24.5.2017
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Κατά πόσο συνέβαλε στη ραγδαία άνοδο του εθνικισμού-πατριωτισμού στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα) το θέμα της παράνομης -και, λιγότερο, νόμιμης- μετανάστευσης; Είναι ένα κεντρικό ερώτημα, το οποίο όμως θα πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με άλλους σημαντικούς παράγοντες. Όπως για παράδειγμα, το ξέσπασμα, τα τελευταία χρόνια, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που ειδικά μετά το 2009 χτύπησε τα μέγιστα την Ελλάδα· λαθρομετανάστες υπήρχαν στη χώρα μας και στην Ευρώπη και στη δεκαετία του 1990 και μέχρι το 2008, όμως δεν παρατηρήθηκε τα χρόνια εκείνα η απότομη «έκρηξη» των ποσοστών των εθνικιστικών κομμάτων στις χώρες αυτές. Επίσης, σήμερα μιλούμε για μια εντελώς διαφορετική γενιά από εκείνες των περασμένων δεκαετιών· ενώ οι παλιές γενιές, ειδικά οι μεταπολεμικές, είχαν εξασφαλισμένα τα αυτονόητα (εργασία, κοινωνικό κράτος κτλ.), οι νεώτερες δεν τα απέκτησαν ποτέ, γι’ αυτό και οι νέοι στρέφονται ΚΑΙ προς τον εθνικισμό και, γενικά, σ’ αυτά που το κατεστημένο ονομάζει «άκρα»…
Για να το εξειδικεύσουμε λοιπόν στην ελληνική περίπτωση, η άνοδος των πατριωτικών κομμάτων οφείλεται στην πραγματικότητα σε ένα «μείγμα» όλων των παραπάνω: ναι μεν το «μεταναστευτικό» ζήτημα έπαιξε σημαντικό ρόλο, φαίνεται όμως ότι ο ρόλος αυτός δεν είναι ο μοναδικός, ούτε κι ο κεντρικός, που συνέργησε στην άνοδο των εκλογικών ποσοστών και της απήχησης του «πατριωτικού χώρου». Εάν δεν ξεσπούσε η οικονομική κρίση στη χώρα, με όλα αυτά τα αντιλαϊκά και αντεθνικά Μνημόνια του θανάτου, όλοι όσοι «ξέφυγαν» από τον παλαιοκομματισμό των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα έριχναν άραγε ποτέ στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή; Και ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα: γιατί άραγε η Χρυσή Αυγή «έλκει» τόσο πολλή νεολαία, άξια και μαχητικά Ελληνόπουλα, στις τάξεις της, όταν για παράδειγμα η άλλοτε δυναμική ΟΝΝΕΔ -η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας- έχει καταντήσει εδώ και χρόνια «αναιμική» και «πρόωρα γηρασμένη»;
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Άγιος Παντελεήμονας Αχαρνών έχει αποκτήσει τη δική του ιδιαίτερη συμβολική. Έγινε, με δυο λόγια, σύμβολο αγώνα για τους Έλληνες εθνικιστές και ταυτίστηκε με την ξαφνική και εντυπωσιακή άνοδο των ελληνικών πατριωτικών κομμάτων, ειδικά δε του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή. Ο Άγιος Παντελεήμονας, έστω και αν από ένα σημείο και μετά «κουράστηκε» (και «κούρασε» ίσως) και η εκεί δράση των Ελλήνων πατριωτών μάλλον ατόνησε -σε σχέση τουλάχιστον με το πρόσφατο παρελθόν-, εξακολουθεί να παραμένει και θα παραμείνει για πάντα ως κεντρικό σημείο αναφοράς, κυρίως για τη Χρυσή Αυγή και κάποιες άλλες μικρότερες σε αριθμό εθνικιστικές ομάδες, σε ό,τι αφορά την είσοδο του ριζοσπαστικού εθνικισμού στη βουλή και την εξάπλωση των εθνικών ιδεωδών σε ευρύτερες κοινωνικές μάζες Ελλήνων.
Χρονικό σημείο-ορόσημο αποδεικνύεται ότι υπήρξε το έτος 2004. Τη χρονιά εκείνη έφθασε στο αποκορύφωμά της η περίφημη «φούσκα» της «ισχυρής Ελλάδας» που μπορούσε να διοργανώνει άψογους Ολυμπιακούς αγώνες, ενώ το ίδιο καλοκαίρι είχε φτάσει και στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, κατακτώντας η εθνική Ελλάδος την πρωτιά στο «Euro» της Πορτογαλίας! Όπως όμως συμβαίνει με τις «φούσκες», έτσι κι αυτή της «ισχυρής Ελλάδας» έσκασε αμέσως μετά το «μαγικό καλοκαίρι» του 2004… Στη θέση της μεγάλης αισιοδοξίας και των χαμόγελων των Ελλήνων, ήρθε η αγωνία για το αύριο, η μιζέρια, η κατάθλιψη. Η οικονομία της χώρας άρχισε να καταρρέει σιγά-σιγά και κάποια στιγμή, λίγο μετά το νέο παγκόσμιο «κραχ» του 2008, υπέστη καθίζηση…
Η ως άνω εσωτερική διεργασία φθοράς του σύγχρονου ελληνικού κράτους και κοινωνίας θα πρέπει οπωσδήποτε να βλέπεται σε συνάρτηση με το «μεταναστευτικό» πρόβλημα. Όλο και περισσότεροι νέοι Έλληνες άρχισαν να μένουν άνεργοι, την ώρα που η οικονομία της χώρας συρρικνωνόταν ήδη μετά το 2004 με ρυθμούς ανησυχητικούς. Την ίδια στιγμή, όλο και πιο πολλοί ξένοι (νέοι στο σύνολό τους) λαθρομετανάστες, κατά βάση μουσουλμανικού θρησκεύματος, συνέρρεαν στην πατρίδα μας. Άρα, υπόκωφα και «αόρατα», συνετελείτο η διαδικασία αντικατάστασης του ελληνικού χριστιανικού πληθυσμού από τριτοκοσμικό πληθυσμό Ασιατών -κυρίως- μωαμεθανών. Οι νέοι Έλληνες, χωρίς δουλειά οι περισσότεροι ακόμη και μετά τα 30 τους, δεν κάνουν πια στη συντριπτική τους πλειοψηφία οικογένεια. Αντιθέτως, οι νέες μουσουλμανικές οικογένειες που έκαναν την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ως «πρόσφυγες» είναι πολύτεκνες και με τάση μόνιμης εγκατάστασης στη χώρα μας. Συνεπώς, σε λίγα χρόνια στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας η σημερινή αναλογία περίπου 50:50 ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους μαθητές θα ανατραπεί σε 20:80 (αν όχι και σε περισσότερο…) υπέρ των τελευταίων.
Η παραπάνω ακριβώς εσωτερική (αρνητική) διαδικασία, που τρώει τα σωθικά του ελληνικού έθνους, είναι που τροφοδότησε τον ελληνικό εθνικισμό. Μία τάση συρρίκνωσης του ελληνισμού, ως αυτόνομη εθνική οντότητα, αν όχι και βιολογικής του εξαφάνισης μετά από χιλιάδες ετών αυτοτελούς ύπαρξης πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη! Μιλάμε δηλ., με όρους κοινωνικών μαθηματικών, για την «εξίσωση του θανάτου» του ελληνικού λαού: ολοένα και αυξανόμενη υπογεννητικότητα των Ελλήνων λόγω συνεχιζόμενης κρίσης και παράλληλη ασταμάτητη εισροή λαθρομεταναστευτικών («προσφυγικών») μουσουλμανικών πληθυσμών. Οι δεύτεροι αντικαθιστούν τους πρώτους, μέσα στα όρια της περιγραφόμενης ως άνω διαδικασίας εντροπίας του ελληνισμού, και έτσι αναδύεται στη θέση της Ελλάδας μια «ισλαμική τζαμαχίρια [«δημοκρατία»] του… Μπουζουκιστάν»! Φυσιολογική αντίδραση των υγιών κυττάρων του ελληνικού έθνους είναι η ανάδυση στην κεντρική πολιτική σκηνή του ελληνικού πατριωτισμού ή χρυσαυγιτισμού.
Ο Άγιος Παντελεήμονας, δηλ. η περιοχή με επίκεντρο την ομώνυμη πλατεία και τον ομώνυμο ιερό ναό και τις γύρω γειτονιές, πέριξ της οδού Αχαρνών των Αθηνών, άρχισε να γίνεται διάσημη λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Τότε είχε ήδη μεταβληθεί από μια μεσοαστική περιοχή Ελλήνων (έως τη δεκαετία του 1980) σε μια περιοχή με δεσπόζον το αλλοδαπό στοιχείο και με όλο και πιο αυξημένη εγκληματικότητα. Με την πάροδο του χρόνου ελάχιστοι Έλληνες κάτοικοι παρέμεναν στην περιοχή, κι αυτοί στην πλειονότητά τους ηλικιωμένοι· ούτε μια, ούτε δυο φορές τέτοιοι ηλικιωμένοι έπεσαν θύματα ληστειών μέσα στα σπίτια τους, ακόμη και δολοφονιών, από ξένους μετανάστες. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου το εκρηκτικό κοινωνικό «κοκτέιλ» του Αγίου Παντελεήμονα να «σκάσει», με συνέπειες καταλυτικές για όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα!
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που η ανάδειξη του Αγίου Παντελεήμονα σε σύμβολο αντίστασης του έθνους έναντι του εξισλαμισμού της Ελλάδας (διότι, υποσυνείδητα, περί αυτού πρόκειται) συνέπεσε με τη γενική εκλογική άνοδο του Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ) του Γιώργου Καρατζαφέρη. Εάν μάλιστα δει κάποιος πιο προσεκτικά τις πρώτες «επιτροπές κατοίκων» της περιοχής που καλούσαν σε αντίδραση στην υποβάθμιση και παρακμή του τόπου τους, θα διαπιστώσει ότι επρόκειτο για ψηφοφόρους ή οπαδούς του ΛΑΟΣ. Αυτό τουλάχιστον συνέβαινε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000 και την απαρχή της κρίσης, το 2008-09, όταν ο ΛΑΟΣ ξαφνικά άρχισε να «κουτσουρεύει» τον πατριωτικό του λόγο, σε μια προσπάθεια του αρχηγού του να τον εντάξει στο σύστημα και σε μια μελλοντική συμμαχική κυβέρνηση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ο Καρατζαφέρης συμμάχησε με το ΠΑΣΟΚ στην ψήφιση του πρώτου Μνημονίου (2010), ενώ αργότερα συμμάχησε τόσο με το ΠΑΣΟΚ όσο και με τη ΝΔ στην τρικομματική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου (2011-12).
Τότε λοιπόν, περί το 2008-09, αρχίζει σταδιακά να αντικαθιστά τον ΛΑΟΣ στον Άγιο Παντελεήμονα η Χρυσή Αυγή. Και παράλληλα -το κυριότερο- άρχισε να τον αντικαθιστά και στην κεντρική πολιτική σκηνή, με ένα σημαντικό μέρος οπαδών και ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ να μεταπηδούν στη Χρυσή Αυγή. Καταλυτικό ρόλο και εδώ έπαιξε η νεολαία· αντίθετα από τη νεολαία του ΛΑΟΣ, που στην πραγματικότητα ουδέποτε απέκτησε ακτιβιστικό δυναμισμό και δεν ήταν παρά κακέκτυπο της παλιάς ΟΝΝΕΔ, η Χρυσή Αυγή «απορρόφησε» με τη δράση της κάτω στο πεζοδρόμιο (το φαινόμενο που οι ανθέλληνες αποκαλούν «τάγματα εφόδου») τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής πατριωτικής νεολαίας. Αυτό φάνηκε καθαρά στην περίπτωση του Αγίου Παντελεήμονα, όπου η Χρυσή Αυγή απέκτησε ιδιαίτερη δυναμική στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ενώ από το 2010 και ύστερα «κατέλαβε» πολιτικά και επικοινωνιακά τον χώρο.
Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς, εχθρός του εθνικισμού ο ίδιος αλλά ευρυμαθέστατος, στο βιβλίο του «Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής» αναφέρεται στο «μοντέλο Άγιος Παντελεήμονας» και στη σχετική ενότητα γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Η δράση της Χρυσής Αυγής στον Άγιο Παντελεήμονα θεωρείται το βασικό κλειδί για τη μεταμόρφωσή της από μια μικρή περιθωριακή ομάδα σε μαζικό πολιτικό φορέα που απευθύνεται στο ευρύτερο εκλογικό κοινό». Και λίγο πιο κάτω ο συγγραφέας αναφέρει τα εξής για τις «επιτροπές κατοίκων»: «Στην αρχή παρουσιάζονταν βεβαίως ως υπεράνω κομμάτων. Σύντομα, όμως, αισθάνθηκαν ότι πρέπει να αποκαλύψουν τα πολιτικά τους πιστεύω, δίνοντας εύσημα καταρχήν στο ΛΑΟΣ και στη συνέχεια στη Χρυσή Αυγή».
Αυτό λοιπόν και συνέβη: η «έκρηξη» του ελληνικού εθνικισμού-πατριωτισμού μέσα από το «ηφαίστειο» του Αγίου Παντελεήμονα! Μια εντυπωσιακή άνοδος, η οποία άρχισε να φαίνεται ήδη από τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010, λίγο δηλ. μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου (και ενώ ακόμη οι μνημονιακές συνέπειες δεν είχαν γίνει αισθητές από τον λαό). Υποψήφιοι της Αριστεράς (Αλέκος Αλαβάνος, Ελένη Πορτάλιου) έγιναν δεκτοί με οργή από τους Έλληνες εθνικιστές στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου η άκρα Αριστερά δεν ήταν καθόλου αποδεκτή στην περιοχή, λόγω ακριβώς της αμέριστης στήριξης και συμπαράστασής της στους λαθρομετανάστες. Ο εθνικιστικός σύνδεσμος της Ελληνικής Αυγής για την Αθήνα, με επικεφαλής τον ίδιο τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής Νικόλαο Μιχαλολιάκο, έλαβε στις δημοτικές εκλογές το 5,26% των ψήφων, λαμβάνοντας μία έδρα στο δημοτικό συμβούλιο. Για πρώτη φορά ο μη αστικός και μη συστημικός (επαναστατικός) εθνικισμός στην Ελλάδα έμπαινε στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Κι όμως, παρά το «σοκ» που υπέστησαν τότε η Αριστερά και η αστική Δεξιά και Ακροδεξιά, τίποτε πλέον δεν ήταν δυνατόν να ανακόψει την εκρηκτική άνοδο της Χρυσής Αυγής, η οποία συνέχιζε το 2011 να ακολουθεί πορεία «προς τα εμπρός και προς τα άνω». Η στυγνή δολοφονία του Έλληνα οικογενειάρχη Μανώλη Καντάρη, τον Μάιο του 2011, στο κέντρο των Αθηνών (όχι μακριά από τον Άγιο Παντελεήμονα) για μια… κάμερα, τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη του, από δύο Αφγανούς λαθρομετανάστες «παγίωσε» την άνοδο του ελληνικού εθνικιστικού χώρου και, βασικά, της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό, επειδή ο άλλος κύριος εκφραστής του «χώρου», ο ΛΑΟΣ, την ίδια εκείνη περίοδο των ραγδαίων αλλαγών και της ριζοσπαστικοποίησης των Ελλήνων ακολουθούσε… την αντίστροφη πορεία: όντας αστικό -και όχι αντισυστημικό, όπως η Χρυσή Αυγή- κόμμα, προτίμησε να ενταχθεί πλήρως στο σύστημα, ειδικά με τις επιλογές του να υπογράψει το πρώτο Μνημόνιο και να μπει στην κυβέρνηση Παπαδήμου… Έτσι, όλη αυτή η δίκαιη λαϊκή οργή των κατοίκων του αθηναϊκού κέντρου (και όχι μόνο), όλη αυτή η εθνική ενέργεια του ελληνισμού, δεν διοχετεύτηκε εν τέλει στον ΛΑΟΣ, αλλά στη Χρυσή Αυγή.
Το 2012 ήταν η κατάληξη μιας πορείας που είχε ξεκινήσει μερικά χρόνια προηγουμένως. Νομοτελειακά ο ΛΑΟΣ κατέρρευσε στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 (κι ακόμη περισσότερο στις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012) και δεν μπόρεσε καν να μπει στη βουλή. Αντιστρόφως ανάλογα, η Χρυσή Αυγή έσπασε παγκόσμιο ρεκόρ εκλογικής ανόδου, φθάνοντας από το 0,29% που είχε λάβει στις εκλογές του 2009 στο… 7% των δίδυμων εκλογών του 2012!!! Δηλ. πήρε 23 φορές παραπάνω ποσοστό, μέσα σε 2,5 μόλις χρόνια! Κι από μερικές χιλιάδες ψηφοφόρων έφθασε και παγιώθηκε έκτοτε σε μια εκλογική δύναμη άνω του μισού εκατομμυρίου (500.000) Ελλήνων…
Όμως αυτή ακριβώς η συνεχής άνοδος της Χρυσής Αυγής, που είχε ως άτυπο επίκεντρό της (και πάντως ως σύμβολο της «ψυχής» της) την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, έμελλε να ανακοπεί από το ίδιο το σύστημα, με εντελώς αθέμιτες μεθόδους και πέρα για πέρα παράνομες διαδικασίες και αντισυνταγματικές ενέργειες. Γιατί; Διότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής συνεχιζόταν ΚΑΙ μετά τις διπλές εκλογές του 2012, συνεπώς δεν ήταν καθόλου ένα παροδικό φαινόμενο εκτόνωσης του λαϊκού θυμού, όπως ήλπιζαν τότε πολλοί. Ήδη στα μέσα του 2013 η Χρυσή Αυγή εμφανιζόταν στις δημοσκοπήσεις να έχει διπλασιάσει το ποσοστό της, εν σχέση με το 2012, και να «χτυπάει» ακόμη και τη δεύτερη θέση, ξεπερνώντας τη Νέα Δημοκρατία (πρώτος, με διαφορά, ήταν πλέον σε όλες τις έρευνες μέτρησης της κοινής γνώμης ο ΣΥΡΙΖΑ)! Μπροστά στον κίνδυνο το σύστημα να βρεθεί προ απρόσμενης έκπληξης (πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιωματική αντιπολίτευση η Χρυσή Αυγή) στήθηκε η προβοκάτσια, τον Σεπτέμβριο του 2013, στο Κερατσίνι… Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία.
Ο Άγιος Παντελεήμονας μπορεί, μετά ειδικά από το 2013 και τις συλλήψεις των Χρυσαυγιτών, να έχασε τον τίτλο του «κάστρου του ελληνικού εθνικισμού», δεν παύει όμως στο ελληνικό πατριωτικό υποσυνείδητο να σημαίνει πάρα πολλά, τα οποία σχετίζονται με την πολιτική άνοδο της Χρυσής Αυγής (και αρχικώς, εν μέρει, του ΛΑΟΣ), αλλά και τη διάδοση των εθνικών ιδεών σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού, έστω και μέσα από το πρίσμα της κρίσης και εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας. Έτσι θα τον γράψει και η ελληνική πολιτική ιστορία, όταν στο μέλλον μια πατριωτική κυβέρνηση αναλάβει τα ηνία του τόπου και την ευθύνη αναγέννησης του ελληνισμού μέσα από την τέφρα της Μεταπολίτευσης. Εν ολίγοις, στο πολιτικό λεξικό του μέλλοντος ο Άγιος Παντελεήμονας θα σημαίνει το «φυτώριο» που ανέδειξε τους καλύτερους των Ελλήνων και μια «χρυσή γενιά» Ελληνόπουλων, που ανέστησαν την, ειδάλλως χαμένη, ελληνική υπόθεση.