ΚΑΙ… Ο ΨΕΥΤΟΒΑΤΑΤΖΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ!
16.7.2017
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Αρκετοί είναι εκείνοι, οι οποίοι έχουν πολλές και διάφορες απορίες περί του αληθινού Μαρμαρωμένου Βασιλιά! Αφορμή έλαβαν από δημοσιεύματά μας περί του θέματος ετούτου, καθώς και από το πρωτοποριακό πράγματι σύγγραμμα του κ. Γεωργίου Δ. Βαλαβάνη υπό τον τίτλο «Ο Μαρμαρωμένος Αυτοκράτορας – Ο Άγιος Ιωάννης Βατάτζης».
Πράγματι, οι στιγμές που ζούμε είναι λίαν κρίσιμες και δραματικές και έχουν απόλυτο δίκιο οι φίλοι μας που αγωνιούν! Γι’ αυτό και σήμερα αποφασίσαμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις σε μερικά ερωτήματα που αφορούν το ζήτημα του Μαρμαρωμένου Βασιλιά της ελληνικής παράδοσης...
Ιδού λοιπόν η πραγματικότητα. Πρώτα απ’ όλα, ας δούμε τι καταγράφει η λαϊκή παράδοση των Ελλήνων, όπως αυτή διασώθηκε δια μέσου των αιώνων και όπως συνελέχθη υπό του κυριοτέρου Έλληνα λαογράφου, του Νικολάου Πολίτη (1852-1921) στο κλασικό του έργο «Παραδόσεις». Καταγράφει λοιπόν ο Πολίτης σχετικά με το θέμα του Μαρμαρωμένου Βασιλιά την κάτωθι λαϊκή δοξασία:
«Όταν ήρθε η ώρα να τουρκέψει η Πόλη και μπήκαν μέσα οι Τούρκοι, έτρεξε ο βασιλιάς μας καβάλα στ’ άλογό του να τους εμποδίσει. Ήταν πλήθος αρίφνητο η Τουρκιά, χιλιάδες τον έβαλαν στη μέση, κι εκείνος χτυπούσε κι έκοβε αδιάκοπα με το σπαθί του. Τότε σκοτώθη τ’ άλογό του κι έπεσε κι αυτός. Κι εκεί που ένας αράπης σήκωσε το σπαθί του να χτυπήσει το βασιλιά, ήρθε άγγελος Κυρίου και τον άρπαξε και τον πήγε σε μια σπηλιά, βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα.
Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς, και καρτερεί την ώρα να ’ρθει πάλι ο άγγελος να τον σηκώσει. Οι Τούρκοι το ξεύρουν αυτό, μα δεν μπορούν να βρουν τη σπηλιά που είναι ο βασιλιάς. Γι’ αυτό έχτισαν την πόρτα, που ξεύρουν πως απ’ αυτή θα έμπει ο βασιλιάς για να τους πάρει πίσω την Πόλη. Μα όταν είναι το θέλημα του Θεού, θα κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά και θα τον ξεμαρμαρώσει, και θα του δώσει στο χέρι πάλι το σπαθί που είχε στη μάχη. Και θα σηκωθεί ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη από τη Χρυσόπορτα, και κυνηγώντας με τα φουσάτα του τους Τούρκους, θα τους διώξει ως την Κόκκινη Μηλιά. Και θα γίνει μεγάλος σκοτωμός, που θα κολυμπήσει το μουσκάρι στο αίμα».
Ο Νικόλαος Πολίτης ερμηνεύει ως εξής τα παραπάνω στον δεύτερο τόμο της μελέτης του, «Παραδόσεις» [ΣΗΜ.: ο πρώτος τόμος των «Παραδόσεων» του Πολίτη είναι η καταγραφή των ελληνικών λαϊκών θρύλων, ενώ ο δεύτερος είναι σχόλια, ερμηνείες και σημειώσεις του Πολίτη πάνω σ’ αυτές ακριβώς τις καταγραφές]:
«Αμέσως μετά την άλωση, η απόγνωση έδωσε σχεδόν ακαριαία τη θέση της στην ελπίδα, και η ελπίδα για την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης συνδέθηκε άμεσα με την «ανάσταση» ή την «επιστροφή» του τελευταίου αυτοκράτορα. Στον θάνατο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δεν είχε θελήσει να πιστέψει κανείς, και από την ίδια εκείνη ημέρα, την αποφράδα 29η Μαΐου, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν οι πρώτες διαδόσεις: «και τινές μεν ελθόντες έλεγον ότι έφυγεν, άλλοι δε εν τη πόλει είναι έλεγον κεκρυμμένον, άλλοι δε τεθνάναι μαχόμενον» γράφει ο Γεώργιος Φραντζής («Χρονικόν μέγα», 3.9).
Τις ίδιες διαδόσεις αναφέρει και ο Nicolo Barbaro (“Giornale dell’ assedio di Constantinopoli”), προσθέτοντας την πληροφορία ότι, κατά μιαν εκδοχή, ο Παλαιολόγος έπεσε στην Πύλη του Ρωμανού. Ένας αρμένιος μοναχός που συνθέτει ελεγειακή ωδή στην άλωση γύρω στα τέλη του 15ου αι., βεβαιώνει ότι κάποιος φράγκος πλοίαρχος πήρε τον αυτοκράτορα και την ακολουθία του στο καράβι του και ανοίχτηκαν στη θάλασσα. Στον «Θρήνο Κωνσταντινουπόλεως» (824 κ.ε.) ο άγνωστος ποιητής επαναλαμβάνει το ερώτημα: «Ω Κωνσταντίνε βασιλεύ, Δραγάζη το πινόμι, ειπέ μου, πού ευρίσκεσαι, εχάθης, εκρυβήθης, ζης ή και να απέθανες επάνω στο σπαθί σου;»...
Από τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι οι λαϊκοί μας θρύλοι ταυτίζουν τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά με τον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Κι αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην απελπισία του λαού μας για την άλωση της Κωνσταντινούπολης, αλλά και στην ελπίδα επανάκτησής της μέσω (υποτίθεται) της επανόδου του τελευταίου αυτού αυτοκράτορα. Είναι όμως κάτι τέτοιο ιστορικά ορθό;
Σίγουρα όχι, εφόσον η ταύτιση του Μαρμαρωμένου Βασιλιά με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο (τον ουνίτη αυτοκράτορα, που επιθυμούσε την... «ένωση» με τον καθολικισμό και συλλειτούργησε μαζί του!!!) δεν είναι παρά μία μεταφορά μιας παλαιότερης βυζαντινής παράδοσης. Η παράδοση εκείνη «μεταμοσχεύτηκε» στο πνεύμα της εποχής, αμέσως δηλ. μετά το πάρσιμο της Πόλης από τους Οθωμανούς, και έκτοτε ταυτίζεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο...
Ποιος είναι όμως ο πρώτος Μαρμαρωμένος Βασιλιάς; Αυτός έχει να κάνει με την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης, εκείνης του 1204 από τους δυτικούς Σταυροφόρους, η οποία υπήρξε (σύμφωνα με τις σωζόμενες παραδόσεις μας) πολύ σκληρότερη και αγριότερη από εκείνη του 1453! Οι «χριστιανοί» Φράγκοι ρήμαξαν την Κωνσταντινούπολη και κατέλυσαν (προσωρινά) την αυτοκρατορία, για να επανέλθει έπειτα η Πόλη ως Βασιλεύουσα της ελληνικής αυτοκρατορίας του μεσαίωνα... Την περίοδο εκείνη είναι που εμφανίζεται ιστορικά η μορφή του Μαρμαρωμένου Βασιλιά στο πρόσωπο του αυτοκράτορα Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη (1193-1255).
Ο Ιωάννης Βατάτζης ανήλθε στον θρόνο της αυτοκρατορίας (που τότε έδρευε πλέον στη Νίκαια, μετά την κατάλυση της Κωνσταντινούπολης από τους «πολιτισμένους» της Δύσης) το 1222. Αυτό συνέβη μετά τον θάνατο του πεθερού του, του Θεοδώρου Α΄ Λάσκαρη, του οποίου είχε νυμφευθεί την κόρη του, την Ειρήνη. Ως βασικό του στόχο έθεσε ο Ιωάννης Βατάτζης την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Δυτικούς. Μάλιστα είχε πολλές επιτυχίες και κατόρθωσε να ανασυγκροτήσει την ημιδιαλυμένη αυτοκρατορία, προσαρτώντας πολλά από τα χαμένα εδάφη της! Έφτασε και ένα βήμα από την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης, πολιορκώντας δυναμικά τους κατακτητές Φράγκους το 1236, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε... Μεγάλο διπλωματικό μυαλό, ο Βατάτζης πραγματοποίησε τριπλή συμμαχία κατά των ιμπεριαλιστών της εποχής Σταυροφόρων: με τους Τούρκους που έδρευαν τότε στο Ικόνιο, με τους Βουλγάρους και με τους Γερμανούς! Μέχρι τον θάνατό του, το 1255, είχε τεράστιες επιτυχίες, αλλά δεν πρόλαβε να δει ελεύθερη την Κωνσταντινούπολη...
Δεν πέρασε τελικά πολύς καιρός και η Πόλη απελευθερώθηκε! Όμως ο λαός, τόσο στο ενδιάμεσο όσο και πιο μετά, θεώρησε τον Ιωάννη Βατάτζη ως Ήρωα και Άγιο της Ρωμηοσύνης και δημιουργήθηκε ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ο οποίος θα ξυπνήσει από τον λήθαργό του και θα ηγηθεί της εκστρατείας επανακτήσεως της Κωνσταντινούπολης!... Ήδη υπήρχε η φήμη διάσπαρτη ότι στην πραγματικότητα ο Ιωάννης δεν είχε πεθάνει, αλλά θεία βούληση τον κρατούσε σε ημιθανή-ημιζωντανή κατάσταση, προκειμένου να εκπληρωθεί το θέλημα της μοίρας για την ανακήρυξη της Κωνσταντινούπολης και πάλι σε πρωτεύουσα του σύμπαντος ελληνισμού!
Σήμερα το θέμα του Ιωάννη Βατάτζη και, γενικότερα, του Μαρμαρωμένου Βασιλιά (έστω και με την αλλοιωμένη μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου) επιστρέφει και πάλι στην επικαιρότητα. Κάτι το απολύτως λογικό, διότι ζούμε σε περίοδο έντονων διεργασιών και ανακατατάξεων (με αλλαγές συνόρων, μετακινήσεις πληθυσμών κτλ.) και το γιγάντιο πρόγραμμα γεωπολιτικής ανάπλασης της περιοχής μας, υπό την κωδική ονομασία μυστικών υπηρεσιών «Φάρος της Ανατολής»... νεκρανασταίνει και πάλι τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά!
Έχουμε ασφαλώς και άλλοτε αναφερθεί στην απόπειρα ορισμένων κύκλων (τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από τη Ρωσία) να εμφανίσουν, κάτω από τη σκέπη μιας «αναβίωσης» της βυζαντινής αυτοκρατορίας, έναν ενιαίο γεωπολιτικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου με «αυτοκρατορική» δομή, και μέσα στο πλαίσιο της αναδυόμενης παγκόσμιας κυβέρνησης. Το σχήμα αυτό θα είναι πολύ χρήσιμο για τις υπερδυνάμεις, για τη μεν Δύση ως γεωπολιτικό ανάχωμα σε μια κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο, για τη δε Ρωσία ως έξοδό της στα ζεστά νερά του Αρχιπελάγους... Συνεπώς όλοι έχουν συμφέρον από την «ανασύσταση» της βυζαντινο-οθωμανικής πραγματικότητας 1.500 (τουλάχιστον) ετών, η οποία ως ενιαίο σύνολο ενσωμάτωνε στο εσωτερικό της όλα τα έθνη και τις θρησκείες της ευρύτερης περιοχής.
Στην Κωνσταντινούπολη λοιπόν θα είναι η έδρα του... νέου Μαρμαρωμένου Βασιλιά! Αυτό προβλέπει το σχέδιο. Στο πλαίσιο βεβαίως μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, της οποίας το επίκεντρο θα είναι η άλλοτε Βασιλεύουσα του ελληνισμού και η σημερινή Ιστανμπούλ των Τούρκων. Μήπως όμως αντί για σύγκρουση οδηγηθούμε τελικώς σε σύμπραξη Αμερικανών και Ρώσων; Διότι κατά βάθος αμφότεροι συμφωνούν τόσο στο σχέδιο, όσο και στο πρόσωπο που θα «ηγηθεί» του σχεδίου ως νέος «Ιωάννης Βατάτζης»! Άλλωστε ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της διαρκώς ανερχόμενης Κίνας...
Και ποιος θα είναι εκείνος που (σύμφωνα με τα «επιτελεία» Δύσης και Ανατολής) έχει τα «προσόντα» να παρουσιαστεί ως ο νέος «Ιωάννης Βατάτζης»; Μα... εκείνος που με μία και μόνο κίνηση διέλυσε εντελώς Ελλάδα και Ευρωζώνη! Δηλ. εκείνος ο οποίος ανέλαβε να θανατώσει το κόμμα που ίδρυσε ο ίδιος του ο πατέρας το 1974, το ΠΑΣΟΚ, και να ανασύρει την παράδοση του ΠΑΚ, ηγούμενος του αντιμνημονιακού αγώνα: ο Γιώργος Παπανδρέου (Γ.Α.Π.), που μας έβαλε στο Μνημόνιο! Διότι ένας υπήρξε ο κύριος στόχος του Γ.Α.Π., αλλά και Αμερικανών και Ρώσων: η καταστροφή του ευρώ και η διάλυση της ΕΕ...
Πρέπει εδώ οπωσδήποτε να κάνουμε λόγο και για το εξαιρετικό πράγματι έργο του φίλου και αδελφού μας, του κ. Γεωργίου Δ. Βαλαβάνη, «Ο Μαρμαρωμένος Αυτοκράτορας – Ο Άγιος Ιωάννης Βατάτζης», που τόσο πολύ αγαπήθηκε από τον κόσμο ώστε οδεύει πλέον προς... 30ή ανατύπωση-ρεκόρ! Κάτι που δείχνει και τη μεγάλη του αξία.
Κατ’ αρχάς, και προς αποκατάσταση της ιστορικής δικαιοσύνης, ο Γεώργιος Βαλαβάνης υπήρξε Ο ΠΡΩΤΟΣ ο οποίος ανέδειξε στη σύγχρονη ελληνική βιβλιογραφία το θέμα του Μαρμαρωμένου Βασιλιά-Ιωάννη Βατάτζη! Ο πρώτος, αλλά και ο μόνος, τον οποίο αντέγραψαν αμέτρητοι άλλοι αργότερα, αναδεικνύοντας το μείζον αυτό θέμα... Και, όντως, σήμερα στο διαδίκτυο υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές στον Άγιο Ιωάννη Βατάτζη, οι οποίες όμως ΟΛΕΣ τους είναι ένα απλό “copy-paste” των γραφομένων του Γεωργίου Βαλαβάνη! Γι’ αυτό και αξίζουν συγχαρητήρια στον κ. Βαλαβάνη, επειδή η ελληνική ιστορία θα γράψει ότι αυτός είναι που ανέσυρε στη συλλογική μνήμη του ελληνισμού την ξεχασμένη προσωπικότητα του Βατάτζη.
Να σημειώσουμε εδώ ότι το ως άνω έργο περιλαμβάνει ΟΛΕΣ τις προφητείες της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας περί του Ιωάννη Βατάτζη και του Γ΄ παγκοσμίου πολέμου! Και, πιστεύουμε ακράδαντα, ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαίο ότι το βιβλίο αυτό εκδόθηκε τώρα, δηλ. στην εποχή μας, διότι τώρα είναι που πλησιάζει η εκπλήρωση όλων αυτών των προφητειών!... Ζούμε στιγμές κοσμοϊστορικές. Και η θεία Χάρις είναι που πήρε το χέρι του κ. Βαλαβάνη και τον φώτισε, έτσι ώστε να συλλέξει τις σπάνιες αυτές προφητείες και να τις εκδώσει σε ένα ανεπανάληπτο έργο... Τόσο εμείς όσο και ο συγγραφέας του έργου αυτού πιστεύουμε ότι: Κοντά είναι!
Comentários