15.9.2016
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Από τις μεγαλύτερες μορφές του σύγχρονου πανελληνισμού είναι ένα από τα σημαντικότερα πνεύματα που πέρασαν από τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια: ο μέγας μύστης Θεόδωρος Αξιώτης, που στο σύντομο πέρασμά του από τον υλικό προσωρινό βίο πρόλαβε και άφησε πίσω του ένα σπουδαίο μυητικό έργο, με τεράστιο βάθος και ασύλληπτες πραγματικά διαστάσεις. Διότι δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι ο αξέχαστος Θεόδωρος Αξιώτης, με το μοναδικό έργο του, μας παρέδωσε μία απίστευτη κληρονομιά, έναν πραγματικό θησαυρό, του οποίου η αξία δεν έχει ουσιαστικά ακόμη εκτιμηθεί. Η έρευνα και μόνο πάνω στα όσα μας παρέδωσε ως ελληνική παρακαταθήκη ο Θεόδωρος Αξιώτης θα ήθελε μία ολόκληρη επίγεια ζωή: τόσο μεγάλου βάθους είναι το έργο του…
Ο σύγχρονος Έλλην μύστης γεννήθηκε το 1939 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1963 και ολοκλήρωσε σχολές πολέμου στις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας έγραψε αρκετά άρθρα ιστορικού περιεχομένου σε στρατιωτικές εκδόσεις. Αποστρατεύτηκε το 1984. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Νέο Φως στα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου» κυκλοφόρησε το 1985 από τις εκδόσεις «Σμυρνιωτάκη», προκαλώντας γενική αίσθηση. Ακολούθησαν τα υπόλοιπα θρυλικά πλέον έργα του: η «Αργώ», το «Αναζητώντας τη χαμένη Κιβωτό» , η «Ατλαντίδα-Τα αρχεία της χώρας του Ποσειδώνα» και, τέλος, το κύκνειό του άσμα, η «Αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού». Μέσα σε δύο μόλις έτη από τη δημοσίευση του πρώτου έργου του, έχασε τη μάχη με τη ζωή έπειτα από προσβολή του από καρκίνο (απεβίωσε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1987). Όμως τα χειρόγραφα που άφησε πίσω του, οδήγησαν στη γέννηση δύο νέων ανέκδοτων βιβλίων: στην «Αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού», Β’ τόμος, (Εκδόσεις «Γεωργιάδη») και στο έργο «Παραδόσεις του Σειρίου».
Το έργο λοιπόν του αειμνήστου Διδασκάλου της γνώσεως περιλαμβάνει επτά συνολικά τόμους, εάν προσμετρηθούν και οι δύο τόμοι που εξεδόθησαν μετά τον θάνατό του. Και μπορεί μεν ο Θεόδωρος Αξιώτης να μην πρόλαβε να πραγματοποιήσει ακόμη περισσότερα από αυτά που θα μπορούσε αναμφίβολα να κάνει (κοιμήθηκε σε ηλικία μόλις 48 ετών…), πλην όμως η εργογραφία του που έχουμε στη διάθεσή μας περικλείει έναν απίστευτο σχεδόν ωκεανό γνώσης, μία πραγματική μυητική διαδικασία στα άδυτα της ελληνικής σοφίας που -όπως έχουμε σημειώσει- είναι μία και ενιαία σε όλες της τις εκφάνσεις: το ελληνικό πνεύμα έρχεται από το Άπειρο και οδεύει προς το Άπειρο…
Ο Θεόδωρος Αξιώτης ήταν από τους πρώτους προδρόμους της Νέας Εποχής που αναδύεται για την ανθρωπότητα: του -κατά Άλβιν Τόφλερ- «τρίτου κύματος» παγκοσμίου πολιτισμού, που ΔΕΝ θα είναι η Νέα Τάξη Πραγμάτων όπως την φαντάστηκαν οι κοσμοεξουσιαστές και διεθνείς τοκογλύφοι, αλλά η επιστροφή στα ιδανικά του πανανθρώπινου συμπαντικού ελληνικού πολιτισμού, που είναι αθάνατος και προαιώνιος, με τη μορφή της αυτοκρατορικής Ελληνορθοδοξίας! Γνώριζε άριστα ο Αξιώτης, όπως εξάλλου και ο μεγάλος του φίλος, ο επίσης Έλλην μύστης Ιωάννης Φουράκης, τι ακριβώς κατέφθανε και κατέγραψε τις μοναδικές του εμπειρίες στα εξαιρετικά έργα του. Ας διαβάσουμε τι γράφει στον πρώτο τόμο της εργασίας του «Αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού» (υπότιτλος: «Γένεση») σχετικά με μια ανεπανάληπτη εμπειρία που είχε έπειτα από ένα ταξίδι-προσκύνημά του στην Κρήτη:
«Βουή και φωτολάμψεις ξεχύνονταν απ’ το λαβύρινθο φωτίζοντας τον κάμπο της Κνωσού μέχρι τη θάλασσα. Λίγοι μόνο ξέρουν από πού προέρχονται οι πύρινες φλόγες. Μερικοί υποθέτουν ότι πετάγονται απ’ το κομμένο κεφάλι του Μινώταυρου, όπως οι χρυσές φλόγες που πετάχτηκαν, όταν ο Περσέας έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας. Μερικοί πάλι θεωρούν υπεύθυνο το Δαίδαλο και τις μηχανές του.
Οι σκέψεις μου με βύθιζαν όλο και περισσότερο σ’ έναν ονειρικό κόσμο, ένα όραμα, όμως τόσο ζωντανό, που δύσκολα το ξεχώριζες απ’ την πραγματικότητα. Άλλωστε ποιος είναι σε θέση σήμερα, να γνωρίζει με σιγουριά, ποιο είναι τ’ αληθινό και ποιο το ψεύτικο;
Σύννεφα γεμίσαν τον ουρανό και η καταιγίδα δεν άργησε να φτάσει καλπάζοντας μ’ αστραπές και βροντές. Ο ουρανός έσμιξε με τη Γη σ’ ένα τρυφερό αγκάλιασμα κι η ένωση αυτή προμηνούσε τη γέννηση του Θείου Βρέφους ή κάποιου εκατόγχειρα ή Κύκλωπα.
Το πέτρινο Κεφάλι του Δία, ο Γιούχτας, πλημμύρισε από υπερκόσμια Φωτιά. Λάμψεις γαλάζιες και πορφυρές ανακατεύονταν μ’ ένα βαθύ ιώδες. Ολόγυρα το θεϊκό κεφάλι λουζόταν σ’ ένα βαθυκύανο φως γεμάτο από κίτρινα στίγματα.
Στο βάθος ο δράκος της Ντίας σάλευε απειλητικά και σκορπούσε πύρινες φλόγες, απ’ τα τρομερά σαγόνια του.
Ψηλά στον ουρανό έλαμπε ένα παρόμοιο θεϊκό κεφάλι όπως του Γιούχτα. Ήταν τυλιγμένο από άσπρο φως με χρυσά στίγματα και στην κορφή του κεφαλιού έλαμπε ένα στέμμα, δουλεμένο από θεϊκό μάστορα. Από κάτω ξεδιπλώνονταν δυο χρυσά φτερά. Στο ένα είχε θρονιαστεί η Θεά Σοφία και στ’ άλλο ο Κρόνος με το δρεπάνι στο χέρι. Κάτω απ’ τη θεϊκή αυτή τριάδα έλαμπε ένας χρυσός κεχριμπαρένιος Ήλιος, ένας τεράστιος Ήλιος του Μεσονυκτίου, ένα Κοσμικό Μανιτάρι. Κίτρινες και ροζ ανταύγειες σχημάτιζαν το καπέλο του Μανιταριού, που ο μίσχος του χανόταν μέσα στα ερείπια της Κνωσού. Στην ένωση του μίσχου με το καπέλο του Μανιταριού βρισκόταν ένας σταυρός κι απάνω του σταυρωμένος ένας Θεός, ένας αληθινός Υιός Θεού, ένα Θείο Βρέφος.
Πάνω απ’ το Μανιτάρι, το δρεπάνι του Κρόνου έβγαζε γαλάζιες αστραπές, που χύνονταν πύρινη φωτιά στο κεφάλι του Γιούχτα, κι από εκεί οι αντανακλάσεις ανακατωμένες με γκρι μαργαριταρένιο χρώμα έφταναν μέχρι το δράκο της Ντίας. Οι αστραπές του Κρόνου και της Σοφίας δυνάμωσαν για μια στιγμή, έγιναν δυο πύρινα Φίδια μ’ αντικρυστά κεφάλια. Τα φιδοκορμιά τους μπλέχτηκαν γύρω απ’ το Μανιτάρι, για να σβήσουν μέχρι κάτω στη Γη.
Έφυγα απ’ την Κνωσό, όμως το όραμα έμεινε χαραγμένο ζωντανό στη μνήμη μου. Το Μανιτάρι που είδα να αιωρείται πάνω απ’ τα ερείπια της Κνωσού, ανάμεσα στο Κεφάλι του Δία και το δράκο της Ντίας, πρέπει να έκρυβε κάποιο μήνυμα.
Στην «Ατλαντίδα» έγραψα για το ιερό Μανιτάρι, το Δέντρο της Ζωής, παρακλάδι του Κοσμικού Δέντρου της Πρώτης Κοσμικής Οκτάβας. Οι παραδόσεις μάς πληροφορούν ότι ο μίσχος του Μανιταριού αρχίζει από τη Στύγα του Ατλαντικού και το Καπέλο του φτάνει στο άστρο του Σείριου.
Όταν έφτασα στην Αθήνα έβγαλα από τις αποσκευές μου τα βιβλία που αγόρασα στην είσοδο της Κνωσού και, τα τοποθέτησα πάνω στο γραφείο μου. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα βρει το χρόνο ούτε να τα ξεφυλλίσω.
Το πρώτο που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ο «Δίσκος της Φαιστού» του Κεάν Βίκτορ. Από μια ματιά στο αγγλικό κείμενο διαπίστωσα ότι ο συγγραφέας είχε μεσάνυκτα από τα σύμβολα που χρησιμοποιούσαν οι πατέρες μας. Η περιέργειά μου άναψε για τα καλά όταν ξαφνικά ένα από τα 44 ιερογλυφικά του Δίσκου άρχισε να παίρνει παράξενες διαστάσεις, σκόπιμα να ξεχωρίζει, σαν το ζωντανό ψάρι που τινάζεται στο καλάθι του ψαρά. Το περιεργάστηκα, για να δω τι ψάρια θα πιάσω και, διαπίστωσα χωρίς αμφιβολία ότι, είχα μπροστά μου το Μανιτάρι:
Η περιέργειά μου φούντωσε όταν θυμήθηκα το όραμα της Κνωσού και το συνδύασα με το Μανιτάρι του Δίσκου. Σιγά-σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το Ιερό Μανιτάρι και το δίδυμό του σύμβολο η Μέδουσα, με καταδίωκαν. Ίσως να είχα παραλείψει κάτι σημαντικό στα προηγούμενα βιβλία, ίσως να είχα προχωρήσει περισσότερο απ’ όσα ορίζει ο χρόνος. Για ένα πράγμα ήμουν βέβαιος, ότι το Ιερό Μανιτάρι, το Δέντρο της Ζωής, είχε κάποιο μήνυμα αποκλειστικά για μένα.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες και στο ταχυδρομικό κουτί, μαζί με την αλληλογραφία βρήκα ένα φάκελο, που φαινόταν να περιέχει κάποιο βιβλίο ή περιοδικά. Επειδή έπαιρνα ταχτικά βιβλία και περιοδικά από φίλους και εκδοτικούς οίκους, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, ούτε ιδιαίτερη βιασύνη να τ’ ανοίξω. Όταν κάποτε βρέθηκα στο γραφείο και το ξαναπήρα στα χέρια, διαπίστωσα ότι έλειπε ο αποστολέας. Αυτό ήταν αρκετό για να μου κεντρίσει πλέον την περιέργεια, γιατί συνέβαινε για πρώτη φορά. Στο παρελθόν βέβαια μου έτυχε, κάποιος ή κάποια μέχρι εκείνη τη στιγμή άγνωστος, να μου χαρίσει κάποιο βιβλίο. Όμως είχαν προηγηθεί συστάσεις και ήξερα από πού δεχόμουν το δώρο.
Με βιαστικές κινήσεις άνοιξα το φάκελο και μέσα πράγματι υπήρχε ένα βιβλίο. Στο εξώφυλλό του, δεν πίστευαν τα μάτια μου, υπήρχε το ιερό Μανιτάρι μέσα σε μια πυραμίδα. Πάνω στο βιβλίο ήταν πιασμένο μ’ ένα συνδετήρα ένα σημείωμα με τρεις αινιγματικές λέξεις: «ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ».
Από την εικόνα του εξωφύλλου μπορούσα να μαντέψω ένα μεγάλο μέρος του περιεχομένου του βιβλίου. Όμως για ποιο πράγμα είχε έρθει η ώρα; Σίγουρα κάποια μυστική γνώση που έπρεπε ν’ αποκαλυφθεί, αλλά ποια; Ίσως το Ιερό Μανιτάρι και ο Δίσκος της Φαιστού να είχαν κάποιο μήνυμα για την εποχή μας.
Η εποχή μας είναι μεταβατική κι αυτό το αισθάνεται και ο τελευταίος άνθρωπος του πλανήτη μας. Όπου να γυρίσουμε να κοιτάξουμε ο κόσμος δονείται και προετοιμάζεται για κάτι καινούργιο.
Άνθρωποι με μεγάλη γνώση μας πληροφορούν ότι: «Καθώς πλησιάζει η εποχή του Αγίου Πνεύματος, τα πάντα πρέπει να βγουν σταδιακά στο Φως, από τα μυστικά των εργαστηρίων μέχρι τ’ άγνωστα βάθη των ανθρώπων» (Μπόρις Μουράβιεφ, «Γνώση ΙΙ – Μεσοτερικός»).
Οι γραφές αναφέρουν την Ελπίδα με τη μορφή του Μυστηρίου της Επαγγελίας, που είχε αποκαλυφθεί στους μυημένους. Ο Χριστός είπε: «ημίν δέδοται γνώναι το Μυστήριον της βασιλείας του Θεού εκείνοις δε τοις έξω εν παραβολαίς τα πάντα γίνεται» (Μτ. δ΄, 11 Σλαβ.).
Είναι κοινή πλέον η εντύπωση ότι, οι ανώτεροι Κυβερνητικοί, επιστημονικοί και θρησκευτικοί μηχανισμοί, κατέχουν γνώσεις γύρω από τα θέματα των ουράνιων, που τις κρατούν απόρρητες από τις μάζες του κόσμου. Οι ερευνητές ανακαλύπτουν παντού τους μυστηριώδεις αυτούς ουράνιους, που εμφανίζονται με υπερφυσικές ικανότητες, και εποπτεύουν τη Γη.
Ο Τζων Ταίηλορ εκφράζοντας την άποψη εκατοντάδων ερευνητών θέτει το ερώτημα: «Αν μας παρακολουθούν και μας επισκέπτονται, τόσο συχνά, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί δεν έχουν επισκεφτεί τα κέντρα του πολιτισμού μας και δεν έχουν ανοίξει κάποιο διάλογο;» (Τζων Ταίηλορ, «Οι Μυστηριώδεις διαστημικές ρουφήχτρες», Εκδ. «Ορφανίδη», Αθήνα 1980).
Η απάντηση φαίνεται να βρίσκεται στο χρόνο προπαρασκευής του ανθρώπου, για να μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει το παράξενο και το θαυμαστό. Οι προετοιμασίες για τη χρυσή εποχή έχουν αρχίσει από καιρό, γι’ αυτό δεν ένιωσα καμιά έκπληξη, για την περίεργη πρόταση του Φακέλου: «ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ».
Όταν όμως άνοιξα το βιβλίο, στη σκόπιμα τσακισμένη σελίδα 183, έμεινα σαν απολιθωμένος. Παρόλη την εξοικείωσή μου με το υπερφυσικό, ένα ρίγος με διαπέρασε ολόκληρο, όταν διάβασα: «Ίσως η δημοσίευση αυτού του έργου θα φέρει στο φως κάποιο μελετητή που γράφει μελέτη (διατριβή) για την ύπαρξη μιας ιεροτελεστίας ιερού μανιταριού…» (A. Puharich, «Το Ιερό Μανιτάρι», Εκδ. «Ηλιάδης», Αθήνα 1984).
Έτσι περιγράφει λοιπόν τη μύησή του στο μυστικό του Ιερού Μανιταριού (που είναι βασικό εικονίδιο από τον δίσκο της Φαιστού) ο ίδιος ο Θεόδωρος Αξιώτης στο ως άνω έργο του. Τι άραγε να προσθέσουμε εμείς στα παραπάνω εκπληκτικά; Μόνο την παρατήρηση ότι όντως ο μελετητής που ήρθε στο φως, που αναφέρεται στο βιβλίο του Πούχαριτς είναι ο ίδιος ο Θεόδωρος Αξιώτης, που με τον παραπάνω μεταφυσικό τρόπο έλαβε το μήνυμα για να ασχοληθεί με το θέμα! Καρπός δε, της μελέτης του είναι το δίτομο έργο «Η αποκρυπτογράφηση του δίσκου της Φαιστού»…