ΠΟΙΑ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ
17.9.2017
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ουκ ολίγοι φίλοι αναγνώστες μας έχουν εκφράσει κάποιες (εύλογες) απορίες, τόσο γύρω από ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος που σχετίζονται με τους Έλληνες βασιλείς, όσο και αναφορικά με κάποια επιμέρους κρίσιμα θέματα για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής βασιλείας. Ένα ερώτημα που μας απευθύνουν πάρα πολλοί φίλοι, και το οποίο πρέπει να τύχει ανάλογης απαντήσεως, είναι το εξής: είναι οι Έλληνες βασιλείς μασόνοι; Ποια είναι δηλ. η θέση της ελληνικής βασιλείας πάνω στο θέμα του τεκτονισμού; Επειδή πρόκειται όντως για ένα μείζον, έστω και συμβολικής σημασίας, ζητούμενο, θα προσπαθήσουμε με το παρόν μας κείμενο να δώσουμε μία ιστορική απάντηση, με βάση τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, αλλά και την επίσημη ιστορία και εξέλιξη του διεθνούς τεκτονισμού. Ας δούμε λοιπόν κάποια πολύ σημαντικά ιστορικά στοιχεία, κάνοντας μία παράλληλη (συγκριτική) ιστορία των θεσμών του τεκτονισμού και της βασιλείας.
Αυτό που είναι γνωστό σήμερα ως «ελευθεροτεκτονισμός» (μασονία) προήλθε ιστορικά στον ευρωπαϊκό χώρο στο μεταίχμιο δύο εποχών: του μεσαίωνα και των νεώτερων χρόνων. Ήταν η περίφημη περίοδος της «αναγέννησης», η οποία ενσωμάτωνε στοιχεία της «παλαιάς» (μεσαίωνας) και της «νέας» (νεώτεροι χρόνοι) εποχής. Με τη σταδιακή παρακμή και ακύρωση της οικονομίας του φεουδαλισμού στην Ευρώπη, αναδύεται η αστική τάξη ως έκφραση κυρίως των τεκτόνων (κτιστών) και των εμπόρων (ελεύθερων επαγγελματιών, όπως θα λέγαμε σήμερα), οι οποίοι καταργούν τους φεουδάρχες και απελευθερώνουν μία σημαντική «ενέργεια», καταπιεσμένη επί αιώνες. Αυτή η νέα κοινωνική τάξη, που σε τελική ανάλυση έφερε τη Γαλλική επανάσταση και τη «μεταρρύθμιση» σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο, οργανώθηκε σε «ειδικά» σωματεία κλειστού τύπου («στοές»), που κλήθηκαν «τεκτονικά» από την κυρίαρχη τότε συντεχνία των διαρκώς ανερχομένων οικονομικά και κοινωνικά «τεκτόνων» (οικοδόμων).
Στην κρίσιμη ιστορικά καμπή, και ακριβώς για να μπορέσει η τάξη αυτή να επικρατήσει και να χτίσει ένα νέο «status quo» στην Ευρώπη, αναγκάστηκε να συνάψει συμμαχία με κάποιους ευγενείς της εποχής και τους οίκους τους· αυτό δηλ. που σήμερα καλούμε ως «βασιλικοί οίκοι της γηραιάς ηπείρου». Οι ευγενείς αυτοί, από τους οποίους προήλθαν αργότερα οι γνωστές μας και σήμερα βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης, προσχώρησαν στο σύστημα της ευρισκόμενης σε άνοδο αστικής τάξης της εποχής, άρα και στις «τεκτονικές στοές» του καιρού εκείνου. Μέσα από τη σύμπραξη αυτή, ευγενών και αστών, προέκυψε η έννοια της σύγχρονης πόλης: οι πύργοι (burgus) των ευγενών-μελλοντικών βασιλικών οίκων δέχθηκαν στους κόλπους τους τη νέα ευρωπαϊκή κυρίαρχη τάξη, την αστική, την ενσωμάτωσαν, κι έτσι ακριβώς προέκυψε η σύγχρονη κοινωνική δομή του δυτικού κόσμου. Άλλωστε, ακόμη και ετυμολογικά η λέξη «μπουρζουαζία» (η αστική τάξη) παραπέμπει στους μεσαιωνικούς-αναγεννησιακούς πύργους των ευγενών.
Με τον καιρό ο ελευθεροτεκτονισμός, ως ο «ανθός» της σύμπραξης ευγενών και αστών, μετεξελίχθηκε και κατάντησε να είναι ένας τυπικός θεσμός, χωρίς ουσιαστική εξουσία και επιρροή. Εξάλλου η Νέα Τάξη είχε γίνει πλέον κυρίαρχη στην Ευρώπη (και, από ένα σημείο και ύστερα, και στη Βόρεια Αμερική), συνεπώς οι τεκτονικές στοές έπαυσαν πλέον να παίζουν ενεργό ρόλο στα πολιτικά κτλ. δρώμενα και μεταπήδησαν στο πεδίο της τυπολατρίας. Έτσι, στις 24 Ιουνίου του 1717, ημέρα του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή, ιδρύθηκε στο Λονδίνο η «μητέρα στοά» όλων των στοών του πλανήτη, η Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, με συνιδρυτές τον αγγλικό βασιλικό οίκο και τον εκφραστή του εμπορικού κόσμου της «γηραιάς Αλβιώνος», την οικογένεια των λόρδων ντε Ρότσιλντ. Από εκεί προέρχεται και η στενή σχέση και επαφή του «βασιλικού πλανητικού κέντρου» με τον διεθνή οικονομικό οίκο των Ρότσιλντ, που διαρκεί ως και τις ημέρες μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι και στην Ελλάδα ο τεκτονισμός εισήλθε από το σημείο εκείνο, όπου η αγγλική επιρροή ήταν σημαντική: από τα Επτάνησα του 19ου αιώνα. Ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Α΄, από την ελληνική βασιλική δυναστεία του (δανέζικου και βορειογερμανικού) οίκου των Σλέσβιχ-Χολστάιν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ, θυγατρικού κλάδου της αγγλικής βασιλικής δυναστείας, έφθασε στην Ελλάδα για να κυβερνήσει το 1863. Ο δε τεκτονισμός, ως οργανωμένη «κάστα» ή «φατρία», ήρθε μέσω των Επτανήσων (σε Ζάκυνθο και Κέρκυρα) τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1867. Έκτοτε ο τεκτονισμός εξαπλώθηκε και σε άλλες ελληνικές περιοχές της ελεύθερης (τότε) πατρίδας, όπως η Αθήνα, ο Πειραιάς, η Πάτρα, η Σύρος, η Χαλκίδα κτλ.
Ποια όμως υπήρξε η σχέση της ελληνικής βασιλικής οικογένειας με τον τεκτονισμό εκείνη την εποχή; Ουσιαστικά, καμία! Γιατί; Διότι αφενός ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Α΄ δεν μυήθηκε στις τεκτονικές στοές και αφετέρου δεν παραχώρησε καμία απολύτως αναγνώριση στις στοές των Επτανήσων και των υπόλοιπων περιοχών της Ελλάδος (που λειτουργούσαν έτσι ανεπίσημα). Ο Βασιλεύς εκείνος δεν πίστευε ότι ο τεκτονισμός στην Ελλάδα ήταν τόσο ισχυρός, για να παίξει κάποιο σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις, ενώ ήδη τον 19ο αιώνα η ευρωπαϊκή, εν γένει, μασονία είχε απολέσει την παλαιότερη «λάμψη» της και μετατράπηκε σταδιακά -όπως είπαμε και παραπάνω- σε μία τυπολατρική διαδικασία άνευ ουσιαστικού περιεχομένου σε επίπεδο πολιτικής επιρροής.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο εν Ελλάδι τεκτονισμός, δηλ. η κεντρική στοά της «Μεγάλης Ανατολής», αναγνωρίστηκε (και μάλιστα απλώς ως «ίδρυμα») μόλις το 1928, όταν στην Ελλάδα υπήρχε ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΗ -και όχι βασιλευόμενη- Δημοκρατία! Το 1936 η «Μεγάλη Ανατολή» μετονομάστηκε σε «Μεγάλη Στοά της Ελλάδας» (έτσι αναγνωρίζεται και σήμερα) και από εκεί και έπειτα έχουμε ένα μεγάλο παρασκήνιο, που επιδρά ακόμη και σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας. Σημειώνουμε ότι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ έως τότε Έλλην Βασιλεύς που υπήρξε τέκτων, ήταν ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Β΄ (1890-1947), κι αυτό συνέβη στα χρόνια της εξορίας του (1924-1935), όταν εγκαταστάθηκε στην Αγγλία· εκεί, για να τύχει της εύνοιας του «βασιλικού πλανητικού κέντρου», δηλ. της αγγλικής βασιλείας, και να επανέλθει στον θρόνο του, εντάχθηκε όπως ήταν φυσικό στον βρετανικό τεκτονισμό. Και πάλι όμως, όταν το 1935 επανήλθε στον Θρόνο, παραιτήθηκε από την «ειδική βασιλική στοά» του Λονδίνου! Έτσι κι αλλιώς, ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Β΄ υπήρξε μία περίπλοκη και αμφιλεγόμενη, κατά πολλούς, προσωπικότητα…
Ιδού τώρα το μεταπολεμικό παρασκήνιο, όπως το περιγράφουμε στο έργο μας «Γκρεμίζουμε τον μύθο του εθνάρχη! – Ο αληθινός Κωνσταντίνος Καραμανλής». Γράφουμε λοιπόν στο ως άνω έργο μας, τα παρακάτω σημαντικά:
«Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1949, λίγο πριν λήξει ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος (που ο ίδιος ο ΟΗΕ αποκάλεσε τότε «συμμοριτοπόλεμο» και ανταρσία των κομμουνιστών, για να καταλάβουν την εξουσία στην Ελλάδα). Ήταν 23 Ιουλίου του 1949, όταν ο 42χρονος τότε υπουργός κοινωνικής προνοίας Κωνσταντίνος Καραμανλής προέβη σε κάτι το πρωτοφανές, κάτι που για πρώτη φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους συνέβαινε: νομιμοποίησε το Τεκτονικό Ίδρυμα, δημοσιεύοντας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το περίφημο Βασιλικό Διάταγμα «περί αντικαταστάσεως Καταστατικού του Τεκτονικού Ιδρύματος»!
Το άρθρο 5 του κατάπτυστου διατάγματος Καραμανλή ήταν λες και γράφτηκε στην ίδια τη μασονική στοά, αφού όριζε πως οι πόροι του Τεκτονικού Ιδρύματος «αποτελούνται εκ των εισοδημάτων της περιουσίας αυτών, εκ δωρεών, κληρονομιών ή κληροδοσιών ή εισφορών του Κράτους, Δήμων και Κοινοτήτων, Ναών ή Μονών, εκ προαιρετικών τεκτονικών εισφορών υπέρ αυτού ή υπέρ των υπ’ αυτών ιδρυομένων φιλανθρωπικών καταστημάτων»!...
Ξεσηκώθηκε τότε η Εκκλησία της Ελλάδος! Μάλιστα η Ιερά Σύνοδος απείλησε ακόμα και με... δυναμικές κινητοποιήσεις, αν η κυβέρνηση δεν έπαιρνε αμέσως πίσω το απαράδεκτο διάταγμα του υπουργού κοινωνικής προνοίας!... Και ήταν λογικές αυτές οι αντιδράσεις, αφού με το διάταγμα Καραμανλή ο τεκτονισμός καθίστατο «κράτος εν κράτει» και αποκτούσε όχι απλά πανίσχυρη νομική υπόσταση, αλλά μετατρεπόταν σε «σκληρό πυρήνα» της εξουσίας, πάνω ακόμα κι από το ίδιο το κράτος και την εκκλησία!... Ο Καραμανλής κατηγορήθηκε τότε ως μασόνος, αλλά ο ίδιος ΠΟΤΕ δεν διέψευσε αυτή την «κατηγορία», ενώ σε άλλες – ελάσσονος σημασίας – περιπτώσεις ήταν λαλίστατος!...
Τελικά, ο Καραμανλής αναγκάστηκε να πάρει πίσω το διάταγμά του, ύστερα από παρέμβαση του βασιλιά Παύλου, στις 23 Δεκεμβρίου του 1949. Είδε τότε πολύ εύστοχα το παλάτι ότι κινδύνευε η συνοχή του, ούτως ή άλλως πολύ εύθραυστου, κράτους, που μόλις είχε βγει από τη διπλή περιπέτεια ενός παγκοσμίου και ενός εμφυλίου πολέμου... Ο Καραμανλής τότε εξοργίστηκε από τη βασιλική αυτή ανάμειξη, αλλά δεν εξωτερίκευσε το μεγάλο μίσος που έτρεφε στην άβυσσο της ψυχής του κατά της εκκλησίας. Περιορίστηκε απλά να ορκιστεί στον... Μ.Α.Τ.Σ. ότι θα ερχόταν η μέρα που θα έκανε «κάτι μεγάλο» για την πολυαγαπημένη του Μεγάλη Στοά της Ελλάδος!...
Ήρθε λοιπόν η μέρα που ο Καραμανλής πραγματοποίησε το τεκτονικό όνειρό του! Την ώρα που έσβηνε ο ελληνισμός της Τουρκίας, με το «πογκρόμ» κατά των ελληνικών μαγαζιών της Κωνσταντινούπολης και με τους βιασμούς των Ελληνίδων γυναικών των στρατιωτικών του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, την ώρα που χανόταν σιγά-σιγά η Κύπρος και τα Ελληνόπουλα της νήσου έχυναν το νεανικό τους αίμα από τα πυρά του Εγγλέζου δυνάστη, ο Καραμανλής... «αγρόν ηγόραζεν»! Είχε να ασχοληθεί με πολύ πιο «σοβαρά» πράγματα, όπως π.χ. με τη «δικαίωση» του Τεκτονικού Ιδρύματος, στο οποίο κι ο ίδιος ανήκε... Μετά λοιπόν από εντολή της Μεγάλης Στοάς του Λονδίνου (που του είπε «να μην καθυστερεί άλλο»!) ο Καραμανλής – σαν πρωθυπουργός πια – έσπευσε να φτιάξει νέο Βασιλικό Διάταγμα, με το οποίο το ίδρυμα των μασόνων προσδιοριζόταν πλέον ως... «φιλανθρωπικό» και – για να μην αντιδράσει η εκκλησία στα σχέδια αυτού του Σατανά – φρόντισε πονηρά να εξαιρέσει τούτη τη φορά από τον κατάλογο των δωρητών τους ναούς και τα μοναστήρια»... […]
[…] Ο Καραμανλής λοιπόν έκανε το μέγιστο δώρο στην ελληνική μασονία, με το νέο διάταγμά του, του 1955 (που εφαρμόστηκε την επόμενη χρονιά, το 1956). Όλοι τότε στο πολιτικό παρασκήνιο τον θεωρούσαν κάτι σαν πολιτική «μαριονέτα» της Μεγάλης Στοάς και άλλωστε ο ίδιος φρόντιζε να ακολουθεί πιστά τη γραμμή του διεθνούς τεκτονισμού: πρέσβευε και εφάρμοζε «τυφλά» τον αντικομμουνισμό, τη συμμαχία με τις μασονοκρατούμενες δυνάμεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, την άνευ όρων προσχώρηση και υποταγή της Ελλάδας στην – τεκτονικής έμπνευσης – ΕΟΚ, αλλά και φανατική υποστήριξη της δήθεν «ανεξαρτησίας» (στην πραγματικότητα, διχοτόμησης) της Κύπρου, που επίσης είχαν επεξεργαστεί στα εργαστήρια των στοών τεκτονικοί «εγκέφαλοι»...
Παράλληλα, ο ίδιος όχι μόνο δεν ηρνείτο την τεκτονική του ιδιότητα, αλλά προέβη σε κάτι πρωτοφανές (ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο): μετά τη νίκη του στις εθνικές εκλογές του Μαΐου του 1958, έδωσε στη φιλικά προσκείμενη προς τον ίδιο εφημερίδα «Ακρόπολις» να δημοσιεύσει μια φωτογραφία του, η οποία τον απεικόνιζε πίσω απ’ το γραφείο του. Ε, λοιπόν, μπροστά του (πάνω στο γραφείο του) είχε τα δύο κατ’ εξοχήν σύμβολα της μασονίας, το σφυρί και το μυστρί!!! Η δημοσίευση αυτής της φωτογραφίας-ντοκουμέντο προκάλεσε τότε μεγάλο πολιτικό θόρυβο, αλλά κανένας δεν τόλμησε να τα βάλει ανοιχτά με τον «μεγάλο αδελφό»...