14.10.2012
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Για εμάς το θέμα της τρομοκρατίας εστιάζεται πάνω απ’ όλα τα άλλα στις ρίζες του: στο ποιες είναι δηλ. οι γενεσιουργές του αιτίες, οι οποίες το δημιουργούν ως ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο. Κατόπιν έρχεται το ζήτημα της ανάπτυξης και της αναδίπλωσής του (που είναι ασφαλώς εξίσου σημαντικό), κάτι που ούτως ή άλλως θα πρέπει να βλέπεται ως παράγωγο και ως εξέλιξη της θεμελιώδους αιτίας που το γεννά. Εάν λοιπόν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά το θέμα της βίας γενικότερα θα πρέπει να δούμε ποιοι είναι οι λόγοι που οδηγούν ανθρώπους σ’ αυτόν τον δρόμο. Γιατί, για παράδειγμα, η βία-τρομοκρατία δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους σκανδιναβικούς λαούς, αλλά βρίσκει π.χ. στην Παλαιστίνη; Αυτό είναι ένα ερώτημα καίριο, που μια μέρα θα πρέπει να τύχει απάντησης. Άλλωστε το έχουμε ξαναγράψει ότι εάν όντως θέλουμε να επιλύσουμε τα προβλήματα που ταλαιπωρούν σήμερα τον άνθρωπο θα πρέπει οπωσδήποτε να τα χτυπήσουμε στις ρίζες τους: το φίδι το συντρίβεις απ’ το κεφάλι!... Γιατί λοιπόν να υπάρχει η βία μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Εάν κάνουμε μία σύντομη αναδρομή στο ιστορικό παρελθόν, θα διαπιστώσουμε ότι η βία υπήρχε πάντα στην πορεία του ανθρώπινου γένους. Υπήρχε μάλιστα από τις ίδιες τις καταβολές του ανθρώπου, όπως μας διδάσκει η περίπτωση του φόνου του Άβελ από τον αδελφό του, τον Κάιν. Όμως θα πρέπει για λίγο να σταθούμε και να ρωτήσουμε: για ποια βία ομιλούμε; Διότι εμείς διακρίνουμε ουσιαστικά δύο είδη βίας, την πρωτογενή βία (αυτή δηλ. που γεννιέται ex nihilo) και τη δευτερογενή βία (ή αλλιώς αντιβία), η οποία δεν είναι παρά η αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού-ψυχισμού στην πρώτη. Εάν θέλουμε έναν βιαστικό ορισμό της αντιβίας, θα μπορούσε να είναι ο ακόλουθος: αντιβία σημαίνει τη φυσιολογική ανάδραση [ανάστροφη σύνδεση-feedback στην επιστήμη της κυβερνητικής] μίας ανθρώπινης υπόστασης έναντι του φαινομένου της (κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής κτλ.) αδικίας... Ποια είναι λοιπόν η «τρομοκρατία»; Είναι «τρομοκρατία» άραγε η κάθε πράξη εθνοαπελευθερωτικού χαρακτήρα, όπως π.χ. η εκδήλωση λαών (Παλαιστίνιοι έναντι Ισραήλ, Κούρδοι έναντι Τουρκίας κτλ.) που επιδιώκουν την αυτονόμηση-ανεξαρτητοποίησή τους και την αποτίναξη του εχθρικού ζυγού; Είναι άραγε «τρομοκρατία» η προσπάθεια του σκλάβου να απελευθερωθεί από τα δεσμά του δυνάστη του, που τον κρατούν καθηλωμένο; Είναι, τέλος, «τρομοκρατία» η ενέργεια αντεκδίκησης του χαροκαμένου συγγενή που έχασε προσφιλή του πρόσωπα συνέπεια εγκληματικής ενέργειας του δράστη; Προσοχή: εδώ δεν ομιλούμε με όρους ανθρώπινης νομιμότητας (βεβαίως, σύμφωνα με την έννομη τάξη όλα τα παραπάνω θεωρούνται παράνομα και, συνεπώς, «τρομοκρατικά»). Όμως τους γήινους νόμους τους φτιάχνουν άνθρωποι: όπως δηλ. την ιστορία την γράφουν αναμφίβολα οι νικητές, έτσι και το νομικό-συνταγματικό πλαίσιο ενός κράτους το ορίζει η καθεστηκυΐα τάξη του – η κυβερνώσα ελίτ – που πάντοτε δικτατορικά (ακόμα και ως κοινοβουλευτική δημοκρατία) δημιουργεί η ίδια το «κύκλωμα» εντός του οποίου κινείται η πολιτικο-κοινωνική πραγματικότητα. Τον υπέρτατο Νόμο όμως ΔΕΝ είναι δυνατόν να τον ορίζει καμία ανθρώπινη νόηση, όσο προηγμένη και να είναι, παρά μόνο ανώτερος νους! Ό,τι λοιπόν περιγράψαμε παραπάνω ως «τρομοκρατία» είναι σαφές ότι ΔΕΝ είναι βία! Κι αυτό επειδή ακριβώς δεν αποτελούν πρωτογενή αίτια, παρά είναι (αντίθετα) επακόλουθο καταπίεσης ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο: συνεπώς είναι αντίδραση ανθρώπινων ψυχών πάνω στη βία που προέρχεται από τον – οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά – ισχυρότερο!... Τι θα πρέπει λοιπόν να καταδικάσει κάποιος; Την αντιβία-«τρομοκρατία» του καταπιεσμένου άραγε ή μήπως τη βία-τρομοκρατία του δυνάστη; «Ο νοών νοείτω»! Όσοι σήμερα παριστάνουν τους «ειδήμονες» επί θεμάτων τρομοκρατίας φαίνεται ότι αγνοούν παντελώς – ή την ξεπερνούν επίτηδες – την απευθείας καταγωγή του σύγχρονου τρομοκρατικού φαινομένου από την περιβόητη Γαλλική Επανάσταση του 1789 και τον «Μεγάλο Τρόμο» που επικράτησε τότε. Αλλά ακόμα και αυτό το αναμφίβολο γεγονός που οι ψευτοαναλυτές «πνίγουν» μες στο σκοτάδι δεν είναι παρά η άμεση αντίδραση, ως λαϊκό ξέσπασμα, στην πρωτοφανή γενική καταπίεση αιώνων που κρατούσε από τον μεσαιωνικό θεσμό της φεουδαρχίας και βασάνιζε τα έθνη της Δυτικής Ευρώπης. Ο «Μεγάλος Τρόμος» λοιπόν, η πρώτη σύγχρονη απόδοση της τρομοκρατίας, δεν ήταν παρά η φυσιολογική αντίδραση της αστικής τάξης έναντι του παλιού – σάπιου και διεφθαρμένου – Κατεστημένου. Διότι είναι χίλιες φορές προτιμότερη η εκδήλωση αυτής της δίκαιης λαϊκής βίας (δηλ. της αντιβίας) μπροστά στον θάνατο του έθνους! Συνεπώς μπορεί να ειπωθεί ότι το φαινόμενο της αντιβίας δεν είναι παρά η φανέρωση της ίδιας της ιστορικής νομοτέλειας για την επανεκκίνηση της ιστορικής διαδικασίας, η οποία έχει εν τω μεταξύ «κολλήσει» λόγω της αδιαλλαξίας του ετοιμοθάνατου παλιού καθεστώτος (αυτό δηλ. που συμβαίνει και σήμερα σε Ελλάδα-Ευρώπη, όπου οι κόλακες της ψευτοδημοκρατίας προσπαθούν – έναντι πινακίου φακής – να φανούν αρεστοί στους «ζωντανούς-νεκρούς» βρυκόλακες της λούμπεν κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, κατηγορώντας τον αγώνα του έθνους και του λαού μας ως... «παιχνίδι» παρακρατικών του ΣΥΡΙΖΑ ή της Χρυσής Αυγής!). Πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα ότι το ιστορικό προτσές συνεχίζεται ομαλά και αδιάκοπα μόνο έπειτα από το οριστικό ξεπέρασμα της παλιάς κατάστασης (που έχει εν τω μεταξύ «βαλτώσει») και την εμφάνιση μιας εντελώς νέας κοινωνικο-πολιτικής πραγματικότητας. Σε αντίθεση περίπτωση έρχεται αναπόφευκτα ο θάνατος του έθνους... Σε μια κλασική πράγματι ομιλία του στη βουλή των Ελλήνων ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είπε – στις 30 Μαΐου του 1986 – ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα και τα εξής πολύ ορθά: «Αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη βάση του, στα αίτιά του, δεν θα έχουμε λύση. Μιλάμε για την τρομοκρατία [ΣΗΜ.: αντιβία], πρέπει να μιλήσουμε και για την αντιτρομοκρατία [ΣΗΜ.: βία]. Και πολλές φορές είναι δύσκολο να ξέρει κανείς, αν μια συγκεκριμένη πράξη είναι τρομοκρατική ή είναι αντιτρομοκρατική. Υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος τα μέτρα τα οποία θα πάρει το οργανωμένο Κράτος να είναι τέτοιας μορφής, ώστε ενώ δεν θα είναι αποτελεσματικά απέναντι στους επαγγελματίες τρομοκράτες, θα είναι αποτελεσματικά στο να περιορίσουν τα δικαιώματα του πολίτη γενικώτερα και να υποσκάψουν τους δημοκρατικούς θεσμούς». Επίσης, ο καθηγητής Πέτρος Παπαδάτος στο έργο του «Η τρομοκρατία» ορίζει το τόσο νευραλγικής σπουδαιότητας αυτό φαινόμενο ως εξής: «Τρομοκρατία είναι η πρόκληση τρόμου σε άτομα, ομάδες ατόμων ή και σε ολόκληρη την κοινότητα, με τη διάπραξη σοβαρών εγκλημάτων βίας, που στρέφονται είτε κατά συγκεκριμένων ατόμων είτε, αδιακρίτως, κατά αθώων πολιτών, και που αποβλέπουν στην επίτευξη ορισμένων σκοπών, κυρίως βιο-θεωρητικού ή κοινωνικο-πολιτικού χαρακτήρα. Η τρομοκρατία λοιπόν, δεν είναι στην ουσία της, μία συγκεκριμένη ιδεολογία, όπως συχνά εκλαμβάνεται, πεπλανημένα. Είναι μία στρατηγική εγκληματικής δράσης, για την πραγμάτωση διαφόρων επιδιώξεων, που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως «πολιτικές» με την ευρύτερη έννοια του όρου». Επομένως, συνοψίζοντας το νόημα όλων των ανωτέρω, κάθε είδους τρομοκρατικής δράσης είναι εκ των πραγμάτων πολιτική δράση! Έχουν λοιπόν άδικο όσοι την ταυτίζουν με το ποινικό δίκαιο. Βεβαίως η τρομοκρατία είναι έγκλημα, όμως ΔΕΝ είναι ιδεολογία (όπως εύστοχα υποστηρίζει και ο καθηγητής Παπαδάτος), αλλά μέθοδος – τρόπος δράσης – για την επίτευξη πολιτικών βασικά σκοπών. Επίσης, αποτελεί άκρα ανοησία η τρομοκρατία (βία και αντιβία) να ταυτίζεται με μία ή περισσότερες ιδεολογίες. Η τρομοκρατία, ως μέθοδος, μπορεί να εφαρμοσθεί από ΟΛΕΣ απολύτως τις πολιτικές ιδεολογίες! Αυτό άλλωστε συνέβη και ιστορικά: αρχικά την τρομοκρατία την χρησιμοποίησε η αστική τάξη, δηλ. ο πολιτικός φιλελευθερισμός. Ύστερα δε, επιβλήθηκε πολιτικά μέσω της επανάστασης. Τα ίδια ακριβώς βήματα ακολούθησαν αργότερα τόσο ο κομμουνισμός όσο και ο φασισμός: σε πρώιμο στάδιο τρομοκρατία, για την εξάντληση του εχθρού, και σε ύστερη φάση επανάσταση (για την επιβολή του νέου καθεστώτος). Καταλήγοντας, διαβλέπουμε αυτό ακριβώς να γίνεται και σήμερα – εφόσον η ιστορία είναι συνυφασμένη όντως με την εγκληματική βία – και το ήδη «ώριμο φρούτο» του νεκρού πλέον παλιού ψευτοδημοκρατικού καθεστώτος θα πέσει (δυστυχώς) και πάλι μέσω της γνωστής ιστορικά διαδικασίας: τρομοκρατία ως αντιβία στη βία του συστήματος και επανάσταση ως παλλαϊκός ξεσηκωμός προ του θανάτου του έθνους!...