ΓΙΝΑΜΕ ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΦΟΒΕΡΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ…
15.8.2015
Tου Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Καθώς πλησίαζαν οι μέρες του εορτασμού της Παναγίας Θεοτόκου, ακούσαμε για μία θαυματουργή εικόνα Της στον καθεδρικό ναό της πόλης του Πάζαρτζικ (στην κεντρική Βουλγαρία). Ο ως άνω ναός είναι προς τιμήν της Θεομήτορος και ονομάζεται «ναός της Παναγίας Θεοτόκου». Μέσα σ’ αυτόν τον ναό είναι η εικόνα που προαναφέραμε. Αποφασίσαμε λοιπόν να ταξιδέψουμε έως το Πάζαρτζικ της Βουλγαρίας και να δούμε από κοντά ένα ακόμη σύγχρονο θαύμα της Ορθοδοξίας μας!...
Ο εν λόγω ναός είναι ο παλαιότερος που υπάρχει στην πόλη που επισκεφτήκαμε. Ήδη από το 1964 ανακηρύχθηκε σε μνημείο ιστορικής και πολιτισμικής αξίας και προστατεύεται σχετικά. Χτίσθηκε την περίοδο 1836-1837 από πέτρα και τούβλα, στα ερείπια παλαιότερου ναού, πολύ κοντά στον ποταμό Έβρο (όπου υπάρχει και γέφυρα, από όπου μπορεί κάποιος να περάσει στην εκκλησία από την άλλη όχθη του ποταμού). Εκείνο που αμέσως προξενεί εντύπωση στον επισκέπτη είναι το φημισμένο εικονοστάσι του ναού, εξ ολοκλήρου φτιαγμένο από ξύλο καρυδιάς. Ακριβώς μία από τις εικόνες αυτές, εκείνη της Παναγίας, θεωρείται εδώ και δεκαετίες ως θαυματουργή.
Γύρω από το χτίσιμο του ναού, πριν τα μέσα του 19ου αιώνα, υπάρχει ένας ενδιαφέρον θρύλος. Τότε -ως γνωστόν- η περιοχή ήταν ακόμη μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Επειδή λοιπόν οι Οθωμανοί δεν επέτρεπαν να χτιστεί μεγάλη εκκλησία στην περιοχή, ιδού πώς τους ξεγέλασε ο τεχνίτης της παράδοσης. Υποσχέθηκε στους φορείς της οθωμανικής εξουσίας ότι ο ναός που θα χτίσει δεν θα είναι μεγαλύτερος από το μέγεθος του δέρματος ενός βουβαλιού! Τι ακριβώς σκαρφίστηκε; Έκοψε σε λεπτές λωρίδες το δέρμα κάποιου βουβαλιού και μ’ αυτές περιέφραξε τον τόπο εκείνο, ορίζοντας έτσι και το μέγεθος της νέας εκκλησίας! Ο Τούρκος ηγεμόνας της περιοχής κατάλαβε μεν το τέχνασμα, αλλά δεν μπορούσε να αθετήσει την υπόσχεσή του. Κι έτσι η εκκλησία αυτή χτίσθηκε με το μέγεθος που έχει και σήμερα…
Η εκκλησία της Παναγίας της Θεοτόκου εορτάζει, φυσικά, κάθε έτος στις 15 Αυγούστου. Τότε πλήθος κόσμου συρρέει εκεί και προσκυνά την Χάρη Της, προσδοκώντας σε βοήθεια ή σε κάποιο θαύμα κτλ. Και πράγματι, θαύματα έχουν γίνει πάρα πολλά, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των κατοίκων του Πάζαρτζικ, αλλά και πολλών επισκεπτών και προσκυνητών!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εκατοντάδες καταφθάνουν στην πόλη, για να δουν τον ναό της Μεγαλόχαρης και να προσκυνήσουν την εικόνα Της. Ο κόσμος στην περιοχή, και όχι μόνο, είναι απολύτως βέβαιος ότι η εικόνα της Παναγίας θεραπεύει από ασθένειες και κάνει πράξη τις επιθυμίες των ανθρώπων! Πολλοί μάλιστα είναι πεπεισμένοι ότι η εικόνα της Θεοτόκου μιλάει με τους ανθρώπους!... Έτσι κι εμείς, στο ταξίδι μας αυτό, συναντήσαμε αρκετό κόσμο, όχι μόνο από τη Βουλγαρία, αλλά και από αλλού. Κόσμο, ο οποίος συνωστίζεται τις άγιες μέρες του Δεκαπενταύγουστου μπροστά στην εικόνα και παρακαλεί να εισακουσθεί από τη Μεγαλόχαρη… Πολλές είναι οι μαρτυρίες προσκυνητών, που λένε ότι από τη μορφή της Παναγίας στην εικόνα ξεπηδά ένας ήχος θαρρείς και από το… υπερπέραν, κάτι σαν απόκοσμος ψίθυρος, γεγονός που αποτελεί ένδειξη ότι η Θεοτόκος ακούει τις επιθυμίες τους. Άλλωστε, μόνο λίγοι δεν είναι όσοι ισχυρίζονται ότι έχουν πράγματι εισακουσθεί και ότι όλη τους η ζωή άλλαξε μετά την επίσκεψή τους στο Πάζαρτζικ!
Βλέπει κανείς ανθρώπους κάθε είδους… Με φυσικά ελαττώματα, με αρρώστιες, αλλά και συγγενείς ανθρώπων που έχουν πάθει κακό… Ακούσαμε ότι η εικόνα της Μεγαλόχαρης βοηθάει περισσότερο εκείνους που έχουν πρόβλημα στο να αποκτήσουν παιδί. Γυναίκες που υπέφεραν επειδή δεν μπορούσαν να μείνουν έγκυες, έχουν πάει κατά καιρούς στον ναό και προσκύνησαν την εικόνα. Πολλές απ’ αυτές άκουσαν μια μυστηριώδη γλυκιά φωνή να τους λέει να παραμείνουν δυνατές και υπομονετικές. Και, όντως, μετά από καιρό κατάφεραν να μείνουν έγκυες και να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους! Είναι δε, απολύτως πεπεισμένες ότι αυτό οφείλεται στις προσευχές και τα δάκρυά τους μπροστά στη θαυματουργή αυτή εικόνα της Παναγίας…
Πήραμε μαρτυρίες ανθρώπων της περιοχής, οι οποίοι στο παρελθόν επισκέφθηκαν τον ναό της Παναγίας Θεοτόκου και έκτοτε άλλαξε όλη τους η ζωή! Ένας από αυτούς μας δήλωσε: «Είμαι απολύτως βέβαιος ότι οι προσευχές που έκανα γονατισμένος μπροστά στην εικόνα της Παναγίας εισακούστηκαν και οι επιθυμίες μου υλοποιήθηκαν! Επισκέφτηκα τον ναό κάποτε, όταν είχα κάποια προσωπικά προβλήματα, και συγκεντρώθηκα επί πολλή ώρα στην εικόνα και τη γλυκύτατη μορφή της Θεοτόκου με τον μικρούλη Χριστό. Έφυγα θαρρείς πολύ ανακουφισμένος. Δεν είναι υπερβολή σήμερα να πω πως από τότε ολόκληρη η ζωή μου άλλαξε και οι συνθήκες ζωής μου άλλαξαν δραστικά προς το πολύ καλύτερο»!...
Αυτά λέει ο απλός λαός… Τι λέει όμως ο κλήρος για την εν λόγω θαυματουργή εικόνα; Οι ιερείς συμφωνούν απολύτως με όλους τους άλλους! Είναι και οι ίδιοι βαθύτατα πεπεισμένοι ότι η εικόνα αυτή της Παναγίας της Μεγαλόχαρης έχει όντως θαυματοποιό δύναμη. Για παράδειγμα, παπάς της πόλης μάς αφηγήθηκε πώς κάποτε είχε αποτραπεί η κλοπή μιας δωρεάς μες στο ασήμι που είχε αφεθεί μπροστά στην εικόνα. Το περιστατικό είχε συμβεί πριν από χρόνια, όταν στη διάρκεια μιας εθνικής βουλγαρικής γιορτής η εκκλησία ήταν γεμάτη από κόσμο. Ανάμεσά τους όμως υπήρχε και ένας 25χρονος, τότε, κλέφτης. Η καντηλανάφτισσα όμως του ναού είδε μέσα από την εικόνα της Παναγίας τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που επρόκειτο να προβεί στην κλοπή των πολύτιμων ασημικών. Τότε η γυναίκα εντόπισε τον νέο άνδρα μέσα στο πλήθος των πιστών και τον παρακολουθούσε συνεχώς, καθ’ όλη τη διάρκεια της θείας λειτουργίας. Όταν λοιπόν πήγε πράγματι να αγγίξει την ασημένια δωρεά… απλώς τον τσάκωσαν επ’ αυτοφώρω!
Και φθάνουμε στο κεντρικό ερώτημα: ποιος έφτιαξε την εικόνα αυτή και ποιος τη δώρισε στην εκκλησία; Ρωτήσαμε απλό λαό και κληρικούς. Ουδείς γνωρίζει με ακρίβεια. Είναι ένα γεγονός που χάνεται πίσω στην αχλή του χρόνου. Το μόνο πράγμα που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά είναι ότι η εικόνα αυτή ήταν πάντα εκεί, καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών! Όλοι την θυμούνται να στέκει πάντοτε στο ίδιο σημείο. Όσο για το ποιος την ζωγράφισε ή για το ποιος την τοποθέτησε εκεί, και φυσικά πότε, κανείς δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Όμως εμείς, στην επιτόπια αυτή έρευνά μας, είδαμε σε μία γωνία να αναγράφεται το όνομα ενός ανδρόγυνου που την δώρισε στον ναό (δεν έχουν σημασία εδώ τα ονοματεπώνυμα). Ρωτήσαμε για το ζευγάρι αυτό. Κανένας απολύτως δεν τους γνωρίζει, κανένας ποτέ δεν τους είδε, καμία μαρτυρία δεν υπάρχει γι’ αυτούς…