16.2.2019
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ο Ντόριαν Γκρέι ήταν ο πρωταγωνιστής του κλασικού μυθιστορήματος του Όσκαρ Ουάιλντ, «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» (1891). Ο βαθύς συμβολισμός της ιστορίας είναι ο άνθρωπος που δεν θέλει να γεράσει ποτέ του, που επιθυμεί (κόντρα στη φύση, αντίθετα στα πάντα) να παραμείνει για πάντα νέος. Πρόκειται για μία φοβερή τραγωδία του ανθρώπινου όντος, αφού το γήρας είναι μία φθορά της ύλης, που φέρνει την προσωπικότητά μας ολοένα και εγγύτερα στο μυστήριο του θανάτου…
Σήμερα στην Ελλάδα δεν έχουμε «Νέστορες», δηλ. σοφούς ανθρώπους. Έχουμε όμως, σε περίσσευμα, πάρα πολλούς «Ντόριαν Γκρέι»! Άτομα εντελώς ανόητα, τα οποία παρά την ηλικία τους πιστεύουν ότι δεν θα γεράσουν ποτέ και, ως εκ τούτου, διαπράττουν το μέγιστο των σφαλμάτων: άγουν και φέρονται ως νεανίσκοι, γελοιοποιούμενοι, καθώς κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει ούτε με την εξωτερική τους εμφάνιση, ούτε με τον εσωτερικό τους κόσμο και τις εμπειρίες τους. Τους διακρίνουμε π.χ. στην πολιτική ή τη διανόηση, όπου δεν δέχονται να αποσυρθούν και να γίνουν πολύτιμοι συμβουλάτορες των νέων, αλλά θέλουν μετά μανίας να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των γεγονότων, θαρρείς και είναι 40άρηδες ή 50άρηδες!
Τι παράδειγμα να δώσουν, έπειτα, στους νεώτερους; Βλέπεις τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, εκείνον τον ανεκδιήγητο Μπουτάρη, να βγαίνει δημόσια με… σκουλαρίκι και σκισμένα παντελόνια, αν και αισίως είναι πλέον 80 ετών! Είναι λογικά πράγματα αυτά; Δεν έμαθε αυτός ο τύπος ότι παντού στον κόσμο υπάρχει για έναν δήμαρχο μεγαλουπόλεως η ανάλογη ευπρεπής συμπεριφορά, το ανάλογο ντύσιμο κτλ.; Ή βλέπεις τον Πάγκαλο, στα 80 κι αυτόν, να εξευτελίζεται συνέχεια, με συμπεριφορά κλόουν, με πρακτικές γελοίες και λόγια φαιδρά, προκαλώντας το λιγότερο εμετό… Πώς ένας νέος άνθρωπος να σεβαστεί τον «τρελό του χωριού» που λέγεται «Πάγκαλος»; Ή και τον Ζουράρι, ο οποίος στα 80 του διασύρει παντού ανά τον κόσμο την ελληνική πολιτική σκηνή και καθημερινότητα;
Φθάσαμε, αναμφίβολα, στον πάτο. Η κοινωνική μας ζωή έχει καταντήσει ένα απέραντο «σκυλάδικο», ένα τρελοκομείο! Πώς να ζητήσεις έπειτα ευθύνες από τους σημερινούς νέους, τους 20χρονους ή τους 30χρονους, όταν τα «πρότυπά» τους είναι εντελώς σάπια; Όταν βλέπει ένας έφηβος ή ένας πολύ νέος τις αθλιότητες αυτές των γερόντων 80χρονων, τι άραγε να υποθέσει; Τι να περιμένουμε ύστερα από τις ζωές αυτών των νέων ανθρώπων, από το μέλλον; Τι ακριβώς θέλουμε, όταν το παρόν, το «σήμερα», είναι τόσο ΣΚΑΡΤΟ, τόσο βρωμερό και γελοίο;…