2.3.2010
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Μία πολύ εύθραυστη στρατιωτική ισορροπία δεκαετιών, η οποία επηρεάζει έμμεσα και την Ελλάδα, φαίνεται σταδιακά να ανατρέπεται στη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για το τέλος της υπεροπλίας που αναμφίβολα είχε ως πρόσφατα το κράτος του Ισραήλ, και μάλιστα αυτό συμβαίνει ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα: αφενός στο εσωτερικό του (όσον αφορά δηλ. την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων) και αφετέρου ως προς τα γειτονικά του αραβικά κράτη (εκ των οποίων τα περισσότερα διάκεινται εχθρικά προς τον εβραϊσμό). Η υπεροπλία αυτή, που δείχνει σήμερα σιγά-σιγά να ανατρέπεται, είχε δημιουργηθεί μετά τον πόλεμο των έξι ημερών (1967), όταν το Ισραήλ κατατρόπωσε τους Άραβες, και παγιώθηκε με τον πόλεμο του Γιομ-Κιπούρ (1973), με μια νέα ντροπιαστική συντριβή των Αράβων...
Σήμερα το Ισραήλ φοβάται ότι η ασφάλειά του τίθεται για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1960 ενώπιον ενός τόσο σοβαρού κινδύνου. Και πάνω σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός βασίζεται η αλλαγή της γενικότερης στάσης του στην περιοχή και η αναθεώρηση της τακτικής και της στρατηγικής του. Βέβαια το γεγονός αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι το Ισραήλ έχει πια «αλλάξει μυαλά» και δεν αποτελεί έναν – εν δυνάμει έστω – υποϊμπεριαλιστικό σταθμό της υπερδύναμης εκείνης που θα επιβληθεί στον 21ο αιώνα (που απ’ ότι φαίνεται θα είναι ο ευρασιατικός άξονας, που θα συντρίψει τη Δύση). Έτσι, η επιδείνωση των σχέσεων του με την Τουρκία και η προσέγγιση Ελλάδας και Κύπρου δεν είναι αποτέλεσμα απότομης στροφής του διεθνούς εβραϊσμού υπέρ των ελληνικών θέσεων. Όλα αυτά πρέπει να τα δούμε ως επακόλουθο της άμεσης στρατιωτικής ενίσχυσης, που είχαν πρόσφατα οι φανατικοί του αντίπαλοι και βασικά οι αντισιωνιστικές-ισλαμιστικές οργανώσεις Χεζμπολάχ και Χαμάς.
Η ενίσχυση των μουσουλμάνων φονταμενταλιστών γίνεται απευθείας απ’ τη Ρωσία, παρά τις διαφορές που τους χωρίζουν, ακριβώς λόγω του ότι έτσι εξυπηρετείται ένα ευρύτερο σχέδιο της Μόσχας, που πηγαίνει πολύ μπροστά σε βάθος χρόνου. Το ρωσικό σχέδιο δεν ενδιαφέρεται να ενισχύσει τους ισλαμιστές σε βαθμό που να καταστούν «ανεξέλεγκτα» δυνατοί (και να στραφούν πιθανόν αργότερα κατά της Ρωσίας), αλλά απλά να έχει το εξτρεμιστικό ισλάμ σαν «σκιάχτρο» πάνω απ’ το Ισραήλ. Διότι εκείνο που βασικά ενδιαφέρει τη Ρωσία είναι η μετατροπή του Ισραήλ σε ρωσική επαρχία! Το Ισραήλ θεωρείται από τους γεωπολιτικούς αναλυτές του Κόκκινου Ιερατείου – που μέσα του ενσωματώνεται η ελίτ της KGB, του στρατού και των σύγχρονων ευρασιανιστών – ως η πλέον πολύτιμη γεωπολιτικά περιοχή της Ευρασίας (θέση που πάντοτε ήταν νευραλγικότατη από τη μακρινή ήδη προϊστορία). Άρα, η ενίσχυση του ακραίου και βίαιου ισλάμ από τη Ρωσία δεν έχει στόχο την καταστροφή του Ισραήλ, αλλά την υπαγωγή του στον ευρασιατικό άξονα!...
Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, η Χεζμπολάχ ενισχύθηκε με υπερσύγχρονα όπλα, ιρανικής προέλευσης, τα οποία απέκτησε μέσω αερογέφυρας που στήθηκε απ’ την Τεχεράνη προς τη Δαμασκό. Αλλά το ίδιο χρονικό διάστημα απέκτησε και συριακούς πυραύλους εδάφους-εδάφους τύπου Fateh-110, οι οποίοι θεωρούνται ικανοί να πλήξουν από μακριά ισραηλινούς στόχους: η ακτίνα δράσης τους φτάνει τα 250 χιλιόμετρα... Πρόκειται για μια ξαφνική αναβάθμιση του οπλοστασίου της Χεζμπολάχ, που – συν τοις άλλοις – δείχνει και την άμεση στήριξή της από το Ιράν και τη Συρία.
Εδώ να υπογραμμίσουμε ότι καθόλου τυχαία δεν είναι η όντως εντυπωσιακή προσέγγιση του τελευταίου χρονικού διαστήματος ανάμεσα στην Τουρκία και τη Συρία, αλλά και το Ιράν. Πράγματι, η Άγκυρα λησμόνησε τις παλιές έχθρες με Σύριους και Πέρσες και δεν δίστασε να έρθει σε συνεννόηση μαζί τους, προκειμένου όλοι αυτοί μαζί να αποτελέσουν έναν χώρο ζωτικής σημασίας για τη γενικότερη ισλαμική εξάπλωση προς δυσμάς. Πίσω όμως απ’ τον νεότευκτο άξονα Τουρκίας-Συρίας-Ιράν βρίσκεται η Ρωσία, τον σχεδιασμό της οποίας ευνοεί τα μέγιστα ο Ταγίπ Έρντογαν κι οι στενοί του συνεργάτες Γκιουλ και Νταβούτογλου. Ήδη λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι η Μόσχα τελικά κατάφερε να μετατρέψει «αθόρυβα» την Τουρκία σε τεράστια ρωσική «βάση»...
Το ίδιο διάστημα οι ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών επεξεργάζονται πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες ενίσχυσε με μυστικό τρόπο το οπλοστάσιό της και η άλλη θανάσιμη αντίπαλος των Εβραίων, η Χαμάς. Έχοντας υπόψιν τη βέβαιη αναβάθμιση της στρατιωτικής ισχύος της Χεζμπολάχ, μια υποτιθέμενη ενίσχυση και της Χαμάς δημιουργεί επιπρόσθετο πονοκέφαλο στο Ισραήλ. Γι’ αυτόν τον λόγο οι υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας αυτής βρίσκονται σε συνεχή επιφυλακή, τουλάχιστον από τα μέσα Φεβρουαρίου του 2010, αναμένοντας δυναμικό τρομοκρατικό χτύπημα από τις παραπάνω οργανώσεις.
Αυτή είναι και η κυριότερη αιτία της δημιουργίας προληπτικού αντιτρομοκρατικού χτυπήματος του Ισραήλ, που σχεδιάζει ο στρατός του. Στόχος αυτή τη φορά θα είναι όχι ο Λίβανος, αλλά η Συρία, αφού η Μοσάντ εισηγήθηκε την «τιμωρία» των Σύριων σε περίπτωση που η Χεζμπολάχ εκτοξεύσει κάποιον από τους παραπάνω πυραύλους εναντίον ισραηλινού στόχου. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι η αποθήκευση του καινούριου υλικού της Χεζμπολάχ έγινε σε λιβανέζικο έδαφος, πιο συγκεκριμένα σε σιλό που διαθέτει σε βουνά του νοτίου Λιβάνου. Δεν αποκλείεται λοιπόν σύντομα επίθεση του Ισραήλ με βομβαρδισμούς στρατηγικών στόχων μέσα στην επικράτεια της Συρίας.
Τέλος, υπάρχει η πληροφορία ότι στο Ιράν εκπαιδεύονται σιίτες μαχητές, οι οποίοι την κατάλληλη στιγμή θα χτυπήσουν το Ισραήλ στην περιοχή της Γαλιλαίας (πιθανόν τις πόλεις Ναχαρίγια και Σλόμι). Σε τέτοια περίπτωση το Ισραήλ εξετάζει ακόμα και να χτυπήσει με «χειρουργικό» τρόπο στόχους μέσα στην ιρανική επικράτεια, χωρίς όμως να θίξει άμεσα τα συμφέροντα του Ιράν.
Άρα, μετά την ανάγνωση των παραπάνω βγαίνει ένα σαφές συμπέρασμα σε όσους έχουν εντρυφήσει στα μυστήρια της μεσανατολικής και ευρασιατικής γεωπολιτικής: ότι για την επιβίωση του Ισραήλ ο άξονάς του με Ελλάδα και Κύπρο κατέστη πλέον κάτι σαν απαραίτητο γεωπολιτικό «οξυγόνο». Κι αυτό, διότι πολύ απλά νιώθει πλέον την πίεση της Ανατολής πολύ πιο έντονη από κάθε άλλη φορά! Η ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών, MOSSAD, εργάζεται δυναμικά προς αυτή την κατεύθυνση, αφού η αναλυτική της ομάδα έχει βγάλει το συμπέρασμα ότι απώτατος στόχος του Έρντογαν είναι η σύμπραξή του με τη Μόσχα για ένα νέο, «ρωσικό», Ισραήλ... Μόνη λύση λοιπόν που απομένει για το Ισραήλ είναι η γρήγορη δημιουργία αντιτουρκικού «τετραγώνου» στην περιοχή: Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και Κούρδοι.
Όλα αυτά τα έχει κατά νου η ελληνική ΕΥΠ, αφού πρώτιστος στόχος του ελληνισμού είναι η εκμετάλλευση της εν λόγω κατάστασης προς το συμφέρον της πατρίδας μας. Άρα, η ενημέρωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου για το θέμα των σχέσεων με το Ισραήλ περιελάμβανε και μια απαίτηση της Ελλάδας απέναντι στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου: ισχυρή υποστήριξη της Ιερουσαλήμ στα ζητήματα της Κύπρου και του Αιγαίου... Κι όλα αυτά, ακριβώς για να μην την... πάθει η Ελλάδα, όπως είχε συμβεί δυστυχώς τη δεκαετία του 1990 με τη Σερβία: τότε η χώρα μας στήριξε πολυποίκιλα τους απομονωμένους Σέρβους, με θυσίες και αγώνα υπέρ τους, αλλά κατόπιν προδόθηκε από τη συμπεριφορά του Βελιγραδίου, που αναγνώρισε αμέσως τα Σκόπια ως «Μακεδονία» και υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με την Τουρκία σε βάρος των ελληνικών δικαίων...