28.4.2013
Του Φώτιου Μπαμπάνη
Όπως είναι γνωστό, η Εκκλησία ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.) διέπεται από το δικό της καταστατικό χάρτη, με την μόνη διαφορά ότι ο συγκεκριμένος είναι ο Νόμος 5383 του... 1932! Αυτός λοιπόν ο Νόμος ο οποίος τέθηκε σε εφαρμογή το 1932 (χρονολογία κατά την οποία και ψηφίστηκε) υπάρχει ανελλιπώς μέχρι σήμερα χωρίς καμία απολύτως τροποποίηση ή αλλοίωση. Βέβαια, όλα τα κενά τα οποία υπάρχουν μέχρι σήμερα καλύπτονται αναλογικά –τυγχάνουν δηλ. αναλογικής εφαρμογής- από διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και Διοικητικής Διαδικασίας.
Παρά ταύτα όμως, το ίδιο το Συμβούλιο της Επικρατείας (Σ.τ.Ε.) με πάγια νομολογία του έχει ορίσει ότι ο συγκεκριμένος Νόμος έχει πάρα πολλά κενά. Θα έπρεπε λοιπόν, θα ήταν δέον, χρήσιμο και νομικά αναγκαίο, ο Νόμος αυτός να τύχει τις εκ του Νόμου απαιτούμενες βελτιώσεις, προσαρμογές ή σε κάθε περίπτωση να ψηφιστεί ένας καινούργιος Νόμος, ο οποίος να μην έχει τέτοιου είδους κενά όπως αυτός ο απηρχαιωμένος Νόμος του 1932.
Αυτός ο Νόμος εισάγει ένα νομικό «status quo», το οποίο ουσιαστικά αποτελεί αρωγό στην απολυταρχική διάθεση κάθε Μητροπολίτη και κάθε Μητροπόλεως στην χώρα μας... Ενισχύει την απολυταρχία και την απολυτότητα του Μητροπολίτη και επιπλέον δε, τα επισκοπικά δικαστήρια επιδεικνύουν μία όχι αντικειμενική προσέγγιση στην εκδίκαση υποθέσεων που αφορούν πειθαρχικά κατηγορούμενους ιερείς.
Πράγματι, οι ιερείς οι οποίοι κατηγορούνται για διάφορα σε βάρος τους παραπτώματα, που είτε έχουν τελέσει είτε δήθεν τους αποδίδονται, ουσιαστικά είναι έρμαιο στην βούληση του κάθε προέδρου του επισκοπικού δικαστηρίου: ή του εκάστοτε Μητροπολίτη αυτού καθ’ αυτού ή του προεδρεύοντος πρεσβυτέρου τον οποίο τον έχει διορίσει όμως ο εκάστοτε οικείος Μητροπολίτης.
Συντρέχει για παράδειγμα θέμα στην Μητρόπολη Νέας Ιωνίας, όπου έχουμε τρομερές καταστάσεις. Αρχικά παραπομπή ιερέως χωρίς να του έχει κοινοποιηθεί σαφές κατηγορητήριο και χωρίς να καθορίζονται ρητά και κατηγορηματικά οι πράξεις που του αποδίδονται... Κατόπιν πηγαίνει η υπόθεση στο αρχείο, αφού έγιναν τέρατα και σημεία στη διάρκεια της προδικασίας... Και, στην συνέχεια, άκουσον-άκουσον να εφευρίσκεται μία καταγγελία, η οποία δεν φέρει καν τον τύπο της καταγγελίας όπως τον απαιτεί ο Νόμος 5383/1932 και έτσι ο Μητροπολίτης να προκαλεί κατ’ ουσίαν μία καινούργια καταγγελία η οποία όμως αφορά περιστατικά και συμβάντα τα οποία είχαν ήδη κριθεί με τις προηγούμενες καταγγελίες! Οι οποίες, η δικογραφία που σχηματίστηκε βάσει αυτών, είχαν τεθεί ήδη στο αρχείο με ανακριτικό πόρισμα...
Και, σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, ενεργοποιείται καινούργια πειθαρχική δίωξη και πειθαρχική διαδικασία και ανακριτική ασφαλώς κατά του εγκαλουμένου ιερέως! Η συγκεκριμένη διαδικασία ασφαλώς είναι παράνομη και καταχρηστική και διενεργείται κατά κατάχρησιν εξουσίας και καθ’ υπέρβασιν των ορίων της αρχής της αναλογικότητος και της χρηστής διοικήσεως...
Σε κάθε όμως περίπτωση φτάσαμε στο σημείο, ύστερα από πλείστες ενστάσεις και καταγγελίες του εγκαλούντος ιερέως, και ο δεύτερος πειθαρχικός ανακριτής (ο οποίος δεν ανήκε στην εν λόγω Ιερά Μητρόπολη, αλλά είχε σταλεί εκεί από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο κατόπιν αιτήματος του Μητροπολίτη), βλέποντας τα δύσκολα και τα «κουκούτσια» της υπόθεσης, έθεσε εαυτόν σε παραίτηση επικαλούμενος λόγους υγείας! Και σαν να μην έφταναν αυτά, διορίζεται από τον οικείο Μητροπολίτη ο γραμματέας της πειθαρχικής ανακρίσεως της δεύτερης και ταυτόχρονα και ανακριτή, κάτι που είναι παράνομο και αντίκειται στον Νόμο 4383, στο Σύνταγμα και στις διεθνείς συνθήκες!
Και όχι μόνο αυτό, αλλά χωρίς να του κοινοποιηθεί πόρισμα και χωρίς να κληθεί σε απολογία, παραπέμπεται σε ένα επισκοπικό δικαστήριο, εις το οποίο μετείχε ο... προηγούμενος πειθαρχικός ανακριτής!!! Ο οποίος στην προηγούμενη πειθαρχική ανάκριση που ο ίδιος διενήργησε την είχε θέσει ήδη στο αρχείο και ο Μητροπολίτης που του είχε επιβάλει τότε ποινή αργίας την είχε ανακαλέσει... Και όταν λοιπόν ο συνήγορος του ως άνω ιερέως υπέβαλλε αίτηση εξαιρέσεως, τότε ξαφνικά ο προεδρεύων πρεσβύτερος ανακοίνωση «ελήφθη απόφασις» και όλα τέλειωσαν!
Πρόκειται για τέρατα και σημεία που καταστρατηγούν κάθε έννοια έννομης τάξης και κάθε έννοια στοιχειωδών δικαιωμάτων οιουδήποτε εγκαλουμένου πειθαρχικά ή κατηγορουμένου. Είναι πρωτοφανή και τέτοια φαινόμενα δεν έχουν συμβεί ούτε σε καθεστώτα δικτατορικά της χειρότερης μορφής και του αισχίστου είδους! Καλό είναι λοιπόν να προβληματιστεί ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος για να αντιληφθεί πώς απονέμεται η εκκλησιαστική-πειθαρχική δικαιοσύνη και από εκεί και πέρα ο ίδιος να επιληφθεί βελτιώνοντας το νομικό αυτό “status quo” με ένα σύγχρονο εκκλησιαστικό-πειθαρχικό Νόμο, ο οποίος να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες και καταστάσεις.