8.11.2014
Του Alexander Dugin
Η φυσική δυσαρέσκεια των απλών ανθρώπων από τη διαφθορά της εξουσίας πάντοτε στη μεγάλη πολιτική γίνεται αντικείμενο χειραγώγησης και εκμετάλλευσης. Η διαμαρτυρία κατά του Κακού είναι κάτι το φυσιολογικό, όταν όμως αυτή αποκτά πολιτικό χαρακτήρα, τότε αναμειγνύεται με άλλες δυνάμεις.
Στην Ουκρανία πάντοτε υπήρχαν δύο διαφορετικές κοινότητες: στα ανατολικά ζούσαν άνθρωποι, οι οποίοι ανέκαθεν θεωρούσαν τον εαυτό τους Ρώσους, ενώ στα δυτικά άνθρωποι, οι οποίοι πίστευαν πάντοτε ότι αποτελούν ένα εντελώς διαφορετικό έθνος. Όλοι αυτοί αναγκάστηκαν να συμβιώσουν σε ένα κράτος, λόγω κάποιων ιστορικών ιδιαιτεροτήτων, όμως έφτασε κάποτε η στιγμή που αυτό το κράτος ήταν πλέον αδύνατον να παραμείνει ενιαίο.
Η Ουκρανία ήταν πάντοτε χωρισμένη σε δύο διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτισμούς. Και εμείς, ως Ρώσοι, επιθυμούσαμε το κράτος αυτό να είναι φιλικό απέναντί μας, το ελάχιστο ουδέτερο ως προς εμάς, ειρηνικό και ενιαίο, αλλά έφτασε κάποτε η ώρα που όλα αυτά δεν μπορούσαν να συμβούν.
Όταν το 2004, με τη χρήση ημιπαράνομων μεθόδων, νίκησε η «Πορτοκαλί επανάσταση», στην Ουκρανία εγκαθιδρύθηκε μία «πορτοκαλί» δυτικόφιλη δημοκρατία, η οποία τελικά δεν κατάφερε απολύτως τίποτα. Γι’ αυτό και τώρα, δέκα χρόνια μετά, δεν είναι τυχαία η συμμετοχή στην αντιρωσική εξέγερση του Κιέβου τον περασμένο Φεβρουάριο των ακροδεξιών εξτρεμιστών στο πλευρό των φιλοδυτικών-αντιρώσων. Κι αυτό, διότι μόνον αυτοί μπορούν να λύσουν μια σειρά προβλημάτων, όχι όμως με δημοκρατικά μέσα, αλλά με κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή με δικτατορία...
Αυτές ακριβώς οι καταπιεστικές μέθοδοι είναι αναγκαίες για τους δυτικόφιλους Ουκρανούς και τα αφεντικά τους στη Δύση, διότι έτσι μόνο θα μπορούσαν ποτέ να καθυποτάξουν το φιλορωσικό ανατολικό τμήμα της χώρας. Σχέδιό τους υπήρξε η γενοκτονία των Ρώσων, κάτι που δεν το έκρυψαν καν! Η Δύση υποστήριξε την αντιρωσική αντιπολίτευση βασισμένη στην ιδέα ότι οι Ουκρανοί αντιρώσοι δεν χρειάζονται περισσότερη δημοκρατία, αλλά για τεχνικούς λόγους τους είναι απαραίτητος ο ναζισμός.
Όταν έφυγε ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, τίποτα δεν αποδείχτηκε ότι από πίσω του κρυβόταν η Ανατολή. Αντίθετα, ξεκίνησε στη χώρα η δυσκολότερη φάση: μία ναζιστική δικτατορία, πλήρως στηριγμένη από τη Δύση, κατά το πρότυπο της δυτικής στήριξης στους ουαχαμπιστές της Σαουδικής Αραβίας. Ακολούθησε η απάντηση της Ανατολής. Έτσι περάσαμε πια από το σημείο, μετά το οποίο δεν υπάρχει πια επιστροφή. Η Ουκρανία είναι μοιραίο να διασπαστεί.