5.4.2013
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Τον τελευταίο καιρό τέθηκε και πάλι στη δημόσια σφαίρα το ζήτημα της επαναφοράς ή μη της ποινής του θανάτου ως εσχάτης των ποινών. Θέση επί του εν λόγω κρίσιμου θέματος παίρνει και ο γράφων αυτές τις σειρές, τασσόμενος υπέρ της αναβίωσης της θανατικής εσχάτης των ποινών, για μια σειρά από λόγους που θα αναλύσουμε εν συντομία πιο κάτω. Άλλωστε η συγκεκριμένη προβληματική φαίνεται να αποκτά ευρύτερη αποδοχή και στην κοινωνία μας την ίδια, πόσο μάλλον που ζούμε σε μια εποχή έξαρσης της εγκληματικότητας και «χαλάρωσης» των διωκτικών μηχανισμών του κράτους μας. Κι αυτό βασικά λόγω της ανικανότητας των εκάστοτε υπουργών δημοσίας τάξεως – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων τα τελευταία χρόνια – να χειριστούν κατάλληλα τα νευραλγικά ζητούμενα του εν λόγω τομέα.
Το πρόβλημα αυτό είναι καθαρά φιλοσοφικό. Διότι έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή, που είναι ό,τι πιο ιερό υπάρχει στον κόσμο ετούτο της ύλης και που, ασφαλώς, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την προσβάλλει επ’ ουδενί τρόπο! Πόσο μάλλον να την αφαιρεί. Κατά καιρούς λοιπόν έχουν τοποθετηθεί πάνω στο ζήτημα αρκετοί στοχαστές και διανοούμενοι, όπως π.χ. ο αείμνηστος Εμμανουήλ Μπέζας (πατέρας του αγαπητού μας κ. Αντώνη Μπέζα, πρώην υπουργού), ο οποίος στο έργο του «Η φιλοσοφία της ηθικής» τάσσεται κατά της ποινής του θανάτου ως εσχάτης τιμωρίας, για μια σειρά από συγκλονιστικούς φιλοσοφικούς λόγους. Αυτοί οι λόγοι είναι από εμάς απολύτως σεβαστοί και αφορούν μια σειρά ιστορικών παραδειγμάτων που ο ως άνω συγγραφέας επικαλείται στο έργο του αυτό.
Όμως κάθε πρόβλημα νομικής φύσης έχει να κάνει με τις συνθήκες που επικρατούν σε εκάστοτε χρονική περίοδο. Τίποτα στον νομικό κόσμο δεν ισχύει διαχρονικά και στο διηνεκές, εφόσον η ιστορική διαδικασία βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και τα όλα όσα την αφορούν αλλάζουν ασταμάτητα. Άρα και το συγκεκριμένο πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί υπό το πρίσμα της εποχής μας. Πιθανόν σε μια άλλη χρονική συγκυρία (π.χ. πριν από 30-40 χρόνια) να μην υπήρχε ουσιαστικός λόγος θέσπισης της θανατικής ποινής στην Ελλάδα. Σήμερα όμως, με τα όσα τραγικά και θλιβερά συμβαίνουν γύρω μας, πιστεύουμε ακράδαντα ότι είναι επιβεβλημένη η επαναφορά της θανατικής ποινής! Μόνο όμως για απολύτως επιβεβαιωμένες περιπτώσεις βαρυτάτων εγκληματικών πράξεων, όπως είναι π.χ. η εμπορία ναρκωτικών ουσιών, ο βιασμός ανηλίκων παιδιών και η κατάχρηση δημοσίου χρήματος.
Όσοι είναι σήμερα κατά της θανατικής ποινής ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί μία συντεταγμένη πολιτεία και μία πολιτισμένη κοινωνία να αφαιρούν τη ζωή ενός ανθρώπου, ό,τι είδους έγκλημα και αν αυτός διέπραξε. Λένε ότι και αυτός έχει το δικαίωμα να ζήσει. Γιατί όμως δεν σκέφτονται και την πλευρά του θύματος; Και το θύμα είχε το αναφαίρετο δικαίωμα να ζήσει και όμως ο θύτης του στέρησε την ίδια του τη ζωή, παραβιάζοντας την ιερότητα του ανθρώπινου βίου και ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με τη θέληση του Θεού... Οπότε επιμένουμε ότι, τουλάχιστον στις ως άνω περιπτώσεις, θα πρέπει άμεσα να επανέλθει η θανατική τιμωρία ως εσχάτη των ποινών! Δυστυχώς δεν ζούμε σε «κοινωνία αγγέλων». Και δεν έχουμε πλέον το περιθώριο να καλοταΐζουμε στις φυλακές τον κάθε εγκληματία, ο οποίος ύστερα βγαίνει έξω και κάνει και πάλι τα ίδια εγκλήματα!...