27.6.2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Άλλη μία ανατροπή “δεδομένων” έρχεται να προστεθεί τον τελευταίο καιρό στην επιστημονική έρευνα. Πρόκειται για τη θεώρηση που έχουμε για τον Ήλιο, το φωτεινό αστέρι της ημέρας. Ως γνωστόν, μέχρι σχετικώς πρόσφατα επικρατούσε η ιδέα ότι ο Ήλιος δεν είναι παρά ένα “στατικό” ουράνιο σώμα, γύρω από το οποίο κινούνται οι πλανήτες του ηλιακού συστήματος και οι δορυφόροι αυτών. Η “ηλιοκεντρική” θεωρία, που όμως τώρα αποδεικνύεται όχι μόνο... βαρετή, αφού περιγράφει έναν κόσμο στάσιμο, αλλά και λανθασμένη!
Τώρα η παλιά αυτή θεώρηση αντικαθίσταται από μία καινούρια και πολύ ενδιαφέρουσα. Μία θεώρηση, η οποία προσδίδει νέες διαστάσεις στη διαστημική μας πραγματικότητα. Διότι, όπως αποδεικνύουν οι επιστημονικές μετρήσεις, το ηλιακό μας σύστημα κινείται μέσα στο διάστημα με ταχύτητα 70.000 χλμ./ώρα! Και φυσικά κινείται ΚΑΙ ο Ήλιος, ο οποίος έτσι δεν απεικονίζεται πλέον ως ένα “σταθερό” αστέρι, αλλά ως ένας τεράστιος κομήτης που τρέχει ιλιγγιωδώς εντός του συμπαντικού απείρου!...
Όσο για τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας πλανήτη, της Γης... Αυτοί, θαρρείς και “χορεύουν” γύρω από τον Ήλιο, σε μία όχι ακριβώς κυκλική, αλλά μάλλον σπειροειδή κίνηση, κινούμενοι κι αυτοί μαζί του προς το κοσμικό χάος! Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι τους πλανήτες τους “τραβά” η ηλιακή έλξη κι έτσι κινούνται τριγύρω του ως δορυφόροι. Το φαινόμενο αυτό ειδικοί αστρονόμοι και κοσμολόγοι το καλούν “vortex” (“δίνη”). Και λένε οι ειδικοί επιστήμονες για το φαινόμενο της “δίνης”: άλλο πράγμα είναι η “περιστροφική κίνηση” (“rotational motion”) και άλλο πράγμα η “στροβιλική κίνηση” (“vortex motion”)! Είναι δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα...
Άλλωστε, ΤΑ ΠΑΝΤΑ μέσα στη φύση λες και σχηματίζονται μέσα σε μία τέτοια σπειροειδή τροχιά, μέσα σε μια “δίνη”. Αρκεί να δει κανείς, όντως, τη διαμόρφωση των πάντων, από τα πιο μικρά φυτά του πλανήτη μας έως τους πελώριους γαλαξίες του σύμπαντός μας. Αλλά και στον κόσμο των εννοιών, το ίδιο ισχύει! Πόσες και πόσες φορές π.χ. δεν έχουμε μιλήσει για τους περίφημους “ιστορικούς κύκλους” (άνοδος, ζενίθ, παρακμή, ναδίρ), όπου διακρίνουμε μία “επαναληπτικότητα” των ιστορικών φαινομένων, αλλά σε μία πιο σύγχρονη κάθε φορά εκδοχή τους...