Διδάκτορας Πολιτικών Επιστημών - αναλυτής:
“Οι Δυτικοί αυτοκαταργούνται, γιατί δεν αντέχουν να ζήσουν... Η Δύση είναι μία χαμένη περίπτωση!”
1.10.2022
Συνέντευξη στον Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ο κύριος Κωνσταντίνος Αντωνάκης, Δρ. πολιτικών επιστημών και αναλυτής γεωπολιτικών θεμάτων, είναι ένας από τους ανθρώπους που ιδιαίτερα εκτιμούμε και παρακολουθούμε τη δράση τους, κι αυτό για δύο κυρίως λόγους: ο πρώτος λόγος είναι ότι έχει μια συνεισφορά στην κουβέντα την ευρύτερη που γίνεται σήμερα στην εποχή μας -την εποχή της μετάβασης προς το καινούργιο- για τις διεθνείς εξελίξεις και την πορεία του ελληνισμού! Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο κύριος Αντωνάκης μιλάει πάντα πρωτότυπα, αυθεντικά και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, δεν κάνει δηλαδή παρελθοντολογία!
Ακολουθεί μία συζήτηση που κάναμε μαζί του ειδικά για τον ιστότοπο του Ηλεκτρονικού Μυστρά (e-Μυστράς), ευχαριστώντας τον εκ των προτέρων γι' αυτήν. Είναι πραγματικά τιμή μας, λοιπόν, που είχαμε τον κ. Αντωνάκη μαζί μας, για να συζητήσουμε πάνω σε μερικές ενότητες που θεωρούμε πολύ ενδιαφέρουσες και νευραλγικής σημασίας...
Ησαΐας Κωνσταντινίδης (Η.Κ.): Το πρώτο θέμα που θα ήθελα να θίξω, αφορά μία επέτειο που βέβαια πολύ λίγοι θυμήθηκαν, αλλά κι εγώ πολύ συμπτωματικά την θυμήθηκα. Είναι τα 30 έτη φέτος (2022) από την κυκλοφορία ενός βιβλίου που -κατ' εμέ- επηρέασε πολύ τη σύγχρονη σκέψη και τη διαμόρφωση του κόσμου στον οποίο ζούμε, και δεν είναι τυχαίο ότι γι' αυτό το βιβλίο ακόμη και σήμερα μιλάμε σε επίπεδο αρθρογραφίας και στον δημόσιο λόγο εν γένει. Πρόκειται για το βιβλίο “Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος” του Αμερικανού, ιαπωνικής καταγωγής, πολιτειολόγου Φράνσις Φουκουγιάμα. Βεβαίως ο Φουκουγιάμα αργότερα έβγαλε βιβλίο και για τον μετανθρωπισμό, το οποίο απ' ό,τι γνωρίζω δυστυχώς δεν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά, και το ερώτημά μου είναι το εξής: δικαιώθηκε τελικά ο Φράνσις Φουκουγιάμα, ότι δηλ. περνάμε στο τέλος της ιστορίας και στον μετάνθρωπο, ή όχι;
Κωνσταντίνος Αντωνάκης (Κ.Α.): Κατ' αρχήν, όπως ξέρετε, ο Φουκουγιάμα δεν “προφήτευσε” το τέλος της ιστορίας αυτής καθ' αυτής, κάτι το οποίο είναι αδύνατον να συμβεί, αλλά προέβαλλε το στοιχείο της λήξεως της διαλεκτικής παραγωγής της ιστορίας. Είπε, δηλαδή, ότι η ιστορία πλέον δεν θα παράγεται από τη θέση και την αντίθεση, οι οποίες συγκρούονται και στο τέλος παράγουν τη σύνθεση, αλλά ότι η σύνθεση θα είναι πλέον αυτονόητη. Και γιατί θα είναι αυτονόητη; Διότι, σύμφωνα με τον Φουκουγιάμα, ο καπιταλισμός στη μετανεωτερική του εκδοχή, που προήλθε από την πτώση του αντιπάλου δέους, μπορεί πλέον να ικανοποιήσει τη χεγκελιανή αναζήτηση του ανθρώπου για ηρωική καταξίωση! Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον, το οποίο είναι διατεθειμένο να θυσιαστεί για να καταξιωθεί και ζητά συνεχώς την καταξίωση!
Εφόσον λοιπόν στο φιλελεύθερο πεδίο μπορεί καθένας να πραγματώσει τον εαυτό του, όπως το αντελήφθη αυτό ο Φουκουγιάμα τότε -γιατί μετά τα 'χε αναιρέσει αυτά, έτσι;-, τότε οπωσδήποτε ο άνθρωπος δεν θα χρειάζεται το αντίπαλο στοιχείο για να συγκρουστεί μαζί του και να αναγνωριστεί η προσφορά του, αλλά η προσφορά του και η καταξίωσή του θα έρχονται αυτόματα στο φιλελεύθερο ιστορικό πεδίο, στον φιλελεύθερο ιστορικό χρόνο!
Δεν μπορούμε να πούμε ούτε ότι δικαιώθηκε ούτε οτι δεν δικαιώθηκε, κι αυτό γιατί; Διότι άλλαξε εντελώς το πλαίσιο, στο οποίο ο Φουκουγιάμα μίλησε! Το πλαίσιο μέσα στο οποίο μίλησε, ήταν το συγκρουσιακό πλαίσιο θέσης και αντιθέσεως. Τωρα πλέον ζούμε τη σύγκρουση περισσοτέρων θέσεων και περισσότερων αντιθέσεων, γι' αυτό τείνουμε να πάμε στο ανεξέλεγκτο! Όπερ και θα είναι καταστροφικό για την ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη Γη! Και νομίζω, πως ο πόλεμος στην Ουκρανία αυτό σκοπεί εν τέλει!
Είναι ένας μηχανισμός της ιστορίας, ο οποίος αν δεν προέκυπτε θα έπρεπε να είχε προκύψει όλα αυτά τα χρόνια, διότι δεν είχε παρουσιαστεί μετά το 1991 ένας νέος διπολισμός συγκρούσεως θέσεως και αντιθέσεως. Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία θέτει πλέον το πρωτόλειο μιας νέας συγκρουσιακής καταστάσεως με την ελπίδα οτι θα υπάρξει νέα σύνθεση...
Υπενθυμίζω ότι πρόσφατα στη Μαδρίτη, το ΝΑΤΟ ικανοποιώντας μια ανάγκη των μελών του η οποία προέρχεται ασφαλώς από το συλλογικό ασυνείδητο των ελίτ των χωρών, ομολόγησε τον εχθρό: είπε ότι ο εχθρός είναι η Ρωσία και προκειμένου να αφεθεί μια παράμετρος η οποία θα κληθεί -πιστεύω- στο μέλλον να συμμαχήσει με τη δύση, είπε ότι η Κίνα είναι η στρατηγική πρόκληση! Από την άλλη μεριά ήδη το 2007 το Κρεμλίνο δια του προέδρου, του κυρίου Πούτιν, στη συνεδρίαση του Οργανισμού Ασφαλείας στο Μόναχο, είπε ότι έτσι και κοιτάξετε να επεκτείνετε το ΝΑΤΟ -διότι τότε ο Σαακασβίλι στη Γεωργία έδειχνε μεγάλη προθυμία να μπει η Γεωργία άμεσα στο ΝΑΤΟ-, τότε θα χυθεί αίμα! Και ήταν η πρώτη στιγμή όπου άρχισε να διαφαίνεται οτι σχηματίζεται το αντίπαλο δέος!
Και πράγματι το 2008 στη Γεωργία έγιναν αυτά τα γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε! Η απόπειρα της εντάξεως της Ουκρανίας, της Γεωργίας και μιας χώρας που η πρωτεύουσά της φέρει το όνομα Σκόπια, να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, όλα αυτά ανέδειξαν το αντίπαλο δέος στη μορφή της Ρωσίας. Έγινε, λοιπόν, το 2008 ένα βήμα της λειτουργίας του ανεξέλεγκτου στην πλανητική πολιτική! Ήτανε το πρώτο καθαρό βήμα, διότι πιο πριν με την 11η Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, ήταν απλά ένα σοκ! Δεν συνειδητοποίησε ο κόσμος τίποτα. Ενώ το 2008 το συνειδητοποίησε πολύ καλά! Ήταν η έκρηξη των ενυποθήκων δανείων και η πτώση της Λήμαν Μπράδερς! Εκεί λοιπόν, από το 2001, και κυρίως από το 2008 και μετά, όπου έχουμε εδώ στην Αθήνα και τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, όλα αυτά τα γεγονότα μας βάζουν σε μια περίοδο δώδεκα χρόνων, έως το 2020, όπου μοχλεύεται η παρουσία του ανεξέλεγκτου...
Με ό,τι περνάει η ανθρωπότητα σήμερα, με τους P.I.G.S. της Νότιας Ευρώπης, όπως μας χαρακτήρισαν κάποιοι τραπεζίτες, με αυτό που τράβηξε ο Ντομινίκ Στρος Καν, με όλες αυτές τις ιστορίες που ζήσαμε στην πρώτη φάση της παρουσίας του ανεξέλεγκτου, μας ήρθε μια άλλη ιδέα του κόσμου, που η ηρωική απαίτηση του Φουκουγιάμα δεν πραγματούται. Δεν μπορεί να αισθανθεί δηλαδή ήρωας ο άνθρωπος στην κατάσταση του ανεξέλεγκτου.
Μια δεύτερη περίοδος του ανεξελέγκτου ήταν η περίοδος του κοροναϊού. Αυτή άλλαξε δραματικά όλες τις καταστάσεις, όπου αναζητήθηκε ο ήρωας και βρέθηκε στη φιγούρα του ηλίθιου, αυτός που βγαίνει στο μπαλκόνι και χορεύει! Τον απαξιωμένο άντρα! Κοιτάξανε να του δώσουνε το ηρωικό στοιχείο με τους νοσηλευτές! Τι καταφέραμε στη δεύτερη φάση του ανεξέλεγκτου; Καταφέραμε να δούμε την πτώση των Συνταγμάτων και των συνταγματικών τάξεων των λαών! Ακόμα και στις χώρες που δεν έχουν Συντάγματα, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, όπως το Ισραήλ κτλ., οι συμβάσεις του πολιτεύματος πήγανε περίπατο! Άρα το ανεξέλεγκτο κάνει ορατή πλέον την έννοια της καταρρεύσεως! Δηλαδή αυτό που έγινε στην περίοδο του COVID-19, γίνεται απτό ότι είναι κατάρρευση! Διότι όπως σε κάθε τραγικό γεγονός, στην αρχή μουδιάζεις, έτσι και σε πλανητικό επίπεδο το πρώτο μούδιασμα κράτησε δώδεκα χρόνια. Και μετά ήρθε η Ουκρανία...
Η.Κ.: Συνελόντι ειπείν, που λένε και οι νομικοί, επειδή είδα μια λέξη κλειδί μέσα στα προηγηθέντα λεγόμενα, τη λέξη “ανεξέλεγκτο”, εκεί είμαστε λοιπόν: στη γεωπολιτική του χάους, όπως είχε γράψει κάποτε ο περίφημος, ισπανικής καταγωγής, Γάλλος αναλυτής Ιγνάσιο Ραμονέ... Πάμε λοιπόν σ' ένα συνδεόμενο ζήτημα πάρα πολύ χρήσιμο κατ' εμέ. Είχε μιλήσει άλλοτε ο περιβόητος Τζώρτζ Όργουελ για τριγωνική ισορροπία δυνάμεων πάνω στον πλανήτη: Ευρασία, Ωκεανία, Ανατολασία. Με αρκετά ενδιαφέροντες και περίεργους όρους που χαρακτηρίζουν αυτές τις μεγαδυνάμεις, τις πλανητικές ηγεμονίες που χωρίζουν έναν κόσμο πάντως τριαδικό. Θα ήθελα να εστιάσετε εκεί, επειδή το έχετε μελετήσει: τελικά το μέλλον του κόσμου όπως προδιαγράφεται -όπως προετοιμάζεται θα έλεγα-, είναι στην Ανατολή; Δηλαδή για την Ανατολή ως σύνολο της Ευρασίας, δηλαδή του ρωσικού κυρίως χώρου, συν κάποιες ακόμη χώρες όπως η Τουρκία, η Περσία κτλ., ο αραβικός κόσμος μαζί με την Κίνα... Και αυτός ο νέος διαμορφούμενος χώρος της Ανατολής, θα μπορούσε να κυριαρχήσει πάνω στον πλανήτη;
Κ.Α.: Λοιπόν, η Δύση σαπίζει! Στην κυριολεξία! Η υπόθεση της Δύσεως ακυρούται... τη βουλήσει των ίδιων των Δυτικών! Οι Δυτικοί βούλονται να αυτοκαταργηθούν, δεν αντέχουν να ζήσουν, κι αυτός που πάει να τους θεραπεύσει δέχεται τα πυρά! Στον πολιτικό στίβο, ας πούμε, από τις τελευταίες εμπειρίες που έχουμε, εγώ δεν βλέπω μόνο τους δρώντες -οι δρώντες είναι αυτοί οι οποίοι έχουν πάρει την εντολή από κάποια συμφέροντα-, λοιπόν ένα κομμάτι του κεφαλαίου του εθνο-αστισμού (ας πούμε) του γαλλικού, επένδυσε στην Μαρίν Λεπέν, η οποία για να γίνει αποδεκτή σε μια γωνιά του “σαλονιού” εκχώρησε τα πάντα! Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει δώσει! Και κυρίως αυτό που δίνει η Λεπέν είναι το αδύνατο να εκλεγεί στον αιώνα τον άπαντα στη θέση του αρχηγού του κράτους! Για έναν και μόνο λόγο: Γιατί λέγεται Λεπέν...
Το γερό χαρτί στην προκειμένη υπόθεση ήταν ο Ερίκ Ζεμούρ, που καταψηφίστηκε από τους Γάλλους! Αυτό τι λέει; Αυτό λέει οτι οι ίδιοι οι Γάλλοι θέλουν να αυτοκαταργηθούν ως έθνος! Λένε οι ίδιοι οι Γάλλοι ότι “δεν θέλω να συμμαχήσω μ' ένα κομμάτι της εθνικοπατριωτικής παράταξης και του εθνικοπατριωτικού κεφαλαίου”.
Δεν θέλουν οι Δυτικοί... Να δούμε όμως γιατί δεν θέλουν οι Δυτικοί. Συνήθισαν σε έναν τρόπο ζωής, ο οποίος εξασφάλιζε στους μικροαστούς 25 εργάσιμες ημέρες, το καλοκαίρι άδεια μία εβδομάδα, το χειμώνα άλλη μία και μία βδομάδα την άνοιξη. Καθώς επίσης και στις λεγόμενες “γέφυρες” που όταν η Τετάρτη είναι αργία και η Παρασκευή είναι αργία, αργία είναι και η Πέμπτη. Λοιπόν, όταν τα εξασφάλισαν όλα αυτά και με την προσθήκη του ότι ήρθε η εμπειρία του Μιτεράν και έδωσε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, τότε οι Γάλλοι είπανε “κομμάτια να γίνει και όποιος πάει να μ' ενοχλήσει τον σπρώχνω”. Ο Μιτεράν έβαλε στο παιχνίδι και τον Λεπέν (το τι ήταν ο Λεπέν είναι μια άλλη ιστορία, ήταν της CIA ο Λεπέν για να ενοχλεί τον Ντε Γκωλ!). Τον έβαλε στο παιχνίδι και έτσι είχαν και κάποιον να βρίζουν οι Γάλλοι ως “φασίστα”...
Τώρα βρέθηκαν σε μία κατάσταση, την οποία δεν θέλουν να πιστέψουν και πολύ περισσότερο φοβούνται για το σύστημα με το οποίο έχουν ταυτιστεί, παρά για τη λύτρωσή τους! Το ίδιο το κεφάλαιο δεν κάνει το μεγάλο άλμα να πάει να συναντήσει το κομμάτι του κεφαλαίου το οποίο στήριξε τον Ζεμούρ... Δεν έκανε αυτό το άλμα! Μπήκε στη μέση ο πράκτορας της CIA που λέγεται Μελανσόν και έχει κάνει ανάκατα το σύστημα...
Άρα η Δύση από πολιτικής απόψεως μετά απ' όλες αυτές τις εμπειρίες, δείχνει ότι το 'χει χάσει!
Η.Κ.: Έχουμε όμως και τον παράγοντα που λέγεται Ισλάμ... Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα με το Ισλάμ στην Ευρώπη;
Κ.Α.: Στο κοινωνικό τώρα επίπεδο, αφού έκανε τα στραβά μάτια για τη μετανάστευση, γιατί ταϊζότανε η μικροαστική τάξη, τώρα, στο συλογικό ασυνείδητο ανασύρεται σιγά σιγά ένα ερωτικό πάθος για το Ισλάμ! Γιατί; Διότι το Ισλάμ είναι το μόνο που μπορεί να βάλει τη γυναίκα στη θέση της και την γυναίκα να αισθανθεί καταξιωμένη. Προς Θεού, δεν προσχωρώ σε τέτοια άποψη εγώ... Σου λέει -ας πάρουμε την ελληνική εκδοχή-, για να έχει ένας νεαρός άντρας, όχι με σκοπό άμεσο τον γάμο, μία κοπέλα, θα πρέπει να της εξασφαλίσει στην πιο λιτή περίπτωση μία εβδομάδα, ας πούμε, στην Ελαφόνησο και αποδράσεις μέσα στον χρόνο διήμερα-τριήμερα, αυτό είναι το στοιχειώδες! Μετά η ίδια η γυναίκα έχει και έναν περιρρέοντα χώρο γνωριμιών, μπορεί να τα 'χει μ' έναν άνδρα και να τα 'χει και μ' έναν δεύτερο και μ' έναν τρίτο... Όταν όμως κάπου “τσακίσει” αυτό, προκύπτουν τα εγκλήματα πάθους τα οποία τα λέμε γυναικοκτονίες! Δηλαδή περάσαμε από τη Σοφία Βέμπο, τις Ελληνίδες του Ζαλόγγου και της Μάνης, από το “Παιδιά της Ελλάδος παιδιά”, από τη διαταξική Ελληνίδα που κάνει τον άντρα ηγέτη, στο... “Έχω ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά” της Μελίνας Μερκούρη! Η Μελίνα Μερκούρη “δολοφονεί” τη Σοφία Βέμπο, η Σοφία Βέμπο αν και αναγκάζεται να παίξει στην περίφημη ταινία “Στέλλα” έναν πολύ μικρό ρόλο, βλέπουμε σ' αυτή τη ταινία οτι είναι η γυναίκα που κάνει τον άντρα τρελό: “Στέλλα κρατάω μαχαίρι”, και τον κάνει και δολοφόνο! Τότε υπήρχε και η ποινή του θανάτου! Μιλάμε για την δεκαετία του 1950.
Άρα όταν ακυρώνεται αυτό το πρότυπο της γυναίκας, ακυρώνεται ο άντρας και μέσα τους όλοι θέλουν το Ισλάμ να έρθει για να τους ισορροπήσει! Το Ισλάμ όμως είναι η σαρία! Και η σαρία λέει αυτό, “θα πας στον πατέρα να πληρώσεις την προίκα, θα αγοράσεις τη γυναίκα” και τελείωσε! Μέσα τους λοιπόν, γι' αυτό βλέπουμε την αριστερά στη Δύση να θέλει έντονα το Ισλάμ!
Η Δύση λοιπόν είναι μια χαμένη περίπτωση... Είναι αυτό που μια αγαπημένη μου χριστιανή καθολική λέει για τον χριστιανισμό, ότι οι χριστιανοί θα υπάρχουν, αλλά... δεν θα υπάρχει χριστιανισμός! Δηλαδή, πως τον πολιτισμό μας, τα βιώματά μας θα τα υπερασπίσουμε σε μια κατάσταση κατακόμβης! Μια τεράστια κατακόμβη!
Τώρα το ερώτημα είναι το εξής: μπορεί αυτό να πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια ενός ανατολικού υποκειμενου, το οποίο μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε, να το στοχαστούμε, όπως άλλοτε ο Σάμουελ Χάντινγκτον, ως σλαβοορθοδοξία και Ισλάμ μαζί! Και ο κινεζικός πολιτισμός ως κάτι ξέχωρο.
Comments