ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ – ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
4.7.2015
Του Φώτιου Μπαμπάνη
Σε μια επιλογή που χαρακτηρίζει ο ίδιος “επικίνδυνη ζαριά” και “προάγγελο της πτώχευσης” προχώρησε τελικά ο Αλέξης Τσίπρας αυτοδιαψεύδοντας για άλλη μία φορά τον εαυτό του εις βάρος της χώρας και των πολιτών...
“Αν επιχειρήσει ο πρωθυπουργός να διενεργήσει δημοψήφισμα και να θέσει στο λαό το δίλημμα ευρώ και μέτρα ή έξοδος, τότε η κατάρρευση της οικονομίας, η πτώχευση της χώρας θα έρθουν πολύ πριν από την κάλπη. Αυτό δεν θα είναι δημοψήφισμα, θα είναι μια επικίνδυνη ζαριά για τη χώρα μας...”, έλεγε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, στον Νίκο Χατζηνικολάου, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να κάνει δημοψήφισμα τον Οκτώβριο του 2011! “Πρόκειται για ένα τρικ το οποίο έχει σαν στόχο να αποφύγει ο κ. Παπανδρέου την άστατη πτώση. Να αποφύγει δηλαδή το να πάει άμεσα σε εκλογές και να βρεθεί μπροστά στην οργή του λαού και ιδίως του κόσμου που τον ψήφισε πριν από δύο χρόνια και του έδωσε 44% και να πάρει ένα ιστορικά χαμηλό και εξευτελιστικό ποσοστό για τον ίδιο και για το κόμμα το οποίο ίδρυσε ο αείμνηστος Α. Παπανδρέου”, ανέφερε χαρακτηριστικά προσθέτοντας ότι “ο πρωθυπουργός είναι σε απελπισία”, ενώ χαρακτήριζε το δημοψήφισμα άμεση καταστροφή της οικονομίας και προάγγελο πτώχευσης. “Ο πιο δημοκρατικός τρόπος έκφρασης της λαϊκής βούλησης είναι οι εκλογές και όχι το δημοψήφισμα...”, είχε πει.
Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας είχε θέσει ρητορικά ένα ερώτημα: “Ας υποθέσουμε ότι πηγαίνουμε τελικά σε δημοψήφισμα. Και ας υποθέσουμε ότι ακόμα και σε εκβιαστικά διλήμματα εκφράζει ο λαός μας την οργή του απέναντι σε αυτές τις επιλογές που τον έχουν οδηγήσει σε μια κόλαση. Διότι τον Γενάρη θα έχουμε νέο μισθολόγιο, θα έχουμε πάνω από 30.000 στην εφεδρεία, θα έχουμε 25% ανεργία, 40% ανεργία στους νέους, χαράτσια δεξιά και αριστερά. Το πιο πιθανό, λοιπόν, που, αν συμβεί αυτό, εμείς θα το επιδιώξουμε, είναι να υπάρξει μια συντριπτική υπεροχή του ΟΧΙ στην υποτέλεια και στη μιζέρια. Τι θα κάνει μετά; Θα συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός και να κυβερνά τη χώρα μια κυβέρνηση μειοψηφίας ή θα παραιτηθεί; Αυτό δεν μας το είπε. Εάν πρόκειται να συνεχίσει, τότε πρόκειται για κάποιον ο οποίος είναι επικίνδυνα γαντζωμένος στην εξουσία. Αν πρόκειται όμως να παραιτηθεί, τότε γιατί δεν οδηγεί από τώρα τη χώρα στον πιο δημοκρατικά οργανωμένο τρόπο έκφρασης της λαϊκής βούλησης που είναι οι εκλογές;”.
Αντίστοιχη θέση είχε πάρει επίσης ο νυν ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης γράφοντας στο Διαδίκτυο: “Ανακοίνωσε δημοψήφισμα χωρίς ξεκάθαρο ερώτημα, θα είναι για τη συμφωνία ή για το ευρώ; Πόσο τυχοδιωκτική και επικίνδυνη είναι αυτή η πολιτική;”...
“Κλειδί” είναι το ερώτημα για το πώς μπορεί να διεξαχθεί δημοψήφισμα και ποιο αποτέλεσμα είναι εκείνο που θα πρέπει να συγκεντρώσει το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ για να είναι δεσμευτικό το όποιο αποτέλεσμα για την κυβέρνηση. Σύμφωνα με το άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου και ύστερα από την ανάλογη λήψη απόφασης που καλείται να πάρει η Ολομέλεια με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου του αριθμού των βουλευτών.
Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος την 05.07.2015 και έχει ήδη υπογραφεί το σχετικό διάταγμα για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Πάντως σε κάθε περίπτωση πρέπει να επισημάνουμε ότι η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα, όταν το θέμα αυτό είναι ευθέως και πρωτίστως δημοσιονομικό, αντιβαίνει στο άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος. Η εξ υφαρπαγής διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη μοίρα της χώρας μέσα σε μια εβδομάδα με προδημοψηφισματική περίοδο μόλις πέντε ημερών συνιστά ωμή παραβίαση του σχετικού νόμου 4023/2011 που παραπέμπει (άρθρο 21) στις προθεσμίες και τις διαδικασίες του εκλογικού νόμου! Μέσα σε πέντε ημέρες δεν διεξάγεται ο επιβαλλόμενος από το Σύνταγμα και το νόμο δημοκρατικός διάλογος...
ΕΡΩΤΗΜΑ για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, όπως προκύπτει από την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Βουλής, όπου πραγματοποιήθηκαν συζήτηση και ονομαστική ψηφοφορία για τη λήψη της σχετικής απόφασης. “Σύμφωνα με τη σχετική απόφαση και πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου προς τη Βουλή, κατόπιν εισήγησης του πρωθυπουργού, κατά τη διαδικασία του προτεινόμενου δημοψηφίσματος, ο ελληνικός λαός καλείται να αποφασίσει με την ψήφο του εάν πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25/6/2015 και αποτελείται από 2 έγγραφα, τα οποία συγκροτούν την πρόταση επί της οποίας προτείνεται το δημοψήφισμα: το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται “Reform for the completions of the current Program and Beyond” (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και το δεύτερο “Preliminary Debt sustainability analysis” (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους)”, σημειώνεται στην ανάρτηση.
Βέβαια το ως άνω ερώτημα για το οποίο καλούμαστε να ψηφίσουμε την 5η Ιουλίου, ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ! Και τούτο διότι το ως άνω σχέδιο συμφωνίας το οποίο κατατέθηκε από τους θεσμούς έχει ΗΔΗ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ, και μετά την πάροδο της προθεσμίας που είχε τεθεί για τη σύναψη μιας συμφωνίας της χώρας μας με τους θεσμούς και η οποία έχει ήδη λήξει, χωρίς φυσικά να έχει συναφθεί νέα συμφωνία, αυτομάτως και αυτοδικαίως ακυρώνει το ως άνω σχέδιο των θεσμών το οποίο στην πράξη ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ...
Τίθεται λοιπόν εύλογα το ερώτημα: για ποιο λόγο καλούμαστε να ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου; Επ' αυτού σύσσωμοι οι εταίροι, προεξέχοντος του Βερολίνου, εκφράστηκαν άμεσα για το Ελληνικό δημοψήφισμα σημειώνοντας ότι η επιλογή θα είναι κατ' ουσίαν “Ευρώ ή Δραχμή”. Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση επισημαίνει ότι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα του προκηρυχθέντος δημοψηφίσματος, η χώρα παραμένει εντός του Ευρώ.
Μια άμεση, τραγική συνέπεια ενδεχόμενης αρνητικής ψήφου κατά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου θα είναι μια πτώχευση της χώρας εντός ευρώ, η οποία θα ήταν χειρότερη ακόμα κι από την έξοδο της χώρας από το κοινό νόμισμα, αφού θα κατέστρεφε το αξιόχρεό της διεθνώς και επιπλέον δεν θα υπήρχε η δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής! Δεν θα μπορούσε η χώρα να τυπώσει χρήμα και να καλύψει έστω και στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις της σε χρέος...
Συνέπεια της πτώχευσης θα ήταν μια αθρόα εκροή καταθέσεων, η οποία θα μπορούσε να ανακοπεί μόνο με την επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων. Με δεδομένη τη σταθερή ποσότητα χρήματος που ορίζει το ευρώ σε κάθε χώρα, η αγορά θα ασφυκτιούσε από την έλλειψη ρευστότητας. Οι εισαγωγές και οι εξαγωγές βασικών αγαθών θα πάγωναν και θα άρχιζαν να εμφανίζονται ελλείψεις ακόμη και σε βασικά αγαθά. Οι τράπεζες θα έπρεπε και πάλι να κρατικοποιηθούν για να μπορούν να έχουν την κρατική παρέμβαση, αφού τα ταμεία θα άδειαζαν σε λίγες ημέρες και δεν θα υπήρχε δανεισμός ούτε από την ΕΚΤ αλλά ούτε και από τη διατραπεζική αγορά, παράλληλα με τον περιορισμό των αναλήψεων – ενδεχομένως μαζί με τη “δήμευση μέρους” των καταθέσεων, με μία μορφή παρακράτησής τους (υποθετικά 10%, άρα 15 δισ. ευρώ στο σύνολο των 150 δισ. ευρώ που υπολογίζεται πως υπάρχουν σήμερα, όπως το 2012). Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αναγκαζόταν να υποστεί απώλειες ύψους 130 δισ. ευρώ που είναι η έκθεση των ελληνικών εμπορικών τραπεζών στο ευρωσύστημα.
Η χώρα θα έπρεπε να ξεκινήσει άμεσα διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της για να διευθετήσει το χρέος της και να ψάξει πάση θυσία νέες πηγές δανεισμού. Διαφορετικά θα έπρεπε να εκχωρήσει σε όποια τιμή της δοθεί για συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία. Για να μπορέσει όμως το κράτος να συνεχίσει να πληρώνει τις υποχρεώσεις του, επειδή τα έσοδά του θα περιορίζονταν σημαντικά λόγω της διάσωσης του τραπεζικού συστήματος, θα όφειλε ίσως να υιοθετήσει ένα παράλληλο νόμισμα, με τη βοήθεια του οποίου θα πλήρωνε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, τις συντάξεις, καθώς επίσης άλλες υποχρεώσεις του στο εσωτερικό της χώρας. Θα το επέβαλλε φυσικά ως επίσημο, δεύτερο “μέσον συναλλαγής” σε όλη την εσωτερική αγορά – ενώ θα έπρεπε να το διαχειρισθεί με πολύ μεγάλη προσοχή, έτσι ώστε να μην υποτιμηθεί ραγδαία (ενδεχομένως να το συνδέσει με το ευρώ, με περιθώρια διακύμανσης).
Πιθανώς βέβαια η Ελλάδα να υποχρεωνόταν να προβεί σε στάση πληρωμών -σε αναβολή τους, καλύτερα- απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους της (το ΔΝΤ είναι προτιμητέος δανειστής και πληρώνεται σε κάθε περίπτωση πρώτο), καθώς επίσης και στους επενδυτές, οι οποίοι έχουν πλέον στην κατοχή τους ομόλογα αγγλικού Δικαίου. Σύμφωνα με τους εταίρους και το Βερολίνο, όπως προαναφέραμε μια αρνητική ψήφος θα σήμαινε έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δηλαδή υλοποίηση του Grexit. Ας δούμε λοιπόν τι προβλέπεται σχετικά με το ενδεχόμενο του Grexit και όλα τα σχετικά επακόλουθα...
Στο πρώτο σενάριο -που είναι το πλέον πιθανό- η Ελλάδα θα ερχόταν σε συνεννόηση με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την ειδική συμφωνία που θα καθόριζε τις λεπτομέρειες της εξόδου από την Ε.Ε. Η συμφωνία αυτή θα περιλάμβανε όλο το πλαίσιο των μελλοντικών σχέσεων της χώρας με την Ένωση. Μεταξύ των οποίων, αν η έξοδος θα ήταν για ένα μεταβατικό διάστημα ή σε μόνιμη βάση. Σε περίπτωση επανόδου στο ευρώ μετά από ένα διάστημα, η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει πρόσβαση στα κονδύλια του ΕΣΠΑ (12 δισ. ευρώ) και του ΕΣΠΑ ΙΙ (24 δισ. ευρώ). Διαφορετικά, θα είχε πρόσβαση μόνο στα υπόλοιπα του ΕΣΠΑ, αφού το ΕΣΠΑ ΙΙ έχει σημαντικά αυστηρότερους κανονισμούς που συνδέουν την εκταμίευση πόρων με την επίτευξη δημοσιονομικών στόχων.
Στο πλαίσιο της συμφωνίας αυτής, θα μπορούσε να περιληφθεί ένα μεταβατικό διάστημα διπλής κυκλοφορίας του ευρώ και του νέου εθνικού νομίσματος ώστε να προσαρμοστούν τα συστήματα πληρωμών, οι λογαριασμοί του εξωτερικού χρέους και, φυσικά, ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, ο οποίος κάνει εξαγωγές προς το εξωτερικό ή εισαγωγές. Η ΕΚΤ θα αναγκαζόταν να περικόψει ή να μηδενίσει τη χρηματοδότηση μέσω του ΕΕΑ, γεγονός που θα οδηγήσει αυτόματα σε έλεγχο διακίνησης κεφαλαίων από τις τράπεζες οι οποίες θα κρατικοποιούνταν. Θα ακολουθούσε συρρίκνωση της οικονομίας και τελικά φτωχοποίηση των πάντων εντός της χώρας. Στα θετικά είναι ότι θα μπορούσε να δοθεί πολυετής περίοδος χάριτος για την αποπληρωμή των δανείων που έχει λάβει η χώρα από ευρωζώνη και ΔΝΤ, με ακόμη χαμηλότερο επιτόκιο από το 2,5% που ισχύει σήμερα. Οι επιχειρήσεις θα είχαν χρόνο να προσαρμοσθούν και οι πολίτες δεν θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με μη διαχειρίσιμες καταστάσεις.
Μια βίαιη έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. θα μπορούσε να έχει οδυνηρές συνέπειες. Σε αυτό το σενάριο η Ελλάδα δεν θα συνομολογούσε την ειδική μεταβατική συμφωνία αποχώρησης. Αυτό θα σήμαινε ότι οι ελληνικές τράπεζες θα έχαναν άμεσα κάθε επαφή με την ΕΚΤ και τη ρευστότητα του ευρωσυστήματος και θα είχε ως συνέπεια:
1. Οι εισαγωγές λόγω της συναλλαγματικής κρίσης θα πάγωναν, οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα (καύσιμα, φάρμακα κλπ.) θα γίνονταν άμεσα εμφανείς και θα ανθούσε το λαθρεμπόριο. Άμεσα οι περισσότερες επιχειρήσεις θα έχαναν την πρόσβαση στους προμηθευτές τους, οι τιμές των πρώτων υλών θα ήταν απαγορευτικές και ο τραπεζικός δανεισμός θα απαιτούσε κυβερνητική μεσολάβηση.
2. Η μεταποίηση θα κλονιζόταν και θα συρρικνωνόταν. Το ποσοστό της ανεργίας θα διπλασιαζόταν τουλάχιστον, καθώς δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις θα έκλειναν. Σε δεύτερο στάδιο, οι ελληνικές επιχειρήσεις θα αγοράζονταν από ξένους για ψίχουλα.
3. Το Δημόσιο θα τύπωνε διαρκώς χρήμα. Αποτέλεσμα τςη αυξημένης κυκλοφορίας του χρήματος και των ελλείψεων βασικών αγαθών θα ήταν η εκτίναξη του πληθωρισμού ακόμη και στο 50%! Ευαίσθητες κοινωνικές υποδομές, όπως τα νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες, θα υπολειτουργούσαν, ενώ και ο Στρατός θα μπορούσε να αντιμετωπίσει βασικές ελλείψεις, κυρίως σε καύσιμα. Σε αυτή τη μεταβατική φάση θα ανθούσε η ανταλλακτική οικονομία.
4. Το έλλειμα αυτό δεν θα μπορούσε να καλυφθεί με δανεισμό ή από φόρους και θα έπρεπε να τυπωθεί νέο χρήμα σε μεγάλες ποσότητες, κάτι που θα εκτίνασσε τον πληθωρισμό.
5. Οι καταθέσεις σε ευρώ αυτόματα θα μετατρέπονταν στο νέο εθνικό νόμισμα (δραχμές). Με κάθε υποτίμηση οι καταθέσεις θα έχαναν αξία. Κανένας δεν θα εμπιστευόταν το νέο νόμισμα και όλοι θα προσέτρεχαν να το μετατρέψουν σε δολάρια ή ευρώ, κάτι που θα πίεζε περαιτέρω το νέο νόμισμα.
6. Τα δάνεια θα δραχμοποιούνταν ώστε να μη χάσουν εντελώς οι τράπεζες τα λεφτά τους. Δανειακές συμβάσεις σε ξένο νόμισμα (ελβετικό φράγκο) θα μετατρέπονταν σε δραχμικές, αλλιώς τα δάνεια λόγω κόστους δεν θα εξυπηρετούνταν.
7. Οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί ακινήτων -λόγω αθέτησης δανειακών υποχρεώσεων- θα είναι τόσο πολλοί που οι τιμές θα καταρρεύσουν από την υπερπροσφορά. Αν δεν υπάρξει κρατική παρέμβαση, τεράστιες περιουσίες θα αλλάξουν χέρια.
Το ΔΝΤ εκτιμά ότι έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα οδηγούσε σε μείωση του ΑΕΠ κατά 10% ή 20 δισ. ευρώ μέσα σε ένα χρόνο, ενώ διεθνή χρηματοοικονομικά ιδρύματα σε εκθέσεις τους ανεβάζουν το ποσοστό αυτό στα 40 δισ. ευρώ.
Κατόπιν όλων αυτών, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι το προκηρυχθέν δημοψήφισμα δεν έχει καμία πρακτική αξία, αφού σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, είτε σε περίπτωση θετικής είτε αρνητικής ψήφου, η χώρα παραμένει στο ευρώ και η διαπραγμάτευση συνεχίζεται σε κάθε περίπτωση. Σε περίπτωση θετικής ψήφου είναι απολύτως βέβαιο ότι οι εταίροι -γεμάτοι ικανοποίηση από ένα τέτοιο αποτέλεσμα- θα επιβάλουν σε βάρος μας όποια μέτρα εκείνοι επιθυμούν αδιαφορώντας για τα επιπρόσθετα δεινά που θα μας επιφέρουν. Σε περίπτωση αρνητικής ψήφου, θα την εκλάβουν οι εταίροι μας, ως βούληση για Grexit. Αν όμως επιμένει ο πρωθυπουργός και μετά από αρνητική ψήφο σε παραμονή στο ευρώ τότε θα ακολουθήσει το χείριστο σενάριο, δηλαδή πτώχευση εντός ευρώ.
Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη λοιπόν... Γι' αυτό λοιπόν κάθε Έλληνας Πατριώτης πρέπει να περιφρονήσει εντελώς αυτό το άνευ πρακτικής σημασίας δημοψήφισμα και να το αγνοήσει παντελώς, αφού ό,τι κι αν ψηφίσει θα τον φέρει είτε στη Σκύλλα είτε στη Χάρυβδη! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Τέτοια εκβιαστικά διλήμματα, ούτε μας αγγίζουν ούτε μας τρομάζουν.
Η μοναδική πατριωτική λύση του προβλήματος είναι μία και μοναδική: Η συντεταγμένη έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κατά συνέπεια η αυτοδίκαια έξοδος από το ευρώ! Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν όψεις του ιδίου νομίσματος, δηλαδή του ευρώ...
Πάντως το σίγουρο είναι ένα, ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ανοίξουν οι “ασκοί του Αιόλου”, θα γίνει... “του Κουτρούλη ο γάμος” και κανείς πλέον δεν θα μπορεί να μας σώσει από τα δεινά της χρεοκοπίας, της πτώχευσης και της εξαθλίωσης, ειμή μόνο ο Θεός της Ελλάδος, αν εξακολουθεί να το επιθυμεί και δεν μας έχει βαρεθεί!!!