6.8.2014
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν. Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης· οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι᾿ αὐτοῦ. οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ᾿ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός. Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον».
Έτσι αρχίζει το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης. Και, πράγματι, «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος»: ο συμπαντικός Λόγος, ο Έλλην Λόγος ο αθάνατος, που προϋπήρξε της δημιουργίας! Ο Έλλην Λόγος, που δημιούργησε τα πάντα “ex nihilo” («εκ του μηδενός»), φτιάχνοντας τάξη μέσα από το χάος. Ο Λόγος που και τότε και πάντοτε δημιουργεί μέσα από ένα «δημιουργικό σοκ», που είναι το μόνο που μπορεί να επανεκκινήσει την ιστορία... Ιδού μερικοί σχετικοί στίχοι Νεοέλληνος δημιουργού:
«Το γένος εξ εμού άρχεται. – Είμαι των Πανελλήνων γενάρχης. – Αυτογέννητος! – Αυθύπαρκτος. – Υπήρξα ημέρας δύο. – Προ της του σύμπαντος δημιουργίας. – Ημέραν μία χρόνου ανθρωπίνου. – Προ της των θεών γενέσεως. – Ορατά τε και αόρατα έργον εμόν εισί. – Των παθών πάντων πατήρ. – Και θεοπάτωρ. – Έμψυχά τε και άψυχα. – Έμβιά τε και άβια. – Έργον εμόν εισί. – Εμού του Έλληνος! – Είμαι Έλλην. – Το προ εμού ανύπαρκτον. – Το εμού μετέπειτα αδιανόητο. – Το σύμπαν αυθορμήτως ενεπνεύσθην – Και εδημιούργησα. – Το σύμπαν έργο μου! – Ο ουρανός και η Γη. – Το χάος και τα ερέβη. – Ελάχιστα μέρη του σύμπαντος – Έργα μου! – Είμαι Έλλην. – Ανθρώπους ονόμασα – Τους θνητούς. Τους προσέφερα θεότητες. – Προς μίμηση. – Και της φαντασίας των παιδιάν. – Ελπίδα και ψυχής τέρψη. – Και πόρευση νοός τους εχάρισα. – Σκέψη προς βάσανον. – Σκέψης ελευθερία προς απόλαυση. – Σαρκίον προς μεταχείριση. – Και πάσαν χρήση. – Κάποτε οι θνητοί θα αναζητήσουν – Την αθανασία. – Σε φαντασιώσεις. – Βασανιστικά παρηγορητικές. – Την προσδοκία της αθανασίας. – Προσέθεσα ως δωρεά – Απέραντη σκευοφόρο ελπίδων. – Κάποτε οι θνητοί θα ονειροπολήσουν. – Κηρύσσοντες ότι εν αρχή ην ο λόγος! – Αλλ’ ουδείς ονειροκρίτης. – Θα τους αποκαλύψει ότι – Προ του λόγου ο Έλλην! – Ότι άνευ του Έλληνος, ο λόγος ανύπαρκτος. – Είμαι Έλλην, - Πανωραίες του Διαγόρα θυγατέρες, - Του σύμπαντος δημιουργός».
Οι παραπάνω στίχοι, από το βιβλίο «Οι σάπιοι» του Κυριάκου Διακογιάννη (Αθήνα, 1995), είναι ενδεικτικοί της θέσεως του Έλληνος Λόγου στο συμπαντικό γίγνεσθαι. Ο Έλλην Λόγος, δηλ. η ελληνική γλώσσα, περιλαμβάνει ολόκληρο το σύμπαν, ολόκληρη τη Δημιουργία. Γι’ αυτό και ο Έλλην είναι Θεός...
Μέσα στη διαχρονική της πορεία πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη η ελληνική γλώσσα, απορροή θείας σκέψεως, γονιμοποίησε τον κόσμο αυτό με το ελληνικό πνεύμα, τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι απέκτησε υπόσταση η ανθρωπότητα, εφ’ όσον ο ελληνισμός είναι που εξανθρώπισε το ον εκείνο, το οποίο θα μπορούσαμε να καλέσουμε όν-θρωπο! Ο όν-θρωπος λοιπόν έγινε άν-θρωπος. Ενσωμάτωσε στο Είναι του τα στοιχεία εκείνα που δεν είναι του κόσμου τούτου, τα οποία έφεραν οι Έλληνες από κάποιον άλλο, εξωπλανητικό, πολιτισμό...
Και ο Θείος Λόγος απέκτησε υπόσταση, μέσω των Ευαγγελίων και της Καινής Διαθήκης, χάρη στη γλώσσα των θεών, δηλ. την ελληνική. Ήταν η λεγόμενη «κοινή ελληνική», η γλώσσα που προήλθε από την αττική διάλεκτο και στην οποία γράφτηκαν αφ’ ενός τα θεόπνευστα βιβλία που απαρτίζουν την Καινή Διαθήκη, ενώ σ’ αυτήν μεταφράστηκαν αφ’ ετέρου και τα εβραϊκά βιβλία που συγκροτούν το σώμα της Παλαιάς Διαθήκης (από τους Ο΄, δηλ. τους Εβδομήκοντα). Γίνεται έτσι φανερό πόσο πολύ επηρέασε η ελληνική γλώσσα, ιδιαιτέρως μάλιστα η «κοινή ελληνική», την εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας: σ’ αυτή τη γλώσσα των θεών είναι καταγεγραμμένη όλη η σοφία του κόσμου, οι βάσεις του πανανθρώπινου πολιτισμού! Και τα αθάνατα έργα των κλασικών της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, και τα θεόπνευστα βιβλία της Αγίας Γραφής... Ελληνισμός και χριστιανισμός, σε ένα ενιαίο σύνολο, διαμόρφωσαν την πορεία ολοκλήρου του πολιτισμού του ανθρώπου, επομένως αυτός ο πολιτισμός δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένας και μοναδικός: ο ελληνικός.
Η «κοινή ελληνική», άλλως «η γλώσσα των Ευαγγελίων», κυριάρχησε, όπως ήταν φυσικό, μέσα σ’ ένα αυτοκρατορικό σύνολο. Αυτό του ελληνιστικού κόσμου και της πρώιμης ρωμαϊκής εποχής. Πάντοτε οι «κοινές ελληνικές» επικρατούσαν σε αυτοκρατορικές δομές: το ίδιο συνέβη έπειτα με τη βυζαντινή «κοινή ελληνική», όπου και καταγράφηκαν σπουδαία κείμενα της ελληνικής αυτοκρατορίας του μεσαίωνα, ακόμα και έπη, όπως π.χ. του Διγενή Ακρίτα. Μόνο ως θλιβερή απομίμηση αυτής της προαιώνιας ελληνικής αυτοκρατορικής νοοτροπίας θα μπορούσε να εκληφθεί η καθιέρωση, εν έτει 1976, από τη Μεταπολίτευση μιας (δήθεν) «νέας κοινής ελληνικής», ως ενιαίας και μοναδικής γλωσσικής φόρμας του νεοελληνικού κρατιδίου...
Η «κοινή ελληνική» προήλθε από την αττική διάλεκτο. Αυτή με τη σειρά της επικράτησε, μετά τους περίφημους «σκοτεινούς αιώνες» και προ της εμφανίσεως του ημιθέου Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, επί των υπολοίπων ελληνικών διαλέκτων της εποχής, όντας (στην ουσία) μία «μείξη» των εν λόγω γλωσσικών ιδιωμάτων της ελληνικής. Η επικράτησή της οφείλεται σε ιστορικούς καθαρά λόγους. Η αίγλη των Αθηνών του «χρυσού αιώνος» και όχι μόνο υπήρξε το κομβικό σημείο αυτής της επικρατήσεως. Λόγω λοιπόν αυτού του γοήτρου της, η αττική διάλεκτος υϊοθετήθηκε από το βασίλειο των Μακεδόνων, έγινε η επίσημη γλώσσα της αυλής των Μακεδόνων βασιλέων! Για μια ακόμη φορά ο ελληνισμός επεκτάθηκε, μέσω του πνεύματος, και εξελλήνισε τους βαρβάρους. Φίλιππος Β΄ και Αλέξανδρος ο Μέγας εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Ελλάδα και έγιναν οι καλύτεροι Έλληνες! Η μακεδονική νίκη στον ελλαδικό χώρο έγινε το προοίμιο της μετέπειτα αυτοκρατορικής διαδρομής του Μεγαλέξανδρου στην Ενδιάμεση Περιοχή της Ευρασίας και του πλανήτη...
Σταδιακώς, λόγω της ηγεμονικής πια θέσεως της αττικής διαλέκτου, οι άλλες ελληνικές διάλεκτοι άρχισαν να υποχωρούν και να εξαφανίζονται. Η αττική διάλεκτος έγινε η κοινή διάλεκτος ολόκληρου του ελληνόφωνου κόσμου, αλλά όχι μόνον αυτού: την μάθαιναν υποχρεωτικώς και οι αλλόγλωσσοι, επειδή κατάφερε να γίνει η κυρίαρχη γλώσσα της εποχής! Ήταν λοιπόν η αττική διάλεκτος, καθώς και η «κοινή ελληνική» που θεμελιώθηκε εξ ολοκλήρου επάνω της, η παγκόσμια γλώσσα του καιρού εκείνου...
Η «κοινή ελληνική» κατέστη πλανητική γλώσσα χάρη σε έναν πλανητάρχη: τον Μεγαλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος, κατακτώντας πρώτα όλους τους Έλληνες, εδημιούργησε μία ελληνική οικουμενική αυτοκρατορία, στην οποία συνυπήρχαν (όπως σε κάθε αυτοκρατορική δομή) τα πλέον διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία: διάφορες θρησκείες, φυλές, παραδόσεις κτλ. Μία αόρατη «κλωστή» ένωνε την ευρασιατική αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, η κοινή γλώσσα! Η γλώσσα, που είναι το όργανο εκείνο της ανεκτικότητας έναντι του αλλότριου και η ουσιαστική του «απορρόφηση» στο πλαίσιο της εξελικτικής διαδικασίας (η διαλεκτική σύνθεση των αντιθέτων: θέση + αντίθεση = σύνθεση). Ο μεγάλος μαθητής του Αριστοτέλους επέβαλλε τον «Μεγάλο Γάμο» των Ελλήνων με τις Περσίδες, έγινε ο ίδιος Πέρσης βασιλεύς και διάδοχος του Δαρείου, δημιουργώντας έτσι τον υπερβατικό ελληνοπερσικό πολιτισμό...
Ο Μεγαλέξανδρος υπήρξε ο πρόδρομος του Ιησού Χριστού. Και ο Χριστός ελληνικά ομίλησε, ως Εβραίος που ήταν, λόγω της προαιώνιας παρουσίας του ελληνισμού στη γη της Παλαιστίνης και, ευρύτερα, της Μέσης Ανατολής. Ο δε πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ήταν παράλληλα και ο πρώτος άνθρωπος αυτού του κόσμου που άρθρωσε τον ελληνικό Λόγο στον κήπο της Εδέμ (το Τσατάλ Χιουγιούκ της σημερινής Τουρκίας). Προ της Πτώσεως και μετά την Πτώση η ελληνική ήταν και παρέμεινε η ζωντανή γλώσσα της Γαίας και των άστρων!
Αυτή η γλώσσα, η «κοινή ελληνική», η γλώσσα την οποία ο ίδιος ο Θεός διάλεξε για να γραφτεί ο Λόγος Του, καθίσταται επιτακτική ανάγκη να επανέλθει ως η επίσημη γλώσσα του μελλοντικού ελληνικού επαναστατικού κράτους! Και δεν είναι διόλου τυχαίο που σ’ αυτήν ακριβώς τη γλώσσα έγραφε ο συντάκτης των προκηρύξεων της επαναστατικής οργανώσεως «17η Νοέμβρη» τα κείμενά του!... Πράγματι, «Δημιουργία είναι Τρομοκρατία», όπως σωστά έγραψε κάποτε ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης! Αναμένουμε από Εκείνον που Πρέπει να επιβάλλει την πλανητικών διαστάσεων «κοινή ελληνική», τη γλώσσα του σύμπαντος, όχι απλώς σε επίσημη γλώσσα των Ελλήνων και της Ευρώπης: αναμένουμε την πλανητική της επικράτηση, μέσω της ελληνικής παγκοσμιοποιήσεως που θα εκπέμπει τις αχτίδες του ηλιακού φωτός του πολιτισμού σε όλη την ανθρωπότητα!... Διότι, σε τελική ανάλυση, ο πανελληνισμός δεν είναι παρά το μέλλον του πλανήτη. Και πάλι είχε πει κάποτε κάποιος σοφός: «Ο πλανήτης Γη θα είναι ελληνικός ή δεν θα υπάρχει»!!!