Αλέξανδρος Καρράς, εκδότης-συγγραφέας

«...Ο δικός μας δρόμος, ο Τρίτος Δρόμος, πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς»!

9.5.2021

Συνέντευξη στον Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Μία πολυποίκιλη προσωπικότητα, στα 36 του μόλις χρόνια, είναι ο κύριος Αλέξανδρος Καρράς, εκδότης (των εκδόσεων “Έκτωρ” και “Νέα Γενεά”), συγγραφέας βιβλίων, αρθρογράφος, αλλά και παρουσιαστής εκπομπών. Πρωτοβουλία του, ο Τρίτος Δρόμος στην Ελλάδα, ο οποίος φιλοδοξεί να εκφράσει έναν σύγχρονο εθνικισμό, μακριά από τις “παιδικές ασθένειες” του -πρόσφατου και όχι μόνο- παρελθόντος, οι οποίες εξακολουθούμενες έχουν καταντήσει την έννοια του πατριωτισμού συνώνυμη των “ψεκασμένων” και της “συνωμοσιολογίας”. Με αφορμή το πλέον πρόσφατο βιβλίο που εξέδωσε (“Εθνική κοινότητα και κοσμοπολιτισμός. Μια διαχρονική σύγκρουση”), τον Φεβρουάριο του 2021, από τις εκδόσεις “Έκτωρ”, συζητήσαμε μαζί του για διάφορα κρίσιμα ζητήματα του ελληνικού εθνικισμού-πατριωτισμού. Ο κ. Καρράς απήντησε ευγενικά στα ερωτήματα που του θέσαμε.

Ησαΐας Κωνσταντινίδης (Η.Κ.): Είστε ένας άνθρωπος νέος σε ηλικία, με έντονη πατριωτική δράση. Τι σκοπό εξυπηρετεί το νέο σας έργο, “Εθνική κοινότητα και κοσμοπολιτισμός”; Είναι μήπως ένα μανιφέστο των νέων Ελλήνων εθνικιστών ή πρόκειται άραγε για ένα εγχειρίδιο-βοήθημα ως προς την αποσαφήνιση μιας ιδεολογίας -του εθνικισμού-, η οποία συχνά διαστρεβλώνεται από εχθρούς, αλλά και φίλους;

Αλέξανδρος Καρράς (Α.Κ.): Καταρχάς, κύριε Κωνσταντινίδη, θέλω να σας ευχαριστήσω για την τιμή να με φιλοξενείτε στην ιστοσελίδα σας δίνοντάς μου το βήμα να εκφράσω τις ιδέες μου και τις σκέψεις μου.

Το βιβλίο αυτό προέκυψε από την προετοιμασία μιας εκπομπής που αφορούσε τις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές, όπως αναφέρω και στον πρόλογο. Τον τελευταίο καιρό μελετώ πολιτικές επιστήμες και, σε συνδυασμό με την εμπειρία που έχω αποκτήσει μέσα από την ενασχόλησή μου με τον χώρο του εθνικισμού, αποφάσισα ότι χρειαζόταν ένα βιβλίο στον χώρο μας που να ξεκαθαρίζει ότι τα έθνη και ο εθνικισμός δεν είναι νεωτερικά κατασκευάσματα, αλλά έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα. Έτσι άλλωστε ξεκινάει το βιβλίο αυτό, με παραδείγματα από την αρχαία Ελλάδα, αλλά και την αντίσταση των Γαλατών και των Γερμανών στους Ρωμαίους. Πρόκειται ξεκάθαρα για αγώνες εθνών εναντίον ιμπεριαλιστών, δηλαδή κατακτητικών λαών, όπως οι Πέρσες και οι Ρωμαίοι. Αυτό είναι ο εθνικισμός, η θέληση των εθνών να ορίζουν τους νόμους τους, να διατηρούν την γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά τους. Με άλλα λόγια, ο εθνικισμός είναι αγώνας για την προάσπιση της ελευθερίας και την διασφάλιση της ανεξαρτησίας ενός λαού.

Η.Κ.: Στο βιβλίο σας αυτό -όπως εξάλλου σε σημαντικό βαθμό και στο αμέσως προηγούμενο, το “Σπορά Ιδεών”- εξετάζετε τις διάφορες όψεις των εθνικών ιδεολογικών ρευμάτων, σε Ευρώπη και Ελλάδα, όπως π.χ. τον μουσολινικό φασισμό αλλά και τον χιτλερικό εθνικοσοσιαλισμό. Θεωρείτε ότι δεν έχουμε ξεκαθαρίσει εντελώς τις μεταξύ τους διαφορές, ότι δηλαδή υπάρχει ακόμη και σήμερα σύγχυση στην ελληνική εθνικιστική ιδεολογία ως προς τις καταβολές και τους τελικούς της στόχους;

Α.Κ.: Υπάρχει σύγχυση, όχι μόνο στον χώρο των εθνικιστών, αλλά και στην ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν πόλεμος μεταξύ εθνών-κρατών κι όχι πολιτικών θεωριών και πολιτευμάτων. Ο Άξονας είχε ως στόχο την δημιουργία αυτοκρατοριών, ενώ οι Αγγλογάλλοι και οι ΗΠΑ είχαν ως στόχο να μην αφήσουν τις χώρες αυτές να κατακτήσουν τα άλλα έθνη. Όχι επειδή νοιάζονταν για αυτά, αλλά για να διατηρήσουν τη θέση ισχύος που είχαν στον κόσμο, για τα δικά τους γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

Ο Β' ΠΠ, ξαναλέω, δεν ήταν πόλεμος για ιδεολογίες και πολιτεύματα. Δεν ήταν πόλεμος του Φασισμού και του Ναζισμού εναντίον των Δημοκρατιών και του Κομμουνισμού. Ο πόλεμος Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης ήταν η σύγκρουση του Παγγερμανισμού με τον Πανσλαβισμό. Ο Ναζισμός ήταν Παγγερμανισμός και ο Μπολσεβικισμός εξελίχθηκε σε Πανσλαβισμός. Ήταν πόλεμος με στόχο την αλλαγή του χάρτη. Έτσι λοιπόν, η Ελλάς πολέμησε τους Ιταλούς κι όχι τον Φασισμό. Οι βλέψεις της Ιταλίας για το mare nostrum ίσχυαν από την εποχή της δημοκρατικής Ιταλίας και τον ιταλικό κίνδυνο τον είχε επισημάνει ο Ίων Δραγούμης 20 χρόνια πριν την 28η Οκτωβρίου του 1940! Όταν το καταλάβουμε αυτό, τότε θα μπορούμε να μιλάμε χωρίς πάθος για την ιστορία και την πολιτική και θα έχουμε μάθει να μη φοβόμαστε τον εθνικισμό, την ιδέα δηλαδή που πηγάζει από τον έμφυτο πατριωτισμό του κάθε ανθρώπου, όπως είπε ο Κωστής Παλαμάς, και που είναι η ενέργεια κάθε δημιουργικού ανθρώπου που ανήκει σε ένα έθνος, όπως έλεγε ο Ίων Δραγούμης.

Ο εθνικισμός είναι η πίστη στην καταγωγή μας, ο αγώνας για αυτούς που θα γεννηθούν και ο σεβασμός σε όσα μας κληρονόμησαν όσοι πέρασαν με τις προηγούμενες γενιές. Ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του μας το μεταφέρει με μοναδικό τρόπο: Το χρέος μας στην ράτσα!

Η.Κ.: Η μείζων οικονομική κρίση προκάλεσε σοβαρούς τριγμούς στο παλαιοκομματικό σύστημα της πατρίδας μας, μάλιστα δε το ισχυρότερο κόμμα της Μεταπολίτευσης (το ΠΑΣΟΚ) ουσιαστικά εξανεμίστηκε. Γιατί όμως, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε το πολιτικό κενό του ΠΑΣΟΚ και έγινε κυβέρνηση, εν τούτοις τα εθνικιστικά/πατριωτικά κόμματα δεν κατάφεραν τίποτε σπουδαίο και παρέμειναν στάσιμα; Ποια η γνώμη σας;

Α.Κ.: Η Αριστερά, ενώ μένει προσκολλημένη ακόμα σε θεωρίες, εποχές και γεγονότα που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, καθώς η ανθρωπότητα εξελίσσεται και προοδεύει, εντούτοις έχει πάντα τα αντανακλαστικά και την ευστροφία να προσεταιρίζεται κάθε αδύναμο, κάθε δυσαρεστημένο, κάθε αδικημένο και να υποκρίνεται τον υπερασπιστή των δικαιωμάτων όλων αυτών. Η ρητορική της Αριστεράς έχει πάντοτε ως στόχο τους εργαζόμενους, τους ανθρώπους που θέλουν την ησυχία τους, που δεν θέλουν πολέμους, που είναι αντιδραστικοί μπροστά σε κάθε είδους καταπίεση και εξουσία, πράγμα που βρίσκει απήχηση στους νέους. Η Αριστερά μεταχειρίζεται για ίδιον συμφέρον τον ανθρωπισμό, πράγμα οξύμωρο καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ΕΣΣΔ, ο Μάο και ο Πολ Ποτ σφάγιασαν και τυράννισαν τους λαούς που κυβέρνησαν με την ιδεολογία και το σύμβολο του κομμουνισμού. Λέξεις όπως «ελευθερία», «λαός», «πρόοδος», «δημοκρατία», «ισότητα», «δικαιοσύνη» και «ειρήνη» έχουν συνδεθεί με την Αριστερά. Από την άλλη πλευρά, λέξεις όπως «βία», «μισανθρωπισμός», «αυταρχικότητα», «μιλιταρισμός», «πόλεμος», «δικτατορία» «μισογυνισμός» και «λογοκρισία» όταν ακούγονται δεν παραπέμπουν ποτέ στην Αριστερά, ενώ θα έπρεπε, αλλά στην, ας την πούμε έτσι, Ακροδεξιά.

Εδώ έγκειται και το μεγάλο λάθος των εθνικιστών δεκαετίες τώρα. Ως αντίδραση επέλεξαν πεισματικά να υιοθετήσουν και να αποδεχτούν όλα εκείνα τα στοιχεία που τους προσάπτουν οι ιδεολογικοί αντίπαλοι. Δεν αυτοπροσδιορίζονταν δηλαδή! Αποδέχονταν ότι ο πολιτικός αντίπαλος είχε δίκιο για όσα τους κατηγορούσε! Οι εθνικιστές αναλώθηκαν αποκλειστικά στην παρελθοντολογία, σε μνημόσυνα για ήρωες και μάρτυρες ή για εθνικές ήττες, επαναπαύτηκαν στις δάφνες του παρελθόντος του έθνους μας, ενώ παράλληλα περιφρόνησαν την τέχνη, τις επιστήμες και ξέχασαν να αφουγκραστούν την κοινωνία και τα προβλήματά της για να προτείνουν λύσεις. Οι συζητήσεις για την οικονομία απουσιάζουν από τον χώρο μας σε μια εποχή που στην τηλεόραση όλοι μιλούν οικονομικά.

Οι εθνικιστές άφησαν τον χρόνο να τους προσπεράσει και τώρα πρέπει να τρέξουν για να προφτάσουν τον σύγχρονο κόσμο. Τόσα χρόνια πίστευαν ότι θα επαναφέρουν το παρελθόν και δεν σκέφτηκαν ότι έπρεπε να αγωνιστούν για να δημιουργήσουν μέλλον! Συνεπώς, η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως εμάς τους εθνικιστές, και δευτερευόντως οτιδήποτε άλλο. Η θεραπεία του εθνικιστικού χώρου ξεκινάει από την αυτοκριτική.

Η.Κ.: Με δεδομένες τις παθογένειες του λεγόμενου “πατριωτικού χώρου” στην Ελλάδα -τα σοβαρά προβλήματα και την έλλειψη προγράμματος που τον χαρακτηρίζουν-, πιστεύετε τελικά ότι ο εθνικισμός έχει μέλλον στη χώρα μας;

Α.Κ.: Αν ο εθνικοπατριωτικός χώρος δεν ξεπεράσει και δεν αναθεωρήσει όλα όσα σας προανέφερα απαντώντας στο προηγούμενο ερώτημά σας τότε, όχι! Όχι, δεν έχει μέλλον. Επιβάλλεται, είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου μιας εθνικότητας, εν προκειμένω της ελληνικής, να εξελιχθεί και να προσαρμοστεί στο σήμερα, να προβληματιστεί και να ζυμωθεί γύρω από τα οικονομικά και τα τεχνοκρατικά ζητήματα.

Ο εθνικιστικός λόγος πρέπει να γίνει επιστημονικός, σοβαρός, κοινωνικός και να μην αρκείται στις καταγγελίες εναντίον του πολιτικού συστήματος. Δεν αρκεί αυτό! Δεν αρκεί να κατηγορείς και να βρίζεις στην πολιτική. Δεν θα σε επιλέξει ο λαός για να του λύσεις τα προβλήματά του με αυτά τα κριτήρια. Μετά τις καταγγελίες ο λαός ρωτάει: «Καλά όλα αυτά, αλλά τι θα κάνετε;»!

Ο χώρος των εθνικιστών πρέπει να πάψει πια να έχει την ψυχολογία του ηττημένου, του κατατρεγμένου, του αδικημένου. Ο εθνικιστικός χώρος πρέπει να πάψει πια να εκφράζεται πιθηκίζοντας ξένους εθνικισμούς και κινήματα του Μεσοπολέμου. Είναι μείζονος σημασίας να αλλάξει στόχο, δηλαδή να μην του αρκεί να εκφράζεται από ένα κόμμα διαμαρτυρίας και αντίδρασης στη Βουλή. Ο εθνικισμός χρειάζεται να οργανωθεί πρώτα εκτός κοινοβουλίου κι έπειτα να δημιουργήσει το κόμμα που θα τον εκπροσωπήσει στη Βουλή. Θα πρέπει, όμως, πριν γίνει αυτό, να έχουν δημιουργηθεί όλες εκείνες οι δομές που θα διαδώσουν τις ιδέες και τις θέσεις των εθνικιστών στην κοινωνία, ώστε να υπάρχει στήριγμα στο κόμμα αυτό από πολλές πλευρές της, ίσως με πρώτα και κύρια τα πανεπιστήμια και την μουσική. Οι εθνικιστές πρέπει να υποστηρίξουν τον μικρό και τον μεσαίο επιχειρηματία, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας να αγκαλιάσουν και να υποστηρίξουν την μεσαία τάξη που συρρικνώνεται συνεχώς.

Γνωρίζετε τι έλεγε για την μεσαία τάξη ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του! Πρέπει να ξεπεραστεί ο «φυρερισμός», η νοοτροπία αυτή που θέλει ένα πρόσωπο να τα γνωρίζει όλα, να μιλάει για όλα και όλοι γύρω του να είναι γλείφτες και χειροκροτητές. Ο εθνικιστικός χώρος χρειάζεται, πλέον, πολυπροσωπία, πολυτασικότητα, να αφήσει πια την καταστροφική εσωστρέφειά του. Μια διαχρονική παθογένεια είναι ότι όλοι στον χώρο αυτό αναλώνονται σε αντιπολίτευση μεταξύ τους κι όχι εναντίον έξωθεν πολιτικών αντιπάλων, κι όλα αυτά στα πλαίσια της ιδεολογικής «καθαρότητας». Φευ! Καχυποψία, γκρίνια και φθόνος επικρατούν ανάμεσα στους εθνικιστές.

Τέλος, εις ό,τι αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι, ο εθνικισμός πρέπει να ξαναγίνει συνώνυμο της ευγένειας και της μόρφωσης. Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας για την νίκη των εθνικιστών. Ο κόσμος που φοβάται μέχρι σήμερα τους εθνικιστές έχει δίκιο, πρέπει να αλλάξει αυτό, οι εθνικιστές δεν είναι οι τιμωροί του λαού, είναι αυτοί που θέλουν να εξασφαλίσουν την ελευθερία του! Εγώ πιστεύω στην αλλαγή αυτή, εύχομαι και αγωνίζομαι για να το πιστέψουν κι οι υπόλοιποι, αυτός είναι ο δικός μας δρόμος, ο Τρίτος Δρόμος, πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς!

* Το βιβλίο του Αλέξανδρου Καρρά, “Εθνική κοινότητα και κοσμοπολιτισμός”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Έκτωρ” (τηλ. επικοινωνίας: 6936170750 / E-mail: info@hectorbooks.gr).