top of page

Οι νίκες των Βασιλέων, νίκες του ελληνισμού!

Εικόνα συγγραφέα: ..

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΕ ΒΑΣΙΛΕΙΑ, ΟΧΙ ΜΕ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

12.2.2017

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη


Τον Δεκέμβριο του 1974 ο ψευτοεθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής διέπραξε ένα απίστευτο ανοσιούργημα: οργάνωσε ένα νόθο δημοψήφισμα, με θέμα τη βασιλευόμενη ή την προεδρευόμενη δημοκρατία. Δεν επέτρεψε στον Βασιλέα των Ελλήνων, Κωνσταντίνο, να επιστρέψει στη χώρα από την εξορία του, για να συμμετέχει στον προεκλογικό αγώνα του δημοψηφίσματος, κάτι το πρωτοφανές! Αποτέλεσμα: η βασιλευόμενη δημοκρατία να ηττηθεί και στην Ελλάδα να εγκαθιδρυθεί και επίσημα το πλέον σκάρτο και φαύλο πολιτικάντικο καθεστώς των αιώνων. Προηγουμένως, ο «εθνάρχης» είχε επαναφέρει το Σύνταγμα του 1952, χωρίς όμως τα θεμέλια άρθρα του περί πολιτεύματος (βασιλευόμενη δημοκρατία)!!! Ούτε στην Ουγκάντα δεν συμβαίνουν τέτοιες αισχρότητες…

Δεν είναι να απορεί, συνεπώς, κανείς γιατί φθάσαμε εδώ όπου φθάσαμε. Η Ελλάδα, μετά το 1974, συρρικνώθηκε σε όλα τα επίπεδα. Ο «εθνάρχης» Καραμανλής έδιωξε τον Βασιλέα, αλλά έφερε… το ΚΚΕ! Επίσης, μας φόρτωσε επί των κεφαλών μας τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να μας καταχρεώσει και να υποσκάψει τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Αποκορύφωμα αυτής της ιλαροτραγωδίας, η άνοδος στην εξουσία (Ιανουάριος 2015) των άθεων και απάτριδων του ΣΥΡΙΖΑ, με βασικό στόχο να διαλύσουν ό,τι είχε απομείνει όρθιο από την Ελλάδα. Ελλάς τετέλεσται, την σταύρωσαν οι «αλήτες προδότες πολιτικοί» και η Ανάσταση θα έρθει μόνο μέσα από νέα ανείπωτη εθνική τραγωδία…

Μας έχουν πρήξει… το ήπαρ με την προεδρευόμενη δημοκρατία! Μας την παρουσιάζουν ως κάτι το «προοδευτικό» και «σύγχρονο», ενώ είναι εμφανές ότι ΔΕΝ ταιριάζει στον Έλληνα, τα ήθη, τα έθιμα και την ιστορία του. Απόδειξη: η Ελλάδα σήμερα πάσχει όχι μόνο οικονομικά, αλλά και δημογραφικά, στρατιωτικά, πολιτισμικά κτλ. Με την προεδρευόμενη δημοκρατία είχαμε την τραγωδία στην Κύπρο, είχαμε το ρεζίλι στα Ίμια, και τόσα άλλα. Όχι με τη βασιλεία. Και, επιτέλους, για να τελειώνουμε, τους Έλληνες ΔΕΝ τους κατέστρεψε καμία βασιλεία και κανένας Βασιλεύς! Τους Έλληνες τους κατέστρεψε η «δημοκρατία» της πανάθλιας Μεταπολίτευσης. Αυτά, για να… ξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε…

Όπως γράφουμε χαρακτηριστικά στον πρόλογό μας στο βιβλίο του κ. Μιλτιάδη Γ. Βιτάλη «Ο Βασιλεύς προ των πυλών» (εκδ. «M-Press», 2016): «Πάντοτε η Ελλάς μεγαλουργούσε υπό δύο βασικές προϋποθέσεις: α) Να είναι αυτοκρατορική, όχι κρατίδιο και β) να κυβερνάται από Βασιλέα, το πολίτευμά της να είναι η Μοναρχία. Ποτέ η Ελλάς δεν θα διεύρυνε τα σύνορά της, στην νεώτερη εποχή, εάν είχε κοινοβουλευτική («αντιπροσωπευτική») «δημοκρατία». Και ουδέποτε θα είχε φθάσει το υπέρτατο Φως του Ελληνισμού, αλλά και της Ορθοδοξίας μετέπειτα, σε κάθε μήκος και πλάτος της υφηλίου, εάν Ελλάς σήμαινε απλώς και μόνο ένα έθνος σαν τα υπόλοιπα, ένα έθνος, εγκλωβισμένο στα στενά όρια του «έθνους-κράτους»…

Η βασιλική διάσταση του ελληνισμού πηγαίνει μακριά πίσω στο παρελθόν, φτάνει στην προϊστορική εξάπλωση των Ελλήνων, εκεί στις παρυφές της ιστορίας με τον μύθο. Ο ελληνισμός της μυθιστορικής περιόδου (μεταίχμιο ανάμεσα στην εποχή του χαλκού-μυκηναϊκό πολιτισμό και τους «σκοτεινούς αιώνες» που ακολούθησαν) αποτελείτο από διάσπαρτα βασίλεια, τα οποία ένωνε ένας πνευματικός δεσμός με κέντρο του το μαντείο των Δελφών. Υπήρχε ένα «κεντρικό βασίλειο», τόσο στη μινωική περίοδο (στην Κρήτη), όσο και στη μυκηναϊκή (στην Πελοπόννησο), υπό την ηγεσία του οποίου ενώνονταν ο υπόλοιπος βασιλικός ελληνισμός, π.χ. σε πολεμικές περιόδους (Αργοναυτική εκστρατεία, Τρωικός πόλεμος).

Μετά τους «σκοτεινούς χρόνους» (1100-700 π.Χ.), ο ελληνισμός πέρασε στην επόμενη φάση της εξελικτικής του πορείας: στη φάση της «πόλης-κράτους». Τα βασίλεια αυτά ήταν πιο οργανωμένα σε σχέση με το παρελθόν, πιο αυτάρκη και πιο αυτόνομα, αλλά και πάλι υπάγονταν στο ίδιο πανελλήνιο πνευματικό-θρησκευτικό κέντρο. Τους Έλληνες αυτής της περιόδου τους ένωνε ο «κοινός κίνδυνος» (τότε υπό τη μορφή της Περσικής αυτοκρατορίας της Ανατολής), όμως ήταν συχνές οι μεταξύ τους πολεμικές αντιπαλότητες, όπως π.χ. στον Πελοποννησιακό πόλεμο και όχι μόνο. Η παρακμή αυτού του μοντέλου συνοδεύτηκε από μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, ιδιαίτερα μετά την αποτυχία του «πειράματος» της αρχαίας δημοκρατίας των Αθηνών.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει εδώ στο βασιλικό πρότυπο της Σπάρτης. Η Σπάρτη με την Απέλλα της είχε δύο βασιλείς, σε ένα πολίτευμα ζηλευτό για τα δεδομένα της αρχαιότητας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ηρωικό Βασιλέα-στρατάρχη της Σπάρτης, των Λεωνίδα, και το ένδοξο τέλος του στις Θερμοπύλες; Εάν η Ελλάδα τότε δεν κρατούσε τα «στενά», εάν δεν νικούσε στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, η Ευρώπη θα ήταν εδώ και αιώνες ισλαμικό χαλιφάτο… Βασιλείς ήταν εκείνοι που απώθησαν τότε τους Πέρσες και όχι… πρόεδροι της δημοκρατίας!

Ο 4ος αιώνας π.Χ. έφερε στη θέση του πολιτειολογικού προτύπου της «πόλεως-κράτους» την αυτοκρατορική διάσταση του ελληνισμού. Οι ελληνικές «πόλεις-κράτη» υποτάχθηκαν στους Μακεδόνες του Φιλίππου και του υιού του, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος πραγματοποίησε το δικό του «Drang nach Osten», δηλ. την «εξόρμηση προς ανατολάς». Στην πραγματικότητα, εκείνο που επέτυχε ο Αλέξανδρος ο Μέγας ήταν να συνενώσει τον ελληνισμό του Αιγαίου χώρου και της ενδοχώρας-παραλίων του με τον ξεχασμένο ελληνισμό του περσικού αυτοκρατορικού χώρου (Πέρσες: οι απόγονοι των Περσίδων, εκ του μυθικού ήρωος Περσέα). Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Αλέξανδρος ανακηρύχθηκε «Βασιλεύς των Περσών» και πήρε σύζυγο Περσίδα. Η άνοδος της αυτοκρατορίας των Ελλήνων, δια μέσου του βασιλικού θεσμού, κατέδειξε την επέκταση του ελληνισμού, αντίθετα από την αμέσως προηγούμενη περίοδο, η οποία είχε σημάνει συρρίκνωση και παρακμή του, εξ αιτίας της δημοκρατίας του Περικλή.

Ο πρόωρος θάνατος του Μεγαλέξανδρου «έσπασε» την ελληνική αυτοκρατορία στα τέσσερα. Παρασκηνιακές ίντριγκες (βλ. δολοφονία της μητέρας του Ολυμπιάδας από τους εχθρούς της) οδήγησαν και πάλι τον ελληνισμό σε πτώση και συρρίκνωση. Ο ελληνισμός υποτάχθηκε στην ελληνογενή Ρώμη και χρειάστηκε να περάσουν αιώνες, προκειμένου να επανακτήσει την αυτοκρατορική του διάσταση, η οποία αυτή τη φορά έλαβε τη μορφή μετάβασης σε νέο θρησκευτικό σχήμα, εκείνο του Χριστιανισμού. Όχι πάντοτε ομαλά, ο ελληνισμός συνδέθηκε με το χριστιανικό πνεύμα και έτσι προέκυψε ο Ελληνοχριστιανισμός, με την αυτοκρατορική δομή της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζαντίου).

Και πάλι ο ελληνισμός μεγαλούργησε με Βασιλέα, όχι με δημοκρατία! Η Βυζαντινή αυτοκρατορία, η Ρωμανία της «καθ’ ημάς Ανατολής», διήρκεσε πάνω από 1.000 χρόνια, καλύπτοντας έναν ολόκληρο ψυχοϊστορικό κύκλο επέκτασης και παγίωσης, μέσα από επί μέρους «επεισόδια» που περιείχαν τα πάντα: δόξα και λάμψη, αλλά και σήψη και παρακμή. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και ήταν «θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», δηλ. να καταλυθεί το Βυζάντιο μέσω της άλωσης της Βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς. Η Κωνσταντινούπολη των Ελλήνων έγινε Ιστανμπούλ των Τούρκων και η Αγιά Σοφιά μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος.

Ας κάνουμε και ένα άλμα στην πιο σύγχρονη περίοδο. Η μικρή Ελλάς που προέκυψε μετά την εθνεγερσία του 1821 μεγάλωσε εδαφικά ΜΟΝΟ με τον θεσμό της βασιλείας!!! Ποτέ με προεδρευόμενη δημοκρατία… Αρχικά Ελλάδα ήταν μόνο η Πελοπόννησος και η Στερεά Ελλάδα. Οι Βασιλιάδες όμως, που τόσο και τόσο τους έβριζαν πολιτικάντικα καθάρματα όπως ο Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου, έφεραν στη μητέρα πατρίδα και άλλα εδάφη, απελευθερώνοντας τις περίφημες «χαμένες πατρίδες» του ελληνισμού. Η «κακιά δυναστεία των Γλύξμπουργκ», όπως αποκαλούσαν τόσα χρόνια τη βασιλική οικογένεια οι διάφοροι Τσοχατζόπουλοι, ήταν που έδωσε στην Ελλάδα ως ΔΩΡΟ τα Επτάνησα, το 1864! Οι Βασιλείς έφεραν και τη Θεσσαλία, το 1881. Όπως και τη Μακεδονία, την Ήπειρο και την Κρήτη, το 1913. Ή τη Θράκη, λίγο αργότερα. Τέλος, βασιλεία είχαμε και όταν, εν έτει 1947, παραχωρήθηκαν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Έτσι ολοκληρώθηκε εδαφικά ο ελληνισμός και έλαβε χώρα η «Μεγάλη Ιδέα» του γένους, το περίφημο «Ποθούμενο» του Αγίου μάρτυρα Κοσμά του Αιτωλού.

Η Ελλάδα τριπλασιάστηκε με τους Βασιλιάδες. Όχι με τη δημοκρατία. Ιδού τι κατόρθωσε η ψευτοδημοκρατία της Μεταπολίτευσης, μετά το 1974… Χάθηκε η μισή Κύπρος, με την εισβολή του «Αττίλα»! Το ανατολικό Αιγαίο από ελληνικό κατάντησε «γκρίζα ζώνη», με την τραγωδία των Ιμίων του 1996 και την προδοτική συμφωνία της Μαδρίτης (1997)! Η Θράκη, μέρα με την ημέρα, τουρκοποιείται και χάνει τον ελληνοχριστιανικό της χαρακτήρα! Το κρατίδιο της ΠΓΔΜ (Σκόπια) σφετερίστηκε το ιερό όνομα της Μακεδονίας, με τις περισσότερες χώρες του κόσμου να το αποκαλούν «Δημοκρατία της Μακεδονίας»! Τέλος, η Αλβανία διεκδικεί την ελληνική Ήπειρο (που αποκαλεί ως «Τσαμουριά»), ενώ ξερίζωσε παράλληλα την ελληνική μειονότητα της Νότιας Αλβανίας! Μπορεί λοιπόν να γίνει καμία σύγκριση μεταξύ της Βασιλείας και της προεδρευόμενης δημοκρατίας; Με Βασιλεία η Ελλάς είχε ΜΟΝΟ νίκες και διευρυνόταν εδαφικά! Αντίθετα, με την προεδρευόμενη δημοκρατία συρρικνώνεται συνεχώς η ελληνική εδαφική επικράτεια και το ελληνικό έθνος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε βιολογικό αφανισμό…


51 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων

Comments


Commenting has been turned off.
bottom of page