21.10.2012
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Πραγματικά, τόνοι από μελάνι έχουν χυθεί τα τελευταία 2-3 χρόνια σχετικά με την «Ελληνική Κρίση». Όμως η Ελλάδα, αν και δεν έχει να ζηλέψει από καλούς αναλυτές σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου, εν τούτοις στερείται δύο βασικά πραγμάτων:
1. στερείται μίας αντικειμενικής αντίληψης των αναλυτών, αφού σχεδόν όλοι τους εντάσσουν τα πορίσματα των ερευνών τους ως προς το να υπηρετούν συγκεκριμένα ιδεολογήματα, με αποτέλεσμα πολλές φορές να κρύβουν τα προβλήματα «κάτω απ’ το χαλί», αντί να τα επιλύουν και
2. στερείται επίσης μίας ολοκληρωμένης και συνθετικής άποψης των πραγμάτων, αφού και πάλι οι περισσότεροι αναλυτές πιάνουν τις καταστάσεις και τα γεγονότα μονομερώς και «διακεκομμένα» και δεν τα περιλαμβάνουν σε ένα ευρύτερο «ψηφιδωτό», ως κομμάτια δηλ. ενός υπερβατικού συνόλου.
Το αποτέλεσμα είναι στην Ελλάδα να μην υπάρχει δυστυχώς καμία συγκεκριμένη κατεύθυνση συνολικής λύσης, αν και υπάρχουν – επαναλαμβάνουμε – πολύ καλοί αναλυτές-συγγραφείς, που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ περισσότερα στην ομαλή πορεία των ελληνικών πραγμάτων...
Σε ό,τι αφορά λοιπόν την «Ελληνική Κρίση», το πρώτο δεδομένο που οφείλουμε έγκαιρα να σημειώσουμε είναι ότι αυτή ΔΕΝ ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008 ή τον Μάιο του 2010, όπως λανθασμένα θεωρούν πολλοί. Θα συμφωνήσουμε ότι τότε έγινε αισθητή. Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε στο παρελθόν η πρωτογενής εκείνη αιτία, η «καρκινοειδής εστία», που εν τέλει δημιούργησε το τεράστιο σημερινό πρόβλημα. Και αυτή η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί οπωσδήποτε στο ιστορικό παρελθόν, στις στρεβλώσεις και τις ατροφίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος και – γενικότερα – της ανώμαλης δομής και λειτουργίας του ελληνικού κράτους...
Είθισται σήμερα λοιπόν οι Έλληνες (λαός και ειδικοί) να δαιμονοποιούν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Εν μέρει λογικό, εφόσον το ΔΝΤ άλλαξε προς το δραματικότερο τη ζωή των πάντων. Άλλωστε και ο γράφων αυτές τις σειρές ανέλυσε με τα πλέον μελανά χρώματα τη φύση και τον ρόλο του ΔΝΤ σε μελέτες που συνέγραψε στο ήδη απόμακρο 2002, μια εποχή όπου η Ελλάδα ζούσε ακόμα στη «μέθη» του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, οι περισσότεροι δε Έλληνες δεν είχαν καν ακούσει για την ύπαρξη του εν λόγω Ταμείου. Δυστυχώς όμως, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα (με δεδομένη, επαναλαμβάνουμε, τη στρεβλή πορεία του ελληνισμού στη διάρκεια των δεκαετιών, ειδικά δε μετά τη Μεταπολίτευση του 1974), η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ ήταν μονόδρομος! Μάλιστα, εάν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, η προσφυγή αυτή θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη από το 1985, όταν και η χώρα μας για πρώτη φορά βρέθηκε ενώπιον πλήρους οικονομικού αδιεξόδου...
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι στις τόσο κρίσιμες εκλογές της 2ας Ιουνίου του 1985 επικράτησε το ΠΑΣΟΚ – για μια δεύτερη τετραετή κυβερνητική θητεία – με το σύνθημα «Για ακόμα καλύτερες μέρες». Όμως ο τότε πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρέου, γνώριζε ήδη από τις αρχές του 1985 (τουλάχιστον) ότι η ελληνική οικονομία βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης! Η εισδοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ/Κοινή Αγορά το 1981 υπήρξε πράγματι ένα ιστορικό λάθος, εφόσον έγινε βεβιασμένα και με την πατρίδα μας να απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες... Συνεπώς είχε – δυστυχώς – δίκιο η τότε κυβέρνηση της Ολλανδίας, η οποία και ήταν η μοναδική που εξέφρασε κάθετη διαφωνία με τη συμμετοχή της (εντελώς απροετοίμαστης) Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ο χρόνος δικαίωσε τους Ολλανδούς, εφόσον ούτε η Ελλάδα κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, αλλά επίσης συμπαρέσυρε σιγά σιγά στον πάτο και την υπόλοιπη ΕΟΚ, ειδικότερα δε τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου... Η αλήθεια λοιπόν πρέπει να λέγεται: χωρίς να είμαστε κατά της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ, εν τούτοις αυτή θα έπρεπε να γίνει ύστερα από μία μεταβατική φάση 10-20 ετών, προκειμένου η χώρα μας να ισορροπήσει κάπως τις τεράστιες όντως διαφορές που την χώριζαν από τη Δύση το 1981.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα: το ευρώ. Αυτό, ως γνωστό, δομήθηκε εξ ολοκλήρου πάνω στο προϋπάρχον ECU και τέθηκε σε πλήρη εφαρμογή στις αρχές του 2002. Και πάλι όμως η Ελλάδα διέπραξε το ίδιο ακριβώς σφάλμα με εκείνο του 1981. Ενώ δηλ. ήταν – όπως και αποδείχτηκε – εντελώς απροετοίμαστη για τη συμμετοχή της σε ένα τόσο φιλόδοξο project, εν τούτοις η κυβερνώσα ελίτ (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με τη στήριξη και του ΣΥΝ) βιάστηκε να εντάξει τη χώρα στην περίφημη ΟΝΕ (Οικονομική Νομισματική Ένωση), μέσω της διαδικασίας της περιβόητης «σύγκλισης» του Κώστα Σημίτη. Χωρίς και πάλι ο γράφων να είναι θεωρητικά κατά του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος – ίσα ίσα αυτό θα έπρεπε μία ημέρα να δημιουργηθεί για μια σωστή ευρωπαϊκή ενότητα – πρέπει ωστόσο και πάλι να ειπωθεί ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ, με πλαστά μάλιστα στοιχεία, υπήρξε ολέθριο σφάλμα-έγκλημα, το οποίο όχι μόνο δεν οδήγησε σε πραγματική σύγκλιση της Ελλάδας με τις προηγμένες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, αλλά έφερε την απόλυτη μεταξύ τους απόκλιση... Και ερωτά κάποιος εύλογα: ήταν άραγε ποτέ δυνατόν η αναπτυσσόμενη ελληνική οικονομία να ενταχθεί σε κοινό νόμισμα, με τόσο βιαστικό μάλιστα τρόπο, μαζί με την πολύ πιο αναπτυγμένη γερμανική (για παράδειγμα) οικονομία;...
Η πραγματικότητα είναι λοιπόν ότι η ελληνική οικονομία ΗΔΗ από το φθινόπωρο του 1985 βρισκόταν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης! Γεγονός είναι ότι τότε, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, αδυνατούσε να δανειστεί απευθείας από τις «αγορές» (δηλ. από τους διεθνείς τοκογλύφους)! Και αυτό υπήρξε απόρροια της ολέθριας τακτικής του ΠΑΣΟΚ της πρώτης τετραετίας στην εξουσία (1981-1985), αλλά και γενικότερα της νοοτροπίας που επικράτησε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, δια μέσου της καραμανλικής «σοσιαλμανίας», η οποία και σταμάτησε απότομα κάθε ελληνική ανάπτυξη. Αντί λοιπόν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να καταφύγει άμεσα στο ΔΝΤ το φθινόπωρο του 1985 (όπως και λογικά θα έπρεπε να κάνει), αυτή επέλεξε να κάνει τα εξής:
1. Μετά τις εκλογές της 2ας Ιουνίου του 1985 άργησε επίτηδες να σχηματίσει νέα κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ορκίστηκε... σχεδόν δύο μήνες μετά (!), στα τέλη Ιουλίου του 1985, με νέο υπουργό οικονομίας τον Κώστα Σημίτη στη θέση του αποτυχημένου Γεράσιμου Αρσένη...
2. Το φθινόπωρο ο Ανδρέας Παπανδρέου, βλέποντας πια το πλήρες αδιέξοδο, βγήκε με ένα μελοδραματικό διάγγελμα ενώπιον του έθνους και «εξήγησε» ότι η κατάσταση της οικονομίας ήταν δραματική, συνεπώς έπρεπε οπωσδήποτε να εφαρμοστεί διετές «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» (η περίφημη «λιτότητα»), με αρχιτέκτονα τον ίδιο τον Κώστα Σημίτη.
3. Παράλληλα όμως, αντί να καταφύγει αμέσως στο ΔΝΤ, προκειμένου να περισώσει ό,τι μπορεί από την ελληνική οικονομία που κατέρρεε, η τότε κυβέρνηση προτίμησε να λάβει νέα δάνεια από την ΕΟΚ, με δυσβάσταχτα επιτόκια και υπό πολύ δυσμενείς όρους... Ο στόχος του Παπανδρέου: να κερδίσει χρόνο, όσο αυτό ήταν δυνατόν, προκειμένου να μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα ενώπιον των ψηφοφόρων του!
Το αποτέλεσμα; Το πρόγραμμα «λιτότητας» του Σημίτη να αποτύχει πλήρως και ο ίδιος να φύγει κακήν κακώς από την κυβέρνηση το φθινόπωρο του 1987! Αλλά τα ΕΟΚικά δάνεια που εξασφάλισε ο Παπανδρέου έφταναν μέχρι το 1989 (έτος εθνικών εκλογών) και δεν είναι τυχαίο ότι στα τέλη του 1989 – με οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα – η Ελλάδα έφτασε... ενώπιον στάσης πληρωμών στο Δημόσιο! Κάτι το απόλυτα φυσιολογικό, εφόσον τον Δεκέμβριο του 1989 έληξαν τα δάνεια που εξασφάλισε ο Παπανδρέου το 1985 και στα ταμεία του ελληνικού κράτους «δεν υπήρχε μία»!...
Όταν λοιπόν το 2004 έγινε στην Ελλάδα η διπλή αλλαγή (στην κυβέρνηση με τον Κώστα Καραμανλή και στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου), η χώρα ήταν και πάλι πλήρως διαλυμένη! Τα προηγούμενα χρόνια – και από το 1989-1990 έως και τα τέλη της διακυβέρνησης Σημίτη – κρατούσαν σε κατάσταση ημιθανή την ελληνική οικονομία είτε τα νέα δάνεια που συνήψαν με την ΕΟΚ/ΕΕ (με ακόμα επαχθέστερους όρους) οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Παπανδρέου, είτε οι λογιστικές «αλχημείες» του Κώστα Σημίτη με την Goldman Sachs, που έδωσαν μία επίφαση ψευτοζωντάνειας στο κουφάρι της εθνικής μας οικονομίας. Όμως η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Καραμανλή παρέλαβε τον Μάρτιο του 2004 το πλήρες χάος...
Αντί όμως ο Καραμανλής να συμφωνήσει με την πρόταση που του έκανε τότε δημόσια ο Γιώργος Παπανδρέου (δηλ. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ξεσκεπάσουν από κοινού τις ανομίες και να ξεπεράσουν οριστικά το παρελθόν), έπραξε το εντελώς αντίθετο: μέσω της ολέθριας «απογραφής» του Γιώργου Αλογοσκούφη έβαλε την ελληνική οικονομία στη στενή «επιτήρηση» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) και ουσιαστικά ανέκοψε κάθε ελπίδα ανάκαμψης για το εγγύς μέλλον... Έτσι, ήταν απολύτως λογικό με το πρώτο ξέσπασμα κρίσης του δυτικού κόσμου η Ελλάδα να αποτελέσει άθυρμα στα χέρια των πλανητικών κερδοσκόπων. Και αυτή η κρίση πράγματι ξέσπασε τον Σεπτέμβριο του 2008 στις ΗΠΑ, με την κατάρρευση της Lehmann Brothers…
Από εκεί και έπειτα τα πάντα ήταν νομοτελειακά. Η κοινωνική ένταση του Δεκεμβρίου του 2008. Η αποπομπή Αλογοσκούφη στις αρχές του 2009. Η συντριβή της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 2009. Το αδιέξοδο της οικονομικής της πολιτικής. Η προκήρυξη πρόωρων εθνικών εκλογών ενώπιον του χάους που κατέφτανε. Η απίστευτων διαστάσεων ήττα της ΝΔ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009. Το αρχικό σοκ από τη διάλυση των πάντων της νέας κυβέρνησης. Η υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς ΔΝΤ, εν μέσω της τραγωδίας με το κάψιμο της τράπεζας Marfin…
Ήταν λοιπόν απολύτως νομοτελειακή η υπογραφή της Ελλάδας της δανειακής σύμβασης [Μνημόνιο] με τη λεγόμενη Τρόικα (ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ). Κάτι σαν αναπόφευκτη μοίρα, εάν βέβαια λάβει κανείς υπ’ όψιν του τα όσα προηγήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες [δεν είναι τυχαίο ίσως ότι το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Η έβδομη αίσθηση» έχει ως υπότιτλό του το «Troika Μοίρα»...]. Μπορούσε άραγε χωρίς ΔΝΤ, Μνημόνιο και Τρόικα μία χώρα που ΜΟΝΟ δανειζόταν επί σειρά δεκαετιών, ΧΩΡΙΣ να παράγει απολύτως τίποτα; Μία χώρα της οποίας ο λαός είχε καταντήσει παράσιτος και υπερκαταναλωτικός, χωρίς διάθεση εργασίας; Μία χώρα της οποίας η παρούσα γενιά απομυζούσε κυριολεκτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ από τις επόμενες, διαλύοντας ταυτόχρονα όλα όσα είχαν φτιάξει οι προηγούμενες; Και το κεντρικό ερώτημα: φταίει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γ.Α.Π., για την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς ΔΝΤ και ομηρείας της χώρας μας από άδηλες ξένες υπερδυνάμεις;... Ή μήπως η Τρόικα-Τρώικα, ως επανεμφάνιση της ιστορικής εκδίκησης της καμμένης από τους Αχαιούς Τροίας, θα σημάνει την ευκαιρία μίας πλανητικής επικράτησης του ελληνισμού και μιας θαυμαστής αναγέννησης του έθνους; «Ουδέν κακόν αμιγές καλού»...
Comments