top of page

“Έγχρωμες επαναστάσεις” και μυστικές υπηρεσίες

Εικόνα συγγραφέα: ..

21.10.2020

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη


Με την είσοδο της ανθρωπότητας στον 21ο αιώνα, αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία (άνοιξη 1999), κέρδισαν έδαφος νέες μορφές κοινωνικών εξεγέρσεων και πολιτειακών εκτροπών-ανατροπών. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μεταλαμπάδευση των περίφημων “ανοίξεων” από τα τέλη της δεκαετίας του 1960: τη “γαλλική άνοιξη” του Μάη 1968 ακολούθησε η “άνοιξη της Πράγας”, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, με την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία. Λίγο ετεροχρονισμένα, το 1973, η Ελλάδα έζησε κι εκείνη το κλίμα των “ανοίξεων” της εποχής των χίππις, με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο, ενώ είχαν προηγηθεί τα έκτροπα στη Νομική Σχολή, μερικούς μήνες προηγουμένως· αντίθετα από τη “γαλλική άνοιξη” και την “άνοιξη της Πράγας”, η “ελληνική άνοιξη” του 1973 προκάλεσε πολιτειακή αλλαγή, με την πτώση της χούντας λίγο καιρό αργότερα, αλλά και με την κυπριακή τραγωδία...

Ήδη όμως από τότε, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές εκείνης του 1970, ουκ ολίγοι διαπίστωσαν ότι πρωταγωνιστές των κοινωνικών εξεγέρσεων της νεολαίας υπήρξαν ταυτόχρονα συνεργάτες ξένων μυστικών υπηρεσιών! Για παράδειγμα, ο ιθύνων νους του “γαλλικού Μάη”, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, κατηγορήθηκε ακόμη και ως πράκτορας της CIA. Αργότερα, ο Κον-Μπεντίτ όχι μόνο εντάχθηκε πλήρως στο σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμούσε, αλλά εκλέγεται επιπλέον επί σειρά ετών (από το 1994 συνεχώς!) μέλος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου· στην ευρωβουλή είναι πρόεδρος της ομάδας των Πρασίνων. Αλλά και στην ελληνική περίπτωση του Πολυτεχνείου, υπήρξαν υποψίες για διασυνδέσεις κεντρικών προσώπων της εξέγερσης, που τότε ήταν φοιτητές, με ελληνικές και ξένες υπηρεσίες πληροφοριών...

Μετά το 1999 τα πράγματα άλλαξαν. Τον Σεπτέμβριο του 2000 έλαβε χώρα η πρώτη επανάσταση, από τις λεγόμενες “έγχρωμες” (ή “χρωματιστές”), στην εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία. Η χώρα αυτή, μεταξύ 1991 και 1999, είχε βιώσει τη διάλυσή της, έναν τριετή εμφύλιο πόλεμο (1992-1995) με 200.000 νεκρούς, αλλά και τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς του 1999 με αφορμή το Κοσσυφοπέδιο. Αμέσως μετά τις προεδρικές εκλογές, λοιπόν, στη χώρα (Σεπτέμβριος 2000) τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατηγόρησαν τον τότε Γιουγκοσλάβο ηγέτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για εκλογική νοθεία. Ακολούθησαν τεράστια κύματα λαϊκής διαμαρτυρίας, η χώρα παρέλυσε, ώσπου στις 5 Οκτωβρίου 2000 ο Μιλόσεβιτς έπεσε. Σιδεροδέσμιος, παραπέμφθηκε στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (πέθανε στο κελί του υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες μερικά χρόνια μετά), η “μικρή Γιουγκοσλαβία” διαλύθηκε κι εκείνη με τη σειρά της -σε Σερβία, Μαυροβούνιο και Κοσσυφοπέδιο-, ενώ ο φιλοδυτικός ηγέτης Ζόραν Τζίντζιτς δολοφονήθηκε από Σέρβους πατριώτες του οργανωμένου εγκλήματος, τον Μάρτιο του 2003...

Η “επανάσταση της μπουλντόζας”, όπως έμεινε στην ιστορία η εξέγερση του 2000 στη Γιουγκοσλαβία, οδήγησε τους Σέρβους υποτελείς στην αγκαλιά της Δύσης και μερικά χρόνια μετά η Σερβία ήταν πλέον έτοιμη να καταθέσει υποψηφιότητα για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα γεγονότα εκείνα αποτέλεσαν τον οδηγό για τις μετέπειτα εξεγέρσεις σε μια σειρά χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, αλλά και για την περιβόητη “αραβική άνοιξη” της περιόδου 2010-2011.

Το 2003 εκδηλώθηκε η λεγόμενη “επανάσταση των ρόδων” στη Γεωργία, που θύμιζε δραματικά όσα είχαν συμβεί στη Γιουγκοσλαβία τρία χρόνια νωρίτερα. Η γεωργιανή εξέγερση προκλήθηκε κι εκείνη, το φθινόπωρο του 2003, εξαιτίας κοινωνικής διαμαρτυρίας για νόθα αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές. Ουσιαστικά, επρόκειτο για μία προσπάθεια των Γεωργιανών να απεμπλακούν από την τροχιά της Ρωσίας και να προσχωρήσουν στον κόσμο της Δύσης. Ο φιλορώσος πρόεδρος της χώρας, πρώην υπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης, Έντβαρντ Σεβαρντνάντζε, αναγκάστηκε να παραιτηθεί (23 Νοεμβρίου 2003) και η Γεωργία πέρασε αργά, αλλά βασανιστικά, στον δυτικό συνασπισμό. Όχι όμως χωρίς απώλειες, αφού το καλοκαίρι του 2008 η Ρωσία του Πούτιν εισέβαλε στη χώρα και προσάρτησε γεωργιανά εδάφη.

Έναν χρόνο μετά, στα τέλη Νοεμβρίου 2004, ξέσπασε η “πορτοκαλί επανάσταση” στην Ουκρανία. Και πάλι οι εκλογές ήταν η αφορμή να εκδηλωθούν σοβαρές διαμαρτυρίες, που κράτησαν μάλιστα σχεδόν ένα ολόκληρο δίμηνο. Ο τότε ηγέτης της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης (σε μια χώρα διχασμένη ανάμεσα σε αντιρώσους καθολικούς και φιλορώσους ορθοδόξους), Βίκτορ Γιούσενκο, κατηγόρησε τον πρόεδρο της χώρας, φίλο του Πούτιν, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, για εκλογική νοθεία στις προεδρικές εκλογές. Η πρωτεύουσα Κίεβο και άλλες πόλεις παρέλυσαν από τις μαζικές διαδηλώσεις, ενώ ο Γιανουκόβιτς αναγκάστηκε να προκηρύξει νέες, επαναληπτικές εκλογές για τις 26 Δεκεμβρίου 2004. Τις εκλογές κέρδισε ο Γιούσενκο, ο οποίος -έπειτα από πραγματικό θρίλερ εβδομάδων- ανέλαβε τελικά πρόεδρος της χώρας στις 23 Ιανουαρίου 2005, κι έτσι η “πορτοκαλί επανάσταση” έλαβε τέλος.

Το ενδιαφέρον στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι ότι λίγο πριν τις εκλογές του 2004 ο Γιούσενκο βγήκε σε δημόσιες εμφανίσεις του με... παραμορφωμένο πρόσωπο, προξενώντας τεράστια ερωτηματικά! Ο ίδιος ανέφερε ότι είχε πέσει θύμα δηλητηρίασης με διοξίνες, μετά μάλιστα από γεύμα που είχε με τον επικεφαλής και τον αναπληρωτή των υπηρεσιών ασφαλείας της Ουκρανίας. Τελικά ο Γιούσενκο επέζησε και λίγο καιρό αργότερα ανέλαβε την προεδρία της χώρας.

Σχεδόν 10 χρόνια μετά, στις 21 Νοεμβρίου 2013, νέα δραματικά γεγονότα συνέβησαν στην Ουκρανία, τα οποία κορυφώθηκαν κατά το πρώτο δίμηνο του 2014. Η ουκρανική κρίση ξέσπασε, όταν ο πρόεδρος (που ήταν πάλι ο φιλορώσος Γιανουκόβιτς...) ανέστειλε τις προετοιμασίες για την εφαρμογή συμφωνίας σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένας μίνι εμφύλιος πόλεμος εκδηλώθηκε στη χώρα, που κατ' ουσίαν διασπάστηκε σε δυτικό (καθολικό) και ανατολικό (ορθόδοξο) τμήμα. Τον Φεβρουάριο του 2014 οι επαναστάτες φιλοδυτικοί, σε συμμαχία με τους νεοναζί της οργάνωσης “Δεξιός Τομέας”, έριξαν τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς, ο οποίος για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία έπεφτε από την εξουσία με δραματικό τρόπο... Τότε, η Ρωσία του Πούτιν εκμεταλλεύτηκε τη μοναδική ευκαιρία: εισέβαλε στη χερσόνησο της Κριμαίας, που ανήκε στην Ουκρανία, και την προσάρτησε στις 18 Μαρτίου 2014. Σημείωση: η Κριμαία ανήκε ανέκαθεν στη Ρωσία, όμως το 1954 η τότε σοβιετική ηγεσία αποφάσισε να την προσαρτήσει από τη Ρωσική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία στην αντίστοιχη Ουκρανική. 60 χρόνια μετά, με την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων, η αδικία αποκαταστάθηκε.

Τον Μάρτιο του 2005 σειρά είχε μία ακόμη πρώην σοβιετική δημοκρατία, το Κιργιστάν (ή Κιργιζία). Καταγγελίες της αντιπολίτευσης για νοθεία στις βουλευτικές εκλογές της 27ης Φεβρουαρίου 2005 βύθισαν τη χώρα στο χάος. Καθημερινές συγκρούσεις λάμβαναν σάρκα και οστά σε όλη την επικράτεια της χώρας. Ο πρόεδρος Ασκάρ Ακάγιεφ αναγκάστηκε σε παραίτηση... Ήταν η “επανάσταση της τουλίπας”, όπως έμειναν γνωστά έκτοτε τα δραματικά εκείνα γεγονότα. Πέντε χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2010, ανατράπηκε ο πρόεδρος Κουρμανμπέκ Μπακίγιεφ -που αναγκάστηκε μάλιστα να διαφύγει από τη χώρα-, με τους διαδηλωτές να τον κατηγορούν για διαφθορά, αλλά να διαμαρτύρονται επιπλέον για το αυξημένο κόστος διαβίωσης. Όμως στο Κιργιστάν συνεχίστηκαν οι ταραχές, όταν υποστηρικτές του πρώην προέδρου άρχισαν με τη σειρά τους βίαιες διαδηλώσεις. Τελικά, η κατάσταση εκτονώθηκε όταν η προσωρινή πρόεδρος της χώρας, Ρόζα Οτουνμπάγιεβα, ανέβαλλε τις εκλογές για το τέλος του 2011, χωρίς η ίδια να έχει δικαίωμα να συμμετέχει σ' αυτές...

Ποιοι ήταν όμως στην πραγματικότητα πίσω από αυτές τις εξεγέρσεις, ειδικά εκείνες που πραγματοποιήθηκαν από το 2000 έως το 2005; Βασικό χαρακτηριστικό όλων αυτών των “έγχρωμων επαναστάσεων”, από εκείνη της Γιουγκοσλαβίας το 2000 έως του Κιργιστάν το 2005, ήταν ένα: το έναυσμα δόθηκε λόγω κατηγορίας για “νοθεία στις εκλογές”. Άλλο κοινό χαρακτηριστικό τους, ότι έγιναν προκειμένου να ανατραπούν οι φιλορωσικές (και αντιδυτικές) ηγεσίες τους, κι έτσι οι χώρες αυτές, στο σύνολό τους πρώην σοσιαλιστικές, να προσχωρήσουν στο δυτικό στρατόπεδο. Δεν ήταν λοιπόν δύσκολο, ούτε και παράλογο, να αναπτυχθεί η θεωρία ότι πίσω από τις “έγχρωμες επαναστάσεις” βρίσκονταν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ...

Ένα ολόκληρο “λειτουργικό” σύστημα διοχέτευσης χρημάτων, από την αμερικανική CIA προς τους ιθύνοντες των “έγχρωμων επαναστάσεων”, μπήκε σε κίνηση αμέσως μετά τα γεγονότα του 1999 με τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Στόχος: χώρες-κλειδιά της ευρύτερης περιοχής της Ευρασίας, από την κεντρική Βαλκανική έως την κεντρική Ασία, να αποσπαστούν από τη ρωσική σφαίρα επιρροής και να ενταχθούν σταδιακά στη Δύση. Αλλού η δυτική διείσδυση είχε απόλυτη σχεδόν επιτυχία, όπως π.χ. στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας· ό,τι είχε απομείνει από το άλλοτε νοτιοσλαβικό κράτος του Τίτο διαλύθηκε, ο ανεπιθύμητος σε ΗΠΑ-Ευρώπη Μιλόσεβιτς τελικά ανατράπηκε, ενώ αργότερα πέθανε (μυστηριωδώς) έγκλειστος, οι δε νεώτερες χώρες που προέκυψαν από τη νέα αυτή διάλυση μπήκαν όλες τους σε φιλοδυτική πορεία. Αλλού πάλι, όπως στην Ουκρανία, οι συνέπειες ήταν διασπαστικές· η χώρα αυτή “έσπασε” στα δύο, ενώ επιπροσθέτως διαμελίστηκε, αφού έχασε μία ολόκληρη επαρχία της (την Κριμαία), που ενσωματώθηκε στην πουτινική Ρωσία.

Πώς λειτούργησε το αμερικανικό δίκτυο παρεμβάσεων σε κράτη, με στόχο την ανατροπή των φιλορωσικών τους ηγεσιών; Η CIA, σε αγαστή συνεργασία με την USAID (Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ), χρηματοδότησαν, έχοντας παράλληλα και την επίβλεψή του, το ίδρυμα NED (Εθνική Χορηγία για τη Δημοκρατία). Το NED με τη σειρά του άρχισε να διοχετεύει χρήματα σε ινστιτούτα όπως: το IRI (Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο), το NDI (Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων), το CIPE (Κέντρο Διεθνούς Ιδιωτικής Επιχειρηματικότητας) και το Solidarity Center (Αμερικανικό Κέντρο Διεθνούς Εργατικής Αλληλεγγύης). Μέσω αυτών, που αποτελούν κέλυφος για τις επόμενες δράσεις, η χρηματοδότηση κατευθύνεται προς το Freedom House (Οίκος Ελευθερίας) και το Ινστιτούτο “Άλμπερτ Αϊνστάιν”, τα οποία από κοινού με την Open Society (Ανοιχτή Κοινωνία), το ίδρυμα του κερδοσκόπου Τζορτζ Σόρος, χρηματοδότησαν, εκπαίδευσαν, αλλά και κάλυψαν επικοινωνιακά τις “έγχρωμες επαναστάσεις”.

Έτσι ξεκίνησε η “επανάσταση της μπουλντόζας” του 2000 στη Σερβία, που αποτέλεσε τον πρόδρομο για τις μετέπειτα “έγχρωμες επαναστάσεις”: την “επανάσταση των ρόδων” στη Γεωργία, την “πορτοκαλί επανάσταση” στην Ουκρανία και την “επανάσταση της τουλίπας” στο Κιργιστάν. Όλες αυτές οι “επαναστάσεις” ήταν εξ αρχής πλήρως οργανωμένες και άρτια εξοπλισμένες. Μέχρι και... σήματα απέκτησαν, με τα σύμβολα να ποικίλλουν ανάλογα τη χώρα, λες και ένα ολόκληρο σύστημα μάρκετινγκ τα είχε επεξεργαστεί αυτά από καιρό. Με δυο λόγια, οι “έγχρωμες επαναστάσεις” άλλαξαν τους συσχετισμούς σε κομβικές περιοχές του πλανήτη (στο “μαλακό υπογάστριο” της Ρωσίας) σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για την ανθρωπότητα, δηλ. στη μεταβατική φάση από την εποχή του Ψυχρού πολέμου που έληξε μεταξύ 1989-1991 και τη φάση της Νέας Εποχής του “Μεγάλου Αδελφού”, η οποία άρχισε να εκτυλίσσεται με αφορμή τον κοροναϊό το 2020 και αναμένεται να ολοκληρωθεί έως το 2030.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ταυτόχρονα με τις “έγχρωμες επαναστάσεις”, που υπό ευγενές προσωπείο έθεσαν κοινωνικά ζητήματα, θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων κτλ., αναπτύχθηκαν σε ολόκληρη τη ζώνη της ανατολικής Ευρώπης, δίπλα στα σύνορα με τη Ρωσία, πανίσχυρες αμερικανικές και νατοϊκές δυνάμεις, με εγκατάσταση πυρηνικών όπλων και κεφαλών. Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς έχει εγκλωβίσει ακόμη περισσότερο τη Ρωσία, η οποία μετά το 1991 και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας απώλεσε μία σειρά σημαντικών περιφερειακών χωρών, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Πολωνία, και άλλες. Όλες αυτές οι χώρες μετατράπηκαν πλέον σε προπύργια και προμαχώνες της Δύσης, απειλώντας διαρκώς τη Ρωσία με πυρηνικό ολοκαύτωμα: ελάχιστα χιλιόμετρα από τα ρωσικά σύνορα ελλοχεύει ο ατομικός Αρμαγεδδών της Δύσης. Με τον τρόπο αυτό, οι “έγχρωμες επαναστάσεις” βοήθησαν τα μέγιστα ώστε η Ρωσία να αποτελεί έκτοτε όμηρο του δυτικού κόσμου, και βασικά των ΗΠΑ, ενώ αναγκαστικά πια ο Πούτιν ακολουθεί έναντι της Δύσης εσωστρεφή πολιτική.

208 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων

Comments


Commenting has been turned off.
bottom of page