23.11.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Το ολοκαίνουριο (Οκτώβριος 2020) βιβλίο του Στέφανου Σωτηρίου, που τιτλοφορείται “Αλλαγή πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους”, αποτελεί στην ουσία μία φυσική συνέχεια του έργου του, “Δημογραφικό και λαθρομετανάστευση” (εκδόσεις “Τήνος”, 2007). Κι αυτό, επειδή στο σύγγραμμά του εκείνο, το ζήτημα της μεταφοράς πρωτεύουσας στην Ελλάδα ετίθετο ως μείζον δομικό πρόβλημα του ελληνισμού. Ο κ. Σωτηρίου είναι ιστορικός, ειδικός στην ιστορία των βαλκανικών λαών, αναλυτής Γεωπολιτικής και μάχιμος δημογράφος.
Δεν είναι ένα συνηθισμένο έργο, η έρευνα αυτή· είναι μία συγκροτημένη πρόταση επίλυσης του κυριοτέρου ίσως προβλήματος που απασχολεί το ελληνικό έθνος σήμερα -απειλώντας το μάλιστα και με βιολογική-πολιτισμική εξαφάνιση!- και, παράλληλα, μία φωνή αγωνίας σχετικά με το πού οδεύει ο ελληνισμός, ύστερα από μια μακραίωνη πορεία χιλιάδων ετών πάνω σ' αυτό τον πλανήτη. Υπ' αριθμόν 1 εθνικό πρόβλημα της Ελλάδας, κατά τον συγγραφέα, είναι η έλλειψη πραγματικής πρωτεύουσας-διοικητικού κέντρου...
“Αθήνα, το χταπόδι που συνθλίβει τον Ελληνισμό!”, είναι μια φράση που είχε χρησιμοποιήσει, πριν από αρκετές δεκαετίες, ο διεθνούς φήμης Βρετανός ιστορικός Arnold Toynbee, και είχε απόλυτο δίκιο, διότι -και κατά την εργασία του Στέφανου Σωτηρίου- ο σύγχρονος ελληνισμός δεινοπαθεί και αδυνατεί να προκόψει σε κάθε επίπεδο, εξ αιτίας του αθηναϊκού υπερ-συγκεντρωτισμού και της συνακόλουθης κολόβωσης της ελληνικής επαρχίας. Φυσικά, η κατάσταση έχει επιδεινωθεί έκτοτε τα μέγιστα, αφού δεκαετίες μετά -ο Toynbee πέθανε το 1975- η μεν Αθήνα έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο, η δε επαρχία αργοπεθαίνει από την έλλειψη ανθρώπων και παραγωγής.
Γιατί συμβαίνει αυτό το κακό, η σύγχρονη ελληνική τραγωδία; Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε τα κάτωθι: “Ένα απλό τεστ για να καταλάβει ο καθένας τι είναι η Αθήνα για την Ελλάδα, είναι το παρακάτω: Πάρτε ένα χαρτί και χωρίστε το με κάθετες κι οριζόντιες γραμμές σε τετράγωνα. Φτιάξτε 100 τετράγωνα. Και κατόπιν χρωματίστε με χρώμα δυο από αυτά. Αυτά τα δυο τετράγωνα αντιπροσωπεύουν το 2% του συνόλου των τετραγώνων που χωρίσαμε. Αυτό το 2% είναι η Αθήνα στο σύνολο του εμβαδού της Ελλάδος. Κι όμως αυτό το 2% φιλοξενεί το 50% του ελληνικού πληθυσμού! Ασύλληπτο!”. Συμπέρασμα (πάντα από το ίδιο οπισθόφυλλο): “Απλά. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί, ΠΟΤΕ, κράτος με δομή σαν της Ελλάδος! Μαθηματικώς αδύνατον”.
Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στο πολύ ενδιαφέρον αυτό έργο του είναι ισχυρά, προερχόμενα τόσο μέσα από την ιστορική εμπειρία, όσο και από την απλή λογική. Εντοπίζει τις παθογένειες του ελληνικού κράτους, που ήσαν εμφανείς αμέσως με το που αυτό ιδρύθηκε ως απότοκο της εθνεγερσίας του 1821, στις οποίες κατά μείζονα λόγο οφείλεται και η στρεβλή του ανάπτυξη, έκτοτε. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός, άλλωστε, ότι σήμερα ουδείς σοβαρός αναλυτής ή πολιτικός διαφωνεί στο ότι, όντως, το ελληνικό κράτος αποτελεί μία δυσμορφία, ένα καρκίνωμα στο σώμα του αέναου ελληνισμού, συνεπώς είναι εξαιρετικά επείγουσα και αναγκαία η περίφημη “επανίδρυσή” του, όπως είχε εξαγγείλει προ ετών γνωστός πολιτικός (ο οποίος όμως αργότερα, ως πρωθυπουργός, απέτυχε παταγωδώς σ' αυτό του το σχέδιο).
Στην Ελλάδα δεν υπήρξε σοβαρή αστική τάξη, ποτέ. Μία διαπίστωση που έχουν κάνει όλοι όσοι καταγίνονται ενδελεχώς με τη φύση της νεοελληνικής, μεταπρατικής κατά κύριο λόγο, κοινωνίας. Έτσι, ήδη από το πρώτο ήμισυ του 18ου αιώνα και την ίδρυση του ελληνικού κρατιδίου, αυτό ομοίαζε περισσότερο με γραικύλικο κατασκεύασμα -μία χαλαρή συνομοσπονδία περιοχών που ήλεγχαν οι τσιφλικάδες (φεουδάρχες) της εποχής-, παρά με οργανωμένο έθνος-κράτος, υπό μία σοβαρή κεντρική διοίκηση, το οποίο να επιδιώξει την εθνική ολοκλήρωση του ελληνισμού. Το φαινόμενο αυτό, ο Σωτηρίου αποκαλεί στην έρευνά του ως “τοπικισμό”· το ατομικό, κατ' επέκταση το τοπικό, συμφέρον πάνω απ' όλα, εις βάρος της εθνικής ενότητας, αλλά και της πραγματικής δημοκρατίας, αφού εξ αρχής από τη διοίκηση αυτού του φαιδρού κράτους αποκλείστηκε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. “Το βασίλειο του 1830 που έφτανε μέχρι την Λαμία”, θεωρούσε ότι βορείως της Λαμίας δεν υπάρχουν Έλληνες, παρά μόνο “Έλληνες κατ' επιλογήν ή κατά δήλωσίν των”. Ο παλιοελλαδιτισμός αυτός, ως η απόλυτη άρνηση του ελληνισμού, περιορίστηκε για έναν ολόκληρο αιώνα αποκλειστικά και μόνο στην Πελοπόννησο και στην Αθήνα, δίνοντας έτσι πολύτιμα ανθελληνικά επιχειρήματα στους μονίμως επιβουλείς της ελληνικής γης του “εκ βορρά” και “εξ ανατολών” κινδύνου.
Η εν λόγω αθλιότητα, όμως, απέκτησε αμέσως μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο τερατώδεις, πράγματι, διαστάσεις. Τότε ήταν, που με τη μέθοδο της αντιπαροχής και την αστικοποίηση του πληθυσμού, γιγαντώθηκε η Αθήνα, η οποία από το χωριό των μερικών χιλιάδων κατοίκων του 1830 μετατράπηκε σε πόλη-τέρας, εμπόδιο σε κάθε ανάπτυξη του ελληνικού λαού και της δύσμοιρης αυτής πατρίδας. Ο μισός πληθυσμός της χώρας μαντρώθηκε σε μία και μόνο πόλη, παγιδευμένος πλέον στις ορέξεις και επιδιώξεις των ισλαμιστών λαθρομεταναστών και των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, που -όπως εύστοχα διαπιστώνει κι ο συγγραφέας- με ένα και μόνο χτύπημα στον ζωτικό χώρο της Αττικής και των περιχώρων (Βοιωτία, Κόρινθος) δύνανται να παραλύσουν τελείως τη λειτουργία του ελληνικού κράτους και να θανατώσουν την ίδια την Ελλάδα...
Ως “κακόγουστη, ανασφαλή, άσχημη και βρωμερή πόλη” περιγράφει την Αθήνα ο κ. Σωτηρίου, και (δυστυχώς) έχει απόλυτο δίκιο. Αρκεί και μόνο να κάνει μια βόλτα στους δρόμους της ο οποιοσδήποτε, για να διαπιστώσει την κατάντια των γειτονιών, των οικοδομημάτων, της κυκλοφορίας κτλ. της άλλοτε πανέμορφης και ιστορικής πόλης -της πόλης της αφιερωμένης στη σοφία της θεάς Αθηνάς-, για να κατανοήσει τη θλιβερότατη πραγματικότητα και να συμφωνήσει με τον συγγραφέα. Ο οποίος γράφει ενδεικτικά για τη σημερινή ελληνική πρωτεύουσα τα εξής: “Είναι μία πόλη από το μέλλον, όπου οι άνθρωποι μεταβάλλονται τεχνητά σε υβρίδια με τα ψυχολογικά πειράματα που γίνονται σε βάρος τους και τα δηλητήρια που τρώνε και αναπνέουν. Είναι μία πόλη όπου γίνεται πείραμα δημιουργίας ανθρώπων υβριδίων, που θα κατοικούν την Ελλάδα στο μέλλον. Μία πόλη με μεγάλη ανασφάλεια, με τεράστιους πληθυσμούς ανέργων -μουσουλμάνων μάλιστα- λαθρομεταναστών, μία πόλη που γκετοποιείται σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού, μία πόλη που ο ελληνικός πολιτισμός και η παράδοση έχουν πλέον χαθεί...”.
Αυτός είναι, βασικά, ο σχεδιασμός ξένων ανθελληνικών κέντρων, που επιθυμούν την πολτοποίηση των λαών-εθνών στο μίξερ μιας ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης και, ειδικά στην ελληνική περίπτωση, την αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού με αλλοδαπούς -μουσουλμάνους στο σύνολό τους- παρατύπους μετανάστες, οι οποίοι εισέβαλλαν κυριολεκτικά απρόσκλητοι στην πατρίδα μας. Όλοι αυτοί θα αποτελέσουν το “νέο προλεταριάτο”, τον ισλαμοκομμουνισμό της μελλοντικής δυστοπικής Ελλάδας, εργαζόμενοι σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (Ε.Ο.Ζ.) με χαμηλότατα ημερομίσθια, στις εργασίες εκείνες που δεν θα μπορούν να πραγματοποιούν οι αυτοματοποιημένες μηχανές-ρομπότ. Από κοιτίδα του αρχέγονου πολιτισμού, η Αθήνα θα καταλήξει “Ισλαμαμπάντ” του ευρωπαϊκού νότου· η Ελλάδα προορίζεται να μεταλλαχθεί σε ισλαμικό χαλιφάτο πάμφθηνου εργατικού δυναμικού (η χαρά των πολυεθνικών μονοπωλίων και της διεθνούς τοκογλυφίας). Αυτόν τον σχεδιασμό, που εξοντώνει ένα έθνος χιλιετιών, υπηρετούν με πάθος οι Γραικύλοι πολιτικάντηδες, όχι μόνο σήμερα, αλλά εδώ και 200 περίπου χρόνια.
Ποια η λύση, ολίγο μόλις προ του επιθανάτιου σπασμού του ελληνισμού; Ο συγγραφέας δεν μασάει τα λόγια του, κρούωντας τον κώδωνα του κινδύνου, τον τελευταίο ίσως ελληνικό κώδωνα που θ' ακουστεί στον αέρα αυτού του ιερού άλλοτε τόπου: εδώ και τώρα, αλλαγή-μεταφορά πρωτεύουσας της Ελλάδας! Να φύγει, δηλαδή, άμεσα το διοικητικό κέντρο από την Αθήνα-”μαύρη τρύπα” και να πάει βορειότερα, εκεί που υφίσταται η απαραίτητη για την ελληνική ανάπτυξη βαλκανική ενδοχώρα, κάπου μεταξύ Θεσσαλίας και Πιερίας. Σ' εκείνο το σημείο, δίπλα στον Όλυμπο των θεών, δύναται να αναγεννηθεί ο ελληνισμός.
Δραματική προειδοποίηση, κατ' ουσίαν, είναι τα παρακάτω γραφόμενα του Στέφανου Σωτηρίου, από τον Επίλογο του βιβλίου του: “Η μεταφορά της πρωτεύουσας ίσως είναι η σημαντικότερη κίνηση αναδιάρθρωσης και επαναδημιουργίας του ελληνικού κράτους, που θα ενείχε την ελπίδα της επιβίωσής του. Τα τζάκια, τα ΜΜΕ και τα συνδικάτα της Αθήνας, η μαφία του ποδοσφαίρου, η εκκλησία... ακόμη και οι πωλητές των λαϊκών αγορών, θα αντιδράσουν λυσσαλέα. Τα συμφέροντα είναι τρομακτικά! Όποιος πολιτικός όμως αποτολμήσει αυτή την κίνηση θα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος Μέγας της ιστορίας μετά τον Αλέξανδρο! Και πρέπει να επιχειρηθεί αυτή η αλλαγή τώρα, σε καιρό ειρήνης. Να μην φτάσουμε πάλι στο σημείο να λέμε ότι: τέτοιες ρηξικέλευθες αλλαγές, χρειάζονται εθνική συμφορά, εθνικό σοκ, για να αποφασιστούν!!!”.
Και κλείνει ο σημαντικός αυτός ερευνητής με ένα κάλεσμα, προς κάθε πραγματικό Έλληνα, να συμβάλλει κι αυτός με όποιο τρόπο μπορεί στο να αντιμετωπιστεί και επιλυθεί το Νο1 εθνικό πρόβλημα της Ελλάδας, στο να μην χαθεί η μόνη ευκαιρία της Ελλάδας να γίνει για πρώτη φορά αληθινό κράτος, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821! Η γραφή του Σωτηρίου συγκλονίζει: “Δεν μπορεί να επαναπαυόμαστε στο: «Μα εγώ θα σώσω την Ελλάδα;». Ναι, εγώ θα σώσω την Ελλάδα, πρέπει να λέμε. Εγώ, εσύ, κι όλοι αυτοί που θέλουν να την σώσουν. Εμείς θα την σώσουμε!”. Όπως ακριβώς έγραψε κάποτε κι ο Ίων Δραγούμης: “Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας”.
Ο γράφων αυτές τις σειρές είχε συμφωνήσει με την κίνηση του κυρίου Σωτηρίου, και μάλιστα συνέγραψε και σχετικό άρθρο-ανάλυση, υπό τον τίτλο “Αλλαγή-μεταφορά πρωτεύουσας”, το οποίο δημοσιεύτηκε στον ελληνικό Τύπο το καλοκαίρι του 2011 (βλ. εδώ ). Εκεί, γράφαμε μεταξύ άλλων και τα εξής: “...το «υδροκέφαλο» ελληνικό κράτος, με τη συγκέντρωση όλων των σπουδαίων δραστηριοτήτων στο λεκανοπέδιο της Αττικής, οδήγησε την πατρίδα μας στα αρνητικότατα φαινόμενα της υπογεννητικότητας, της οικονομικής συρρίκνωσης και της έλλειψης κάθε πρωτοποριακής ιδέας, που θα έδινε όραμα στην Ελλάδα των νέων καιρών”. Επίσης, για το σημερινό χάλι των Αθηνών σημειώναμε ότι “...η Αθήνα σήμερα κατάντησε μια χαώδης μεγαλούπολη, χωρίς προοπτική (αφού με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να αντέξει τόσους εκατομμύρια κατοίκους σε τόσο μικρό χώρο!), χωρίς καθόλου πράσινο, με βλαβερές συνέπειες για τους κατοίκους της, λόγω της ατμοσφαιρικής καρκινογόνας ρύπανσης και των αναρίθμητων τόνων τσιμέντου, που αντικατέστησαν τα άλλοτε ωραιότατα λιβάδια της περιοχής...”.
Αξίζει δε, να επισημάνουμε ότι εδώ και χρόνια υπάρχει η επίσημη διακήρυξη της Επιτροπής Πολιτών για την αλλαγή πρωτεύουσας, πρωτοβουλία του Στέφανου Σωτηρίου, με τίτλο “Πρόταση απομακρύνσεως από την Αθήνα του Διοικητικού Κέντρου της Ελλάδος” (βλ. εδώ), την οποία υπέγραψαν τα ιδρυτικά της μέλη, ανάμεσα στα οποία και ο υπογράφων το παρόν κείμενο. Σ' αυτή, ανάμεσα σε άλλα, διαβάζουμε συμπερασματικά τα ακόλουθα αξιοσημείωτα: “Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως ότι, εάν δεν δώσουμε μια ριζική λύση στο πρόβλημα της πρωτεύουσας, ώστε να ξαναγίνουν πανελλήνια τα ενδιαφέροντα των πολιτών και της πολιτείας, θα υποστούμε, συντομότερα απ' όσο υποψιάζονται οι κορυβαντιώντες Έλληνες, εδαφική συρρίκνωση της πατρίδας μας και πολιτιστική αλλοτρίωση του έθνους μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η μεταφορά της πρωτεύουσας ίσως είναι η σημαντικότερη κίνηση αναδιάρθρωσης και επαναδημιουργίας του ελληνικού κράτους, και θα συμβάλει δραστικά στην επιβίωσή του”.
Το εξαιρετικό πόνημα του Στέφανου Σωτηρίου, “Αλλαγή πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους”, διανέμεται από τις εκδόσεις “Λόγχη” (τηλέφωνο: 210-3611590, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: info@logxi.com). Εμείς, από την πλευρά μας, συγχαίρουμε τον κύριο Σωτηρίου για το νέο του αυτό βιβλίο, που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο της ποιότητας, αλλά και του δυναμισμού, των προηγούμενων έργων του.