σαν αιτία και περίμενε με ταπείνωση και γονατιστή πάνω από 4 ώρες μέχρι να έρθει η σειρά της να προσκυνήσει το μέρος όπου κοιμάται ο γέροντας Παΐσιος.
Προσευχήθηκε για το σπλάχνο της και πήρε λίγο χώμα από το μνήμα, το οποίο χώμα το πήγε στον πνευματικό της, και ο οποίος αφού το διάβασε, έφτιαξε ένα αυτοσχεδιο φυλακτό. Η κυρία Αναστασία έτρεξε στο νοσοκομείο και το εναπόθεσε κάτω από το μαξιλάρι του παιδιού της.
Το ίδιο κιόλας βράδυ είδε στον ύπνο της τον Γέροντα Παΐσιο να της λέει: «Μη φοβάσαι, θα γίνει καλά ο Παντελής».
Το επόμενο πρωί ο Παντελής συνήλθε υγιέστατος, κάτι που οι γιατροί αδυνατούσαν να εξηγήσουν. Μια έντονη ευωδία είχε κατακλύσει το δωμάτιο και αργότερα διαπίστωσαν ότι αυτή η μυρωδιά προέρχονταν από το μαξιλάρι του Παντελή, στο οπoίο η μητέρα του είχε τοποθετήσει κρυφά το φυλαχτό με το χώμα από τον τάφο του Γέροντα. Το μόνο που θυμάται ο Παντελής από το λήθαργό του, είναι η φιγούρα ενός μαυροφορεμένου γέροντα να του λέει: «Άντε σήκω παλικάρι μου να πας στη μαμά σου. Τα κόλυβά σου δε τα έχεις στο ζωνάρι. Θα αργήσουμε να τα φαμε».
Ο Παντελής από εκείνο το πρωινό έχει μια αποστροφή για τα ναρκωτικά και υγιέστατος διαβάζει και προσπαθεί να μπει στο πανεπιστήμιο. Εξομολογείται στον πνευματικό της μητέρας του και θέλησε να μοιραστεί το θαύμα που βίωσε η οικογένειά του, με τον υποδιάκονο Αμφιλόχιο.
«Ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι. Δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό». – Γέροντας Παΐσιος»...